ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΩΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ.

1 Ὣς ὁ μὲν αὐτόθι μίμνε παρὰ σφυρὰ φορβάδος ὕλης
2 ἀκροπόρῳ σύριγγι μετάτροπα χείλεα σύρων,
3 Κάδμος Ἀγηνορίδης νόθος αἰπόλος· ἀπροϊδὴς δὲ
4 Ζεὺς Κρονίδης ἀκίχητος ὑπὸ σπέος ἄψοφος ἕρπων
5 χεῖρας ἑὰς ἐκόρυσσε τὸ δεύτερον ἠθάδι πυρσῷ.
6 Καὶ νέφος ἔσκεπε Κάδμον ἀθηήτῳ παρὰ πέτρῃ,
7 μὴ δόλον ἠπεροπῆα μαθὼν καὶ φῶρα κεραυνοῦ
8 λάθριον ὑστερόμητις ἀποκτείνειε Τυφωεὺς
9 βουκόλον ἀλλοπρόσαλλον· ὁ δὲ πλέον ἡδέι κέντρῳ
10 ἤθελεν εἰσαΐειν φρενοθελγέα ῥυθμὸν ἀοιδῆς.

1 Tandis que le fils d'Agénor, pâtre mensonger, demeure immobile à la limite des pâturages de la forêt, et presse de ses lèvres mobiles le bord de sa flûte (01), le fils de Saturne se glisse tout à coup dans la grotte sans bruit, sans être aperçu ; et il arme de nouveau ses mains de sa foudre habituelle. Une nue enveloppe aussitôt Cadmos invisible auprès du rocher, de peur qu'en reconnaissant l'artifice, Typhée, trop tardivement avisé, ne prenne le berger pour le mystérieux voleur, et n'immole l'un à la place de l'autre. Le géant toutefois ne songeait qu'a s'abandonner au doux charme des chansons et de leur cadence.

11 Ὡς δ´ ὅτε τις Σειρῆνος ἐπίκλοπον ὕμνον ἀκούων
12 εἰς μόρον αὐτοκέλευστον ἀώριος εἵλκετο ναύτης,
13 θελγόμενος μελέεσσι, καὶ οὐκέτι κῦμα χαράσσων
14 γλαυκὸν ἀκυμάντοισιν ὕδωρ λεύκαινεν ἐρετμοῖς,
15 ἀλλὰ λιγυφθόγγοιο πεσὼν ἐπὶ δίκτυα Μοίρης
16 τέρπετο πηδαλίοιο λελασμένος, ἄστρον ἐάσσας
17 Πλειάδος ἑπταπόροιο καὶ ἄντυγα κυκλάδος Ἄρκτου·
18 ὣς ὅ γε κερδαλέης δεδονημένος ἄσθμασι μολπῆς
19 πηκτίδος ἡδὺ βέλεμνον ἐδέξατο πομπὸν ὀλέθρου.
 

11 Tel que le nautonier, épris du chant artificieux de la Sirène, court prématurément et de lui-même à sa perte. Endormi par la mélodie, il ne fend plus les flots. Sa rame tranquille ne blanchit plus d'écume l'onde azurée; mais, tombé dans les filets de la Parque à la voix séduisante, l'infortuné oublie l'astre des sept Pléiades, la marche circulaire de l'Ourse et son gpuvernail. De même Typhée, enivré par ces accents perfides, reçoit l'agréable trait de l'harmonie, avant-coureur de sa mort.

20 Ἀλλὰ καλυπτομένου νεφέων σκιοειδέι μίτρῃ
21 ἔμπνοος εὐκελάδοιο δόναξ σίγησε νομῆος
22 ἁρμονίην τ´ ἀνέκοψεν. Ἀερσιπόδης δὲ Τυφωεὺς
23 οἶστρον ἑλὼν πολέμοιο κατέδραμεν εἰς μυχὸν ἄντρου,
24 βροντὴν δ´ ἠνεμόφοιτον ἐδίζετο φοιτάδι λύσσῃ
25 καὶ στεροπὴν ἀκίχητον, ἐρευνητῆρι δὲ ταρσῷ
26 ζαφλεγὲς ἁρπαμένοιο σέλας μάστευε κεραυνοῦ,
27 καὶ κενεὸν σπέος εὗρε. Δολοφραδέας δὲ μενοινὰς
28 ὀψὲ μαθὼν Κρονίδαο καὶ αἰόλα δήνεα Κάδμου
29 αἰχμάζων σκοπέλοισιν ἐπεσκίρτησεν Ὀλύμπῳ.
30 Καὶ ποδὸς ἀγκύλον ἴχνος ἔχων ὀφιώδεϊ ταρσῷ
31 ἰὸν ἀκοντιστῆρος ἀπέπτυεν ἀνθερεῶνος·
32 ὑψιλόφου δὲ Γίγαντος ἐχιδναίῃσιν ἐθείραις
33 πίδακας ὀμβρήσαντος ἐκυμαίνοντο χαράδραι·
34 καί οἱ ἐπαΐσσοντι βαθυνομένην χθονὸς ἕδρην
35 ἀκλινέος δαπέδοιο Κίλιξ ἐλελίζετο πυθμὴν
36 ποσσὶ δρακοντείοισι, πολυσφαράγῳ δὲ κυδοιμῷ
37 Ταυρείου λοφόεντος ἀρασσομένου κενεῶνος
38 γείτονες ὠρχήσαντο φόβῳ Παμφυλίδες ὄχθαι,
39 καὶ χθόνιαι σήραγγες ἐβόμβεον, ἔτρεμον ἄκραι
40 ἠιόνες, σείοντο μυχοὶ καὶ ὀλίσθανον ὄχθαι
41 λυομένης ψαμάθοιο ποδῶν ἐνοσίχθονι παλμῷ.
 

20 Bientôt cependant, le mélodieux chalumeau du pasteur que cachait une épaisse ceinture de nuages, se tut, et mit fin au concert. Typhée se sent saisi de la rage du combat aérien, il court en hâte vers les profondeurs de la grotte pour y saisir dans sa fureur belliqueuse l'orageux tonnerre, l'éclair insaisissable; et partout il cherche à pas investigateurs l'ardente foudre disparue. La grotte était vide. Il reconnut alors trop tard le stratagème de Jupiter, les fourberies de Cadmus, et, repoussant de sa queue de serpent comme de ses ongles, les rochers de la terre, il s'élance vers l'Olympe. Là, il vomit le venin de son gosier; et aussitôt les torrents bouillonnent accrus des pluies que leur versent les vipère de sa haute chevelure. Le sol de la Cilicie, jusque-là immobile et profondément affermi, oscille sous ses pieds de dragon. Les flancs du Taurus s'agitent bruyamment sur leur base ; les rives de la Pamphylie voisine en tremblent de terreur. Les grottes souteraines grondent, les plages frémissent, les ravins s'ébranlent, et le sable des rives glisse sous l'effort des secousses de ses pieds.

42 Οὐ νομός, οὐ τότε θῆρες ἀπήμονες· ὠμοβόροι γὰρ
43 ἄρκτοι ἐδαιτρεύοντο Τυφαονίοιο προσώπου
44 ἀρκτῴαις γενύεσσι, λεοντείων δὲ καρήνων
45 γλαυκὰ δασυστέρνων ἐλαφύσσετο γυῖα λεόντων
46 χάσμασιν ἰσοτύποισιν, ἐχιδνήεντι δὲ λαιμῷ
47 ψυχρὰ πεδοτρεφέων ἐδαΐζετο νῶτα δρακόντων,
48 ἠερίους δ´ ὄρνιθας ἐδαίνυτο γείτονι λαιμῷ
49 ἱπταμένους ἀβάτοιο δι´ αἰθέρος, ἀγχιφανῆ δὲ
50 αἰετὸν ἤσθιε μᾶλλον, ἐπεὶ Διὸς ὄρνις ἀκούει·
51 ἤσθιε βοῦν ἀροτῆρα, καὶ οὐκ ᾤκτειρε δοκεύων
52 αἱμοβαφῆ ζυγίῳ κεχαραγμένον αὐχένα δεσμῷ.
 

42 Il n'épargne ni les troupeaux, ni les bêtes féroces. Les ours carnassiers sont broyés sous les mâchoire des ours de son visage. Les lions aux têtes fauves et aux membres velus sont engloutis par les gueules béantes de ses lions. Sa gorge de serpent déchire la faibles anneaux des serpents terrestres. Il dévore les oiseaux des airs devenus ses voisins, et jusqu'alors inaccessibles. Il se repaît avant tout des aigles qu'il sait appartenir à Jupiter, et qui planent près de lui. Il ne fait pas même grâce au boeuf du labourage malgré les plaies saignantes du joug (02).

53 Καὶ ποταμοὺς ἐκόνισσε πιὼν ἐπιδόρπιον ὕδωρ,
54 Νηιάδων δὲ φάλαγγας ἀπεστυφέλιξεν ἐναύλων·
55 καὶ βυθίη στείχουσα βατὸν ῥόον ἅλματι πεζῷ
56 ἀβρέκτοις μελέεσσιν ἀσάμβαλος ἵστατο Νύμφη
57 Νηιὰς ὑγροκέλευθος, ἁμιλλητῆρι δὲ ταρσῷ
58 κούρης παλλομένης παρὰ διψάδα πέζαν ἐναύλων
59 σφίγγετο πηλώεντι πεπηγότα γούνατα δεσμῷ.
 

53 Il eut soif après tant de carnage; et, souillant les fleuves, il chassa les troupes des Naïades de leurs retraites. Puis, quand la nymphe du fleuve traversant l'eau de ses gouffres qui sort et chemine à peine, s'avance dans son cours appauvri, et y demeure les pieds secs et nus, il atteint la jeune fille tremblante sur la route aride de sa demeure, et enferme ses genoux prisonniers dans la vase de sa lit.

60 Μαινομένου δὲ Γίγαντος ἰδὼν πολύμορφον ὀπωπὴν
61 ταρβαλέος σύριγγα γέρων ἀπεσείσατο ποιμὴν
62 νόσφι φυγών· ὁρόων δὲ πολυσπερὲς ἔθνος ἀγοστῶν
63 αἰπόλος ἀστήρικτον ἐπέτρεπεν αὐλὸν ἀέλλαις·
64 οὐ σπόρον ἀμφεκάλυψε πέδῳ ταλαεργὸς ἀροτρεὺς
65 ῥαίνων ἀρτιχάρακτον ὀπισθοβόλῳ χθόνα καρπῷ,
66 οὐδὲ Τυφαονίης παλάμης νωμήτορι καρπῷ
67 αὔλακα τεμνομένην ἐνοσίχθονι τάμνε σιδήρῳ,
68 ἀλλὰ βόας μεθέηκε. Γιγαντείῳ δὲ βελέμνῳ
69 σχιζομένης κενεῶνες ἐγυμνώθησαν ἀρούρης
70 καὶ διερὴν φλέβα λῦσαν, ἀνοιγομένου δὲ βερέθρου
71 χεύμασι πηγαίοισιν ἀνέβλυε νέρτερος αὐλών,
72 ἀσκεπέος δαπέδοιο χέων ὑποκόλπιον ὕδωρ.
73 Καὶ σκόπελοι ῥίπτοντο· χαραδραίοις δὲ ῥεέθροις
74 ἠερόθεν πίπτοντες ἐνεκρύπτοντο θαλάσσῃ,
75 ὕδατα χερσώσαντες· ἀπὸ χθονίων δὲ βελέμνων
76 αὐτοπαγῆ ῥιζοῦτο νεηγενέων σφυρὰ νήσων.
77 Δένδρεα δ´ αὐτόπρεμνα μετωχλίσθησαν ἀρούρης,
78 καὶ δαπέδῳ πέσε καρπὸς ἀώριος, ἀρτιθαλὴς δὲ
79 κῆπος ἀιστώθη, ῥοδόεις δ´ ἀμαθύνετο λειμών·
80 καὶ Ζέφυρος δεδόνητο κυλινδομένων κυπαρίσσων
81 αὐχμηροῖς πετάλοισι· φιλοθρήνοισι δὲ μολπαῖς
82 αἴλινα Φοῖβος ἄειδε δαϊζομένων ὑακίνθων,
83 πλέξας πένθιμον ὕμνον, Ἀμυκλαίων δὲ κορύμβων
84 κοπτομένῃ πολὺ μᾶλλον ἐπέστενε γείτονι δάφνῃ·
85 κεκλιμένην δ´ ὤρθωσεν ἑὴν πίτυν ἀχνύμενος Πάν·
86 καί, Μορίην μνησθεῖσα, φερέπτολιν Ἀτθίδα νύμφην,
87 τεμνομένῃ Γλαυκῶπις ἐπεστονάχιζεν ἐλαίῃ·
88 καὶ Παφίη δάκρυσε κονιομένης ἀνεμώνης,
89 πυκνὰ δὲ μυρομένη καλύκων εὐώδεα χαίτην
90 βόστρυχον ἁβρὸν ἔτιλλε κονιομένου ῥοδεῶνος·
91 καὶ στάχυν ἡμιτέλεστον ὀλωλότα μύρετο Δηώ,
92 μηκέτι κῶμον ἄγουσα θαλύσιον· Ἀδρυάδες δὲ
93 ἥλικες ὠδύροντο λιπόσκια δένδρεα Νύμφαι.

60 Les vieux bergers, effrayés à l'aspect des mille formes du géant furieux, s'enfuient laissant tomber leurs flûtes. A la vue de toutes ces mains menaçantes, le pasteur des chèvres jette au vent son  mobile chalumeau. L'actif laboureur qui vient de livrer la semence au sillon nouvellement creusé, cesse de la recouvrir de terre ; et, ne pouvant plus fendre d'un fer tranchant le sol déjà fendu par les secousses de Typhée, il dételle ses boeufs. Déchirées par les traits du géant, les vastes cavités de la terre apparaissent. Il perce la veine humide; les sources s'échappent. Les torrents déchaînés, inondant les vallons inférieurs, versent sur un sol sans protection toutes les eaux des réservoirs souterrains. Les rochers s'effondrent. Leurs sommets, minés par les vagues torrentueuses comblent en tombant les abîmes de la mer, et de leurs débris terrestres agglomérée créent des îles nouvelles, et enracinent leurs fondements. Les arbres croulent, glissent d'eux-mêmes dans les guérets, et les fruits tout verts encore jonchent le sol. Le jardin à peine en fleur est renversé, l'émail des prairies flétri; le Zéphyr n'agite plus sur les cyprès onduleux que des rameaux desséchés; Phébus auprès de ses hyacinthes détruits, consacre sa voix à d'harmonieuses lamentations, et entonne l'hymne de deuil; bien plus encore quo sur les guirlandes d'Amyclée (03), il gémit sur le laurier brisé près de lui; l'an tout chagrin relève son pin incliné; Minerve, en souvenir de la nymphe Moria (04) qui lui a donné la ville de l'Attique, s'attendrit sur les plaies de l'olivier; Vénus pleure ses anémones dans la poussière, ses rosiers couchés sur le sol, elle arrache les molles boucles de sa chevelure qu'elle ne peut plus parfumer de leurs douces odeurs; Cérès déplore ses épis perdus avant d'avoir, à leur maturité, célébré les fêtes Thalysies (05); et les Dryades (06) regrettent les arbres de leur âge dépouillés de leurs rameaux ombreux.

94 Καί τις ἐυπτόρθοιο διχαζομένοιο κορύμβου
95 σύγχρονος ἀκρήδεμνος Ἁμαδρυὰς ἄνθορε δάφνης,
96 ἐκ πίτυος δὲ φυγοῦσα βατῷ ποδὶ παρθένος ἄλλη
97 ἀγχιφανὴς ἀγόρευε μετήλυδι γείτονι Νύμφῃ·

94 Après le ravage de ses belles tiges, une Hamadryade s'est échappée sans voile d'un laurier né avec elle, et tout près d'elle une autre Nymphe, quittant d'un pied rapide l'abri d'un pin, parle ainsi à sa compagne exilée.

98 „Δαφναίη φυγόδεμνος Ἁμαδρυάς, εἷς δρόμος ἔστω
99 ἀμφοτέραις, μὴ Φοῖβον ἴδῃς, μὴ Πᾶνα νοήσω.
100 Ὑλοτόμοι, τάδε δένδρα παρέλθετε, μὴ φυτὰ Δάφνης
101 τέμνετε δειλαίης τετμημένα· φείδεο, τέκτων,
102 ὁλκάδα μὴ τελέσῃς πιτυώδεα δούρατα τέμνων,
103 μὴ ῥοθίων ψαύσειε θαλασσαίης Ἀφροδίτης.
104 Ναί, δρυτόμος, πυμάτην πόρε μοι χάριν, ἀντὶ κορύμβων
105 κόπτε με σοῖς πελέκεσσι, καὶ ἡμετέρου διὰ μαζοῦ
106 πῆξον ἀνυμφεύτοιο σαόφρονα χαλκὸν Ἀθήνης,
107 ὄφρα θάνω πρὸ γάμοιο καὶ Ἄιδι παρθένος ἔλθω,
108 εἰσέτι νῆις Ἔρωτος, ἅ περ Πίτυς, οἷά τε Δάφνη.“

98 « Hamadryade du laurier, toi qui redoutes comme moi les liens du mariage, fuyons ensemble, toi Apollon et moi Pan. Épargnez-nous, ô bûcherons; ne tranchez plus violemment les branches de Daphné déjà si affligée. Et toi, constructeur, ne va pas dresser avec les solives de mes pins un vaisseau destiné à la mer qui vit naître Vénus. Fendeur de chênes, accorde-moi cette grâce dernière; au lieu de ces rameaux, frappe-moi de ta hache, et viens percer mon sein du glaive pudique de la chaste Minerve, afin que je descende aux enfers vierge comme Pitys (07) ou Daphné, et sans avoir connu ni l'hymen ni l'amour. »

109 Ὣς φαμένη πετάλοισι νόθην ποιήσατο μίτρην,
110 καὶ χλοερῷ ζωστῆρι κατέσκεπεν ἄντυγα μαζοῦ
111 αἰδομένη, καὶ μηρὸν ἐπεσφηκώσατο μηρῷ·
112 ἡ δέ μιν εἰσορόωσα κατηφέα ῥήξατο φωνήν·

109 Elle dit ; et formant avec des feuilles une ceinture imparfaite, elle recouvre son sein sous cette verte écharpe, et cache ses membres repliée. Sa compagne la voit, et lui répond tristement:

113 „Παρθενίης ἔμφυλον ἔχω φόβον, ὅττι καὶ αὐτὴ
114 ἐκ δάφνης γεγαυῖα διώκομαι, οἷά τε Δάφνη.
115 Πῇ δὲ φύγω; σκοπέλους ὑποδύσομαι; ἀλλὰ κολώνας
116 ῥιπτομένας ἐς Ὄλυμπον ἐτεφρώσαντο κεραυνοί,
117 καὶ τρομέω σέο Πᾶνα δυσίμερον, ὅς με χαλέψει,
118 ὡς Πίτυν, ὡς Σύριγγα· διωκομένη δὲ καὶ αὐτὴ
119 ἄλλη δευτερόφωνος ὀρίδρομος ἔσσομαι Ἠχώ.
120 Οὐκέτι ταῦτα κόρυμβα μετέρχομαι, ὑψιφανῆ δὲ
121 οὔρεα ναιετάω μετὰ δένδρεον, ἧχι καὶ αὐτὴ
122 Ἄρτεμις ἀγρώσσει φιλοπάρθενος· ἀλλὰ Κρονίων
123 Καλλιστοῦς λάχε λέκτρον ἐς Ἄρτεμιν εἶδος ἀμείψας.
124 Ἵξομαι εἰς ἁλὸς οἶδμα· τί μοι γάμος; ἀλλ´ ἐνὶ πόντῳ
125 Ἀστερίην ἐδίωκε γυναιμανέων Ἐνοσίχθων.
126 Αἴθε λάχον πτερὰ κοῦφα· δι´ ὑψιπόρου δὲ κελεύθου
127 ἠερίοις ἀνέμοισι συνέμπορον οἶμον ὁδεύσω·
128 ἀλλὰ τάχα πτερύγων κενεὸς δρόμος, ὅττι Τυφωεὺς
129 ἠλιβάτοις παλάμῃσιν ἐπιψαύει νεφελάων.
130 Εἰ δὲ γάμοις ἀδίκοις με βιήσεται, εἶδος ἀμείψω,
131 μίξομαι ὀρνίθεσσι, καὶ ἱπταμένη † Φιλομήλη
132 καὶ ῥόδον ἀγγέλλουσα καὶ ἀνθεμόεσσαν ἐέρσην
133 ἔσσομαι εἰαρινοῖο φίλη Ζεφύροιο χελιδών,
134 φθεγγομένη λάλος ὄρνις ὑπωροφίης μέλος ἠχοῦς,
135 ὀρχηθμῷ πτερόεντι περισκαίρουσα καλιήν.
136 Πρόκνη, πικρὰ παθοῦσα, σὺ μὲν σέο πενθάδι μολπῇ
137 υἱέα δακρύσειας, ἐγὼ δ´ ἐμὰ λέκτρα γοήσω.
138 Ζεῦ ἄνα, μὴ τελέσῃς με χελιδόνα, μή με διώξῃ
139 καὶ Τηρεὺς πτερόεις κεχολωμένος, οἷα Τυφωεύς.
140 Ἀήρ, οὔρεα, πόντος ἀνέμβατος· ἔνδοθι γαίης
141 κρύπτομαι· ἀλλὰ Γίγαντος ἐχιδναίων ἀπὸ ταρσῶν
142 ἰοβόλοι δύνουσιν ὑπὸ χθόνα φωλάδες ὕδραι.
143 Εἴην ὑγρὸν ὕδωρ ἐπιδήμιον, οἷα Κομαιθώ,
144 πατρῴῳ κεράσασα νεόρρυτα χεύματα Κύδνῳ· ...
145 Οὐκ ἐθέλω παρὰ Κύδνον, ὅτι προχοῇσι συνάψω
146 παρθενικῆς δυσέρωτος ἐμὸν φιλοπάρθενον ὕδωρ.
147 Πῇ δὲ φύγω; Τυφῶνι μιγήσομαι; ἀλλὰ λοχεύσω
148 ἀλλοφυῆ πολύμορφον ὁμοίιον υἷα τοκῆι.
149 Εἴην δένδρεον ἄλλο, καὶ ἐκ δρυὸς εἰς δρύας ἔλθω
150 οὔνομα παιδὸς ἔχουσα σαόφρονος· ἀντὶ δὲ Δάφνης
151 μὴ Μύρρης ἀθέμιστον ἐπώνυμον ἔρνος ἀκούσω.
152 Ναί, λίτομαι, παρὰ χεῦμα γοήμονος Ἠριδανοῖο
153 εἴην Ἡλιάδων καὶ ἐγὼ μία· πυκνὰ δὲ πέμψω
154 ἐκ βλεφάρων ἤλεκτρα, φιλοθρήνοις δὲ κορύμβοις
155 γείτονος αἰγείροιο περίπλοκα φύλλα πελάσσω
156 δάκρυσιν ἀφνειοῖσιν ἐμὴν στενάχουσα κορείην·
157 οὐ γὰρ ἐγὼ Φαέθοντα κινύρομαι.Ἴλαθι, Δάφνη,
158 αἰδέομαι φυτὸν ἄλλο μετὰ προτέρης φυτὸν ὕλης.
159 Ἔσσομαι, ὡς Νιόβη, καὶ ἐγὼ λίθος, ὄφρα καὶ αὐτὴν
160 λαϊνέην στενάχουσαν ἐποικτείρωσιν ὁδῖται·
161 ἀλλὰ κακογλώσσοιο τί μοι τύπος; ἵλαθι, Λητώ·
162 ἐρρέτω αἰνοτόκοιο θεημάχον οὔνομα Νύμφης.“

113 « J'éprouve moi-même par instinct de biens vives terreurs: née d'un Laurier, je serai sans doute aussi poursuivie comme Daphné. Mais où fuir? Si je me retire sur les rochers, la foudre a réduit en cendre leurs cimes lancées contre l'Olympe; je puis y redouter comme Pitys, Syrinx ou toi, le terrible Pan, et poursuivie, comme elle, au milieu des collines, y devenir une seconde Écho. Non, je ne quitterai pas ces feuillages; après les arbres, je me cacherai encore à demi dans ces montagnes où chasse Diane, l'amie des Vierges. Mais, hélas! le fils de Saturne n'a-t-il pas pris la forme de Diane pour tromper Calisto? La mer sera mon refuge : que me fait sa fureur? Mais Neptune a jusque dans les flots tourmenté Astérie (08) de ses folies ardeurs. Du moins, si j'avais des ailes pour voler, et si je m'élevais avec les vents dans les hautes régions des airs! inutiles efforts! Typhée atteint les nues elles-mêmes de ses mains qui s'élèvent jusqu'à la hauteur du soleil. Mais quoi? S'il me menace de ses injustes violences, je changerai de forme, je me mêlerai aux oiseaux, je volerai comme Philomèle; ou, comme l'hirondelle, chère au Zéphyre printanier, j'annoncerai la rose et la saison des fleurs: puis voltigeant autour des cabanes, chantre babillard, je ferai répéter à l'Écho des toits et des lambris ma chanson sonore. Progné, trop éprouvée, tu regrettes dans tes accents la mort de ton fils, et moi je pleurerai ma virginité. — Mais non, de grâce, roi des Dieux, ne faites pas de moi une hirondelle. Comme Typhée, Térée me poursuivrait de ses ailes et de sa colère à la fois. Puisque l'air, les montagnes et la mer me sont interdits, pourquoi ne pas me cacher dans les entrailles de la terre? Ah! les hydres venimeuses du géant roulent leurs anneaux de vipères jusques dans les cavernes souterraines. Je pourrais peut être devenir une fontaine au milieu des villes, mêlant, comme Cométho (09), des flots nouveau- nés aux courants paternels. Que, du moins, ce ne soit pas près du Cydnus. Je ne voudrais pas unir mes eaux chastes aux ondes d'une Nymphe coupable en amour (10). Si je choisis encore un arbre, et que d'un chêne je passe à un autre chêne, je veux, au moins, rester le rejeton d'une race honorée. Après avoir été Daphné, je ne consentirai jamais à porter le nom infamant de Myrrhe (11). Oh ! je vous en supplie, roi des Dieux, par les ondes du plaintif Éridan, faites que je sois une des héliades; l'Ambre coulera fréquemment de mes paupières; j'unirai mon feuillage aux rameaux gémissants du peuplier mon voisin; et ce n'est pas Phaéton, mais ma virginité, que pleureront mes précieuses larmes. Pitié, Daphné, pitié! J'ai déjà été l'arbre dans une forêt, et je crains d'être un arbre encore. Soyons pierre plutôt comme cette Niobé de roche, dont les pleurs attendrissent les passants. Mais pourquoi cette forme d'une Nymphe impie et injurieuse? Pardonnez, Latone; et périsse à jamais le nom de la mère infortunée qui osa lutter contre une Déesse! Où fuir Typhée, et le danger pour moi, qui suis d'une nature si différente, de lui donna un fils semblable à son père? »

163 Ἡ μὲν ἔφη· Φαέθων δὲ πόλον δινωτὸν ἐάσσας
164 εἰς δύσιν ἔτραπε δίφρον· ἀναθρῴσκουσα δὲ γαίης
165 ὑψιτενὴς ἅτε κῶνος ἐς ἠέρα σιγαλέη Νὺξ
166 οὐρανὸν ἀστερόεντι διεχλαίνωσε χιτῶνι,
167 αἰθέρα δαιδάλλουσα· καὶ ἀννεφέλῳ παρὰ Νείλῳ
168 ἀθάνατοι πλάζοντο, παρ´ ὀφρυόεντι δὲ Ταύρῳ
169 Ζεὺς Κρονίδης ἀνέμιμνεν ἐγερσιμόθου φάος Ἠοῦς.

163 Pendant qu'elle parlait, le Soleil, quittant le pôle arrondi, avait tourné son char vers l'occident. La nuit silencieuse, s'appesantissant sur la terre et émaillant les airs, recouvrait le ciel de son voile constellé, comme d'un immense vêtement. Les Dieux erraient sur les rives du Nil sans nuages; et Jupiter attendait, sur les sommets du Taurus, l'Aurore qui ramène le travail. 

170 Νὺξ μὲν ἔην· φρουραὶ δὲ πέριξ στίχες ἦσαν Ὀλύμπου
171 ἑπτὰ περὶ ζώνῃσι, καὶ οἷά περ ὑψόθι πύργων
172 ἔννυχον ἦν ἀλάλαγμα, βοὴ δ´ ἑτερόθροος ἄστρων
173 ἀμφιλαφὴς πεφόρητο, καὶ ἀξονίης κτύπον ἠχοῦς
174 ἐκ Κρονίης βαλβῖδος ἐδέχνυτο νύσσα Σελήνης·
175 καὶ νεφέων στεφανηδὸν ἐπασσυτέρῃσι καλύπτραις
176 οὐρανὸν ἐφράξαντο φυλάκτορες αἰθέρος Ὧραι
177 ἀμφίπολοι Φαέθοντος· ἀσυλήτων δὲ πυλάων
178 ἀστέρες Ἀτλάντειον ἐπεκλήισαν ὀχῆα,
179 μὴ λόχος εἰσέλθῃσι πόλον μακάρων ἀπεόντων·
180 ἀντὶ δὲ συρίγγων ἐνοπῆς καὶ ἐθήμονος αὐλοῦ
181 ἐννυχίαις πτερύγεσσι μέλος σύριζον ἀῆται.
182 Αἰθερίῳ δὲ τένοντι συνέμπορος Ἀρκάδος Ἄρκτου
183 ἐννυχίην Τυφῶνος ἐπήλυσιν ὑψόθι λεύσσων
184 ὄμμασιν ἀγρύπνοισι γέρων ἐφύλασσε Βοώτης,
185 ἀντολίην ἐδόκευεν Ἑωσφόρος, Ἕσπερος ἀστὴρ
186 ἑσπερίην, Νοτίας δὲ λιπὼν ἰθύντορι τόξων
187 ὀμβρηρὰς Βορέαο πύλας περιδέδρομε Κηφεύς.

170 C'était la nuit. Des sentinelles étaient placées en ligne autour des sept Zones, et leurs cris d'alarme, interrompant la veillée, retentissaient comme du haut des tours. Les bruits divers des astres s'entendaient au loin. Le disque de la lune recevait l'écho que lui renvoyaient les antiques barrières du pôle. Alors les Heures, suivantes du Soleil, et gardiennes des Airs, fortifient le ciel sous le cercle plus épais des nuées. Les étoiles ferment les verrous Atlantiques des portes inviolables, de peur qu'une embuscade ne s'empare du pôle en l'absence des Dieux. Le vieux Bouvier, compagnon céleste des Dragons de l'Ourse Arcadienne, épie d'en haut, de ses yeux vigilants, les mouvements nocturnes de Typhée; l'étoile du matin observe le Levant, Hespéros le Couchant, et Céphée, laissant au Sagittaire la garde du Midi, s'est réservé les portes pluvieuses du Nord.

188 Καὶ πυρὰ πάντοθεν ἦεν, ἐπεὶ φλόγες αἴθοπες ἄστρων
189 καὶ νύχιοι λαμπτῆρες ἀκοιμήτοιο Σελήνης
190 ὡς δαΐδες σελάγιζον, ἀελλήεντι δὲ ῥόμβῳ
191 πυκνὰ διαθρῴσκοντες ἀπ´ αἰθέρος ἄκρον Ὀλύμπου
192 ἀστέρες ἀικτῆρες ἐπέγραφον ἠέρα πυρσῷ
193 δεξιτεροὶ Κρονίωνι, κυβιστητῆρι δὲ παλμῷ
194 πυκνὰ διαΐσσουσα χαρασσομένων νεφελάων
195 ἀστεροπὴ σκίρτησεν, ἀμοιβαίῃσι δὲ ῥιπαῖς
196 κρύπτετο καὶ σελάγιζε παλίνδρομος ἄστατος αἴγλη,
197 καὶ πλοκάμους πλεκτοῖο πυρὸς βοτρυδὸν ἑλίξας
198 φέγγεϊ λαχνήεντι σέλας τρήχυνε κομήτης,

188 Des feux s'allument de toutes parts. Les flammes des astres et les rayons de la Lune reluisent comme des torches pendant la nuit entière; des étoiles filantes, parties de la droite de Jupiter, et traversant l'Olympe d'un bout à l'outre, sillonnent fréquemment les airs de leur flamme; poussé par un souffle orageux, l'éclair bondit en déchirant les nues. Enfin, la Comète, dont la lueur mobile et variable se montre et se cache alternativement, arrondit en grappes de feu ses tresses flexibles, et projette au loin la mœlleuse traînée de sa chevelure.

199 Καὶ δοκίδες μάρμαιρον ἐπήλυδες, οἷα δὲ μακροὶ
200 ἠερόθεν τανύοντο δοκοὶ δολιχήρεϊ πυρσῷ
201 Ζηνὶ συναιχμάζοντες, ὑπ´ ἀκτίνεσσι δὲ λάμπων
202 ἀντιπόρου Φαέθοντος ἐκάμπτετο σύνδρομος ὄμβρῳ
203 Ἴριδος ἀγκύλα κύκλα πολύχροος ὁλκὸς ὑφαίνων,
204 χλωρὰ μελαινομένῳ, ῥοδοειδέι λευκὰ κεράσσας.

199 Des groupes d'étoiles errantes scintillent aussi et s'étendent dans les cieux comme de longues poutres resplendissantes (12), pour venir en aide à Jupiter; tandis que, reflétant les rayons opposés du Soleil, l'arc recourbé d'Iris, compagnon de la pluie, déploie en cercle la trame de ses nombreuses couleurs, et entrelace le jaune, le brun, le blanc et le rose. Enfin, au lieu des fifres du combat et des notes accoutumées, les vents font bruire au loin leurs ailes pendant la nuit entière.

205 Καὶ Διὶ μουνωθέντι παρήγορος ἵκετο Νίκη
206 ἠέρος ἄκρα κέλευθα διαγράψασα πεδίλῳ,
207 Λητοῦς εἶδος ἔχουσα, καὶ ὁπλίζουσα τοκῆα
208 ἀντιτύποις στομάτεσσι πολύτροπον ἴαχε φωνήν·

209 „Ζεῦ ἄνα, σῶν τεκέων πρόμος ἵστασο, μηδὲ νοήσω
210 μιγνυμένην Τυφῶνι γάμων ἀδίδακτον Ἀθήνην·
211 μητέρα μὴ τελέσειας ἀμήτορα, μαρνάμενος δὲ
212 ἀστεροπὴν κούφιζε σελασφόρον ἔγχος Ὀλύμπου,
213 καὶ νεφέλας συνάγειρε τὸ δεύτερον, ὑέτιε Ζεῦ·
214 ἤδη γὰρ σταθεροῖο τινάσσεται ἕδρανα κόσμου
215 χερσὶ Τυφαονίῃσιν, ὁμοζυγέων δὲ λυθέντων
216 στοιχείων πισύρων ἠρνήσατο λήια Δηώ·
217 Ἥβη λεῖπε κύπελλον, Ἄρης δ´ ἀπεσείσατο λόγχην,
218 Ἑρμῆς ῥάβδον ἔθηκε, λύρην δ´ ἔρριψεν Ἀπόλλων,
219 καὶ πτερόεις πεπότητο λιπὼν πτερόεντας ὀιστούς,
220 εἶδος ἔχων κύκνοιο, τελεσσιγάμου δὲ θεαίνης
221 ἄσπορος ἔπλετο κόσμος ἀλωομένης Ἀφροδίτης,
222 ἁρμονίης δ´ ἀλύτου λύτο πείσματα· νυμφοκόμος γὰρ
223 πανδαμάτωρ ἀδάμαστος Ἔρως θρασὺς εἰς φόβον ἔπτη
224 τόξα λιπὼν γονόεντα· καὶ ἠθάδα Λῆμνον ἐάσσας
225 σὸς πυρόεις Ἥφαιστος ἀπειθέα γούνατα σύρων
226 ὁ βραδὺς ἀστήρικτον ἔχει δρόμον. Ἇ μέγα θαῦμα,
227 καὶ μάλα μοι κοτέουσαν ἐποικτείρω σέθεν Ἥρην.
228 Ἦ ῥα τεὸς γενέτης πάλιν ἵξεται εἰς χορὸν ἄστρων;
229 μή ποτε τοῦτο γένοιτο· καὶ εἰ Τιτηνὶς ἀκούω,
230 οὐκ ἐθέλω Τιτῆνας ἰδεῖν κρατέοντας Ὀλύμπου,
231 ἀλλὰ σὲ καὶ σέο τέκνα. Σὺ δὲ κτυπέοντι κεραυνῷ
232 Ἀρτέμιδος προμάχιζε σαόφρονος· ἦ ῥα φυλάσσω
233 παρθενικὴν ἀνάεδνον ἀναγκαίῳ παρακοίτῃ;
234 ἦ ῥα τόκου ταμίη τόκον ὄψεται; ἦ ῥα τανύσσει
235 χεῖρας ἐμοί; ποίην δὲ καλέσσομαι Ἰοχεαίρῃ
236 ἵλαον Εἰλείθυιαν, ὅτ´ Εἰλείθυια λοχεύσῃ;“

237 Ὣς φαμένης σκιοειδὲς ἑὸν πτερὸν Ὕπνος ἑλίξας
238 εὔνασε † καὶ πνείουσαν ὅλην φύσιν· ἀλλὰ Κρονίων
239 ἦν τότε μοῦνος ἄυπνος· ἐφαπλώσας δὲ Τυφωεὺς
240 νωθρὰ βαρυνομέναις ἐπερείσατο νῶτα χαμεύναις
241 πλήσας μητέρα γαῖαν· ἀνοιγομένοιο δὲ κόλπου
242 χάσματι κοιλαίνοντο σεσηρότι φωλάδες εὐναὶ
243 εἰς χθόνα δυομένοισιν ἐχιδναίοισι καρήνοις.

237 Elle dit; et tandis que le sommeil entoure de ses ailes sombres toute la nature animée, Jupiter veille seul. Typhée, étendu, pèse sur le sein de la terre, sa mère, de toute la masse de ses reins engourdis; et les têtes de ses serpents, qui se creusent des lits souterrains, reposent enroulées dans les gouffres béants des cavernes.

244 Ἠελίου δὲ φανέντος ὁμογλώσσων ἀπὸ λαιμῶν
245 εἰς ἐνοπὴν πολύπηχυς ἐπεβρυχᾶτο Τυφωεὺς
246 Ζῆνα μέγαν καλέων· βλοσυρὴ δέ οἱ ἵκετο φωνή,
247 ῥιζοπαγὴς ὅθι πέζα παλίμπορος Ὠκεανοῖο
248 τέτραχα τεμνομένην περιβάλλεται ἄντυγα κόσμου,
249 ζωσαμένη στεφανηδὸν ὅλην χθόνα κυκλάδι μίτρῃ·
250 φθεγγομένου δὲ Γίγαντος ἀμειβομένη στίχα φωνῆς
251 παντοίη σμαράγησε καὶ οὐ μία σύνθροος ἠχώ·
252 τοῦ δὲ κορυσσομένοιο φυῆς πολυειδέι μορφῇ
253 ὠρυγὴ κελάδησε λύκων, βρύχημα λεόντων,
254 ἄσθμα συῶν, μύκημα βοῶν, σύριγμα δρακόντων,
255 πορδαλίων θρασὺ χάσμα, κορυσσομένων γένυς ἄρκτων,
256 λύσσα κυνῶν· μεσάτῃ δὲ Γίγας βροτοειδέι μορφῇ
257 Ζηνὸς ἀπειλήτειραν ἀπερροίβδησεν ἰωήν·

244 Mais enfin le soleil reparaît; le géant hurle de tous ses gosiers retentissants, et provoque le grand Jupiter au combat. Sa voix redoutable résonne jusqu'aux limites où la base enracinée de l'Océan s'unit aux quatre divisions du globe, et environne le continent tout entier de son flux et de sa ceinture comme d'une couronne. Ce n'est pas une voix isolée, mais bien les cris de Typhée, armé des diverses formes de sa nature, que l'écho répète et multiplie: c'est le hurlement des loups, le rugissement des lions, les souffles des sangliers, les mugissements des boeufs, le sifflement da serpents, les bâillements horribles des léopards, des ours furieux et la rage des chiens. Enfin, le géant lui-même, d'une voix à demi humaine, exhale sec clameurs menaçantes :

258 „Χεῖρες ἐμαί, Διὸς οἶκον ἀράξατε, πυθμένα κόσμου
259 σείσατε σὺν μακάρεσσι, καὶ αὐτοέλικτον Ὀλύμπου
260 κόψατε θεῖον ὀχῆα, καὶ αἰθερίης ἐπὶ γαίῃ
261 κίονος ἑλκομένης φυγέτω δεδονημένος Ἄτλας,
262 ἄντυγα δ´ ἀστερόφοιτον ἀπορρίψειεν Ὀλύμπου,
263 μηκέτι δειμαίνων ἕλικα δρόμον—οὐ γὰρ ἐάσσω
264 ὤμοις θλιβομένοις κυρτούμενον υἱὸν ἀρούρης
265 αἰθέρος ὀχλίζοντα παλινδίνητον ἀνάγκην—,
266 ἀλλὰ θεοῖς ἑτέροισιν ἀτέρμονα φόρτον ἐάσσας
267 μαρνάσθω μακάρεσσιν, ἀναρρήξειε δὲ πέτρας
268 τρηχαλέοις βελέεσσιν ὀιστεύων πόλον ἄστρων,
269 ὃν πάρος ἠέρταζεν, ἱμασσόμεναι δὲ κολώναις
270 ταρβαλέαι φυγέτωσαν ἀνάλκιδες οὐρανὸν Ὧραι,
271 δμωίδες Ἠελίοιο· περιπλέγδην δὲ λαβοῦσαι
272 ἠέρι μίξατε γαῖαν, ὕδωρ πυρί, πόντον Ὀλύμπῳ.
273 Καὶ πισύρων ἀνέμων τελέσω δούλειον ἀνάγκην,
274 μαστίζω Βορέην, κλονέω Νότον, Εὖρον ἱμάσσω,
275 καὶ Ζέφυρον πλήξαιμι, καὶ ἤματι νύκτα κεράσσω
276 χειρὶ μιῇ· καὶ γνωτὸς ἐμὸς πολυπίδακι λαιμῷ
277 Ὠκεανὸς πρὸς Ὄλυμπον ἄγων ὑψούμενον ὕδωρ,
278 πέντε παραλλήλων πεφορημένος ὑψόθι κύκλων,
279 ἄστρα κατακλύζειε, καὶ ὕδατι διψὰς ἀλάσθω

280 Ἄρκτος Ἁμαξαίοιο δεδυκότος ἱστοβοῆος.

258 « Ô mes bras, frappez la demeure de Jupiter; ébranlez les fondements du monde, ainsi que les Dieux. Brisez les barrières roulantes du divin Olympe. Qu'Atlas, éperdu, en voyant sa colonne tomber des airs sur la terre, rejette loin de lui l'orbe constellé, et ne s'inquiète plus de sa marche. Je ne souffrirai pas plus longtemps qu'un fils de la terre agenouillé porte forcément, dans leurs révolutions, de tels fardeaux sur ses épaules courbées et meurtries. Qu'il vienne, laissant au reste des Dieux ce poids immense, les combattre avec moi, rompre les rochers et lancer des flèches acérées contre ce même pôle qu'il a soutenu. Que les timides saisons poursuivies par l'amas des collines, s'enfuient toutes tremblantes hors du ciel ; mêlez l'air à la terre, l'eau avec le feu, l'Océan et l'Olympe. Quant à moi, je vais enchaîner la violence des quatre vents; je châtie Borée, je tourmente Notos, je flagelle Euros, je frappe Zéphyre; puis, mêlant d'une seule main la nuit au jour, j'appelle à moi l'Océan, mon frère; il soulèvera les eaux comme toutes les sources de ses abîmes contre l'Olympe; puis, s'élevant au-dessus des cinq cercles parallèles, il inondera les astres et submergera l'Ourse altérée, qui se cache sous le timon du Chariot.

281 Ταῦροι ἐμοί, δονέοντες ἰσήμερον ἄντυγα κύκλων
282 αἰθέρι μυκήσασθε, χαρασσομέναις δὲ κεραίαις
283 ἰσοτύπου φλογεροῖο κεράατα ῥήξατε Ταύρου·
284 καὶ βόες ὑγρὰ κέλευθα μετοχλίσσωσι Σελήνης
285 δειδιότες βαρύδουπον ἐμῶν μύκημα καρήνων·
286 καὶ βλοσυρῶν μέγα χάσμα διαπτύξασα γενείων
287 ἄρκτος ἀνοιστρήσειε Τυφαονὶς Ἄρκτον Ὀλύμπου·
288 αἰθερίῳ δὲ Λέοντι λέων ἐμὸς ἀντιφερίζων
289 Ζῳδιακῆς ἀέκοντα μεταστήσειε κελεύθου·
 

281 « Mugissez, mes taureaux, mugissez, et, secouant l'orbite de l'équinoxe, brisez de vos cornes aiguës les cornes brûlantes du Taureau, votre pareil. Que les bœufs de la Lune changent de route, effrayés des terribles beuglements de mes têtes. Qu'ouvrant sa gueule formidable, l'ourse de Typhée épouvante l'Ourse du ciel. Que mon lion, vainqueur du Lion céleste, le chasse loin de la route du zodiaque, et que le dragon du Chariot, armé de si peu de flammes, tremble devant mes dragons.

290 Ἡμετέρους δὲ δράκοντας Ὄφις φρίξειεν Ἁμάξης ...
291 Ἀστεροπαῖς ὀλίγαις κεκορυθμένος· ἀλλὰ θαλάσσης
292 κύματα λυσσήεντα, λόφοι χθονός, ἄγκεα νήσων
293 φάσγανά μοι γεγάασι, καὶ ἀσπίδες εἰσὶ κολῶναι,
294 καὶ σκόπελοι θώρηκες ἀαγέες, ἔγχεα πέτραι,
295 καὶ ποταμοὶ σβεστῆρες ἀκιδνοτάτοιο κεραυνοῦ.
 

290 « Mes glaives à moi, ce sont les vagues de la mer en furie, les sommets du continent, les vallons des îles. Mes boucliers, ce sont les collines; mes cuirasses, les écueils; mes lances, les rochers, et les fleuves qui sauront éteindre la misérable foudre.

296 Δεσμοὺς δ´ Ἰαπετοῖο Ποσειδάωνι φυλάσσω,
297 ἀμφὶ δὲ Καύκασον ἄκρον ἐύπτερος ἄλλος ἀρείων
298 αἰετὸς αἱμάξειε παλιμφυὲς ἧπαρ ἀμύσσων
299 Ἡφαίστου πυρόεντος, ἐπεὶ πυρὸς εἵνεκα κάμνει
300 ἥπατος αὐτοφύτοιο χαρασσομένοιο Προμηθεύς·
301 υἱάσι δ´ ἀντικέλευθον ἔχων τύπον Ἰφιμεδείης
302 κρύψω ἀλυκτοπέδῃσι περίπλοκον υἱέα Μαίης
303 χαλκέῳ ἐν κεράμῳ πεφυλαγμένον, ὄφρα τις εἴπῃ·
304 ‘λύσας δεσμὸν Ἄρηος ἐκεύθετο δέσμιος Ἑρμῆς.’

305 Λυσαμένη δ´ ἄψαυστον ἑῆς σφρηγῖδα κορείης
306 Ἄρτεμις Ὠρίωνος ἀναγκαίη δάμαρ ἔστω,
307 καὶ Τιτυῷ πετάσειε παλαίτερα φάρεα Λητώ,
308 εἰς γάμον ἑλκομένη βεβιημένον· ἀνδροφόνον δὲ
309 ῥωγαλέων σακέων γυμνούμενον Ἄρεα δήσας
310 κοίρανον ὑσμίνης ληίσσομαι, ἀντὶ φονῆος
311 μείλιχον, ὀψιγάμῳ δὲ συναπτομένην Ἐφιάλτῃ
312 Παλλάδα ληιδίην νυμφεύσομαι, ὄφρα νοήσω
313 Ἄρεα θητεύοντα καὶ ὠδίνουσαν Ἀθήνην.
 

296 « Je garde pour Neptune les chaînes de Japet. C'est à Vulcain, le dieu du feu, que je réserve, sur les sommets du Caucase, un meilleur vautour pour ronger son foie toujours renaissant. N'est-ce pas en raison du feu que Prométhée a tant souffert de blessures dans ce foie qui sans cesse renaît de lui-même? Plus heureux que les enfants d'Iphimédie (13), dont la forme se rapprochait de la mienne, je renfermerai le fils rusé de Maia dans un vase d'airain sous d'indestructibles entraves, et l'on dira : Celui qui délia les chaînes de Mars est donc enchaîné à son tour! Je veux que Diane, si fière de son intacte virginité, devienne l'épouse obligée d'Orion; je veux que Latone, contrainte de s'unir à Titye, lui apporte ses bandelettes surannées; je veux que l'homicide Mars, le roi des batailles, dépouillé de ses boucliers rouillés, change, sous mes verrous, toute sa colère en douceur. Je donnerai ma conquête Pallas pour femme à Ephialte, mari tardif, et j'aurai le plaisir de voir à la fois Mars prisonnier, et Minerve en mal d'enfant.

314 Καὶ μογεροῖς ὤμοισι παλινδίνητον ἀείρων
315 οὐρανὸν Ἀτλάντειον ἐλαφρίζειε Κρονίων
316 ὄρθιος, ἡμετέρων δὲ γάμων ὑμέναιον ἀκούσῃ
317 ζῆλον ὑποκλέπτων, ὅτε νυμφίος ἔσσομαι Ἥρης.
318 Οὐ μὲν ἐγὼ δαΐδων ἐπιδεύομαι· αὐτόματος δὲ
319 δαλὸς ἐμῶν θαλάμων στεροπῆς σέλας, ἀντὶ δὲ πεύκης
320 αὐτὸς ἐμοὶ Φαέθων ἰδίης φλογὸς ἁψάμενος πῦρ
321 νυμφιδίην τανύσειε Τυφωέι δούλιον αἴγλην,
322 καὶ γαμίους σπινθῆρας ἐπαιθύσσοντες Ὀλύμπῳ
323 ἀστέρες ἀστράψειαν ἐμῶν λαμπτῆρες Ἐρώτων,
324 ἀστέρες ἕσπερα λύχνα· σὺν εὐθαλάμῳ δ´ Ἀφροδίτῃ
325 εὐνέτις Ἐνδυμίωνος ἐμὴ θεράπαινα Σελήνη
326 δέμνιά μοι στορέσειε· καὶ εἰ χρέος ἐστὶ λοετρῶν,
327 λούσομαι ἀστερόεντος ἐν ὕδασιν Ἠριδανοῖο.
328 Ἀλλὰ Διὸς μετὰ λέκτρα Τυφωέι, κυκλάδες Ὧραι,
329 πήξατε παστὸν Ἔρωτος· ἀπ´ Ὠκεανοῦ δὲ καὶ αὐταί,
330 Λητώ, Ἀθηναίη, Παφίη, Χάρις, Ἄρτεμις, Ἥβη,
331 νυμφοκόμῳ Τυφῶνι κομίσσατε σύγγονον ὕδωρ·
332 καὶ γαμίοις πλήκτροισιν ἐμῆς παρὰ δαῖτα τραπέζης
333 ἀντὶ Διὸς μέλψειε Τυφωέα λάτρις Ἀπόλλων.
 

314 Il faut aussi que Jupiter, reprenant sur ses épaules fatiguées le poids tournant du globe atlantique le supporte debout à son tour; qu'il écoute les chants de mon hymen, et dissimule sa jalousie, quand je vais épouser Junon. Les flambeaux ne manqueront pas à mes noces; l'Éclair y tiendra de lui-même illuminer la chambre nuptiale; au lieu des torches de mélèze, le Soleil, allumant ses rayons à son propre foyer, mettra tout leur éclat à mon service; et les étoiles, lustres du soir, ranimant dans l'Olympe leurs étincelles, brilleront devant moi pour éclairer mes amours. La Lune, mon esclave, compagne d'Endymion, et Vénus amie du mariage, dresseront ma couche. S'il me faut un bain, j'aurai là les eaux de l'Éridan constellé. Heures circulaires, après avoir préparé le lit de Jupiter, formez pour moi l'asile de l'amour; car vous-mêmes, suivantes du Soleil, vous venez de l'Océan; et vous Latone, Minerve, Vénus, Charis, Diane, Hébé, faites la chaîne de vos mains, et apportez ensemble l'eau pour Typhée le nouvel époux. Enfin, que pendant mes festins nuptiaux, Apollon mon serviteur, au lieu des exploits de Jupiter, célèbre ma gloire sur sa lyre.

334 Οὐ ξείνου δαπέδοιο φέρω πόθον· ἡμέτερον γὰρ
335 Οὐρανὸν ἀστερόνωτον ἀδελφεὸν ἡνιοχεύσω,
336 οὐρανὸν οἶκον ἔχων μητρώιον, υἱέα γαίης.
337 Καὶ Κρόνον ὠμηστῆρα τὸ δεύτερον εἰς φάος ἕλκων
338 γνωτὸν ἐμὸν συνάεθλον ἀπὸ χθονίοιο βερέθρου
339 λύσω δεσμὰ βίαια, παλιννόστους δὲ τελέσσω
340 αἰθερίους Τιτῆνας, ὁμωροφίους δὲ κομίσσω
341 Γηγενέας Κύκλωπας ἐς οὐρανόν, ἄλλα δὲ τεύξω
342 ὅπλα πυρός· πολέων γὰρ ἐμοὶ χρέος ἐστὶ κεραυνῶν,
343 ὅττι διηκοσίῃσι, καὶ οὐ διδύμαις πολεμίζω
344 χερσὶν ἐγὼ Κρονίδῃ πανομοίιος· ἀντιτύπους δὲ
345 κρέσσονας ὀψιγόνους πολυφεγγέι μείζονι πυρσῷ
346 ἀστεροπὰς ἑτέρας χαλκεύσομαι, εὐρύτερον δὲ
347 ὄγδοον οὐρανὸν ἄλλον ὑπέρτερον ὑψόθι τεύξω
348 ἄστρασι φαιδροτέροισι κεκασμένον· οὐ δύναται γὰρ
349 ἀγχιφανὴς πόλος οὗτος ὅλον Τυφῶνα καλύψαι.
350 Καὶ μετὰ θήλεα τέκνα καὶ ἀρσενόπαιδα γενέθλην
351 πουλυτόκου Κρονίδαο πολυσπερὲς ἄλλο φυτεύσω
352 αἷμα νέον μακάρων πολυαύχενον· οὐ χορὸν ἄστρων
353 λείψω νόσφι γάμων ἀχρήιον, ἀλλὰ συνάψω
354 ἄρσενι θηλυτέρην, ἵνα δούλια τέκνα λοχεύσῃ
355 Παρθενικὴ πτερόεσσα παρευνηθεῖσα Βοώτῃ.“

334 Après, tout, ce n'est pas un territoire étranger que j'ambitionne. Uranus est mon frère, fils de la Terre comme moi : le ciel étoilé que je vais gouverner nous vient de ma mère. J'y ramènerai en auxiliaire mon autre frère, le vorace Saturne; et je briserai les lions qui le retiennent dans les  abîmes souterrains. Je rappellerai les Titans dans les airs. J'amènerai dans les cieux les Cyclopes, fils de la Terre, pour les habiter avec moi; je forgerai d'autres armes de feu ; car il me faut bien des foudres, puisque ce n'est pas avec deux mains comme Jupiter que je les lance, mais avec deux cents bras. Je fabriquerai des éclairs d'une meilleure trempe, et d'une flamme plus vive que leurs aînés. Je créerai aussi un huitième ciel plus élevé et plus large que celui-ci, et des étoiles plus brillantes en  seront la parure ; car le pôle, qui est là près de moi, ne suffit pas à me couvrir tout entier. Enfin, pour remplacer les nombreux enfante des deux sexes de Jupiter, je produirai une nouvelle génération de dieux à mille têtes. Je ne veux pas laisser languir dans le célibat le chœur des astres; je marierai aussi les mâles aux femelles, et la Vierge céleste unie au Bouvier me donnera une légion d'esclaves. »

356 Εἶπεν ὁμοκλήσας· Κρονίδης δ´ ἐγέλασσεν ἀκούων.
357 Καὶ μόθος ἀμφοτέροισιν ἐπέβρεμεν· ἦν δὲ κυδοιμοῦ
358 πομπὸς Ἔρις Τυφῶνι, Διὸς δ´ ἡγήσατο Νίκη
359 εἰς μόθον. Οὐ βοέης ἀγέλης χάριν, οὐ περὶ ποίμνης
360 ἦεν ἀγών, οὐ νεῖκος ἔην ἐπὶ κάλλεϊ νύμφης,
361 οὐ κλόνος ἀμφὶ πόληος ὀλίζονος· ἀλλ´ ὑπὲρ αὐτοῦ
362 αἰθέρος ἵστατο δῆρις, ἔην δ´ ἐνὶ γούνασι Νίκης
363 σκῆπτρα Διὸς καὶ θῶκος ἀέθλια δηιοτῆτος.

364 Ζεὺς μὲν ἱμασσομένων νεφέων βρονταῖον ἀράσσων
365 αἰθέριον μύκημα μέλος σάλπιζεν Ἐνυοῦς,
366 καὶ νεφέλας ἑλικηδὸν ἐπὶ στέρνοιο καθάψας
367 εἶχε Γιγαντείων βελέων σκέπας· οὐδὲ Τυφωεὺς
368 ἄψοφος ἦν· κεφαλαὶ δὲ βοῶν μυκηθμὸν ἱεῖσαι
369 αὐτόματοι σάλπιγγες ἐπεσμαράγησαν Ὀλύμπῳ,
370 συμμιγέες δὲ δράκοντες ἐσύρισαν, Ἄρεος αὐλοί.
371 Καὶ στίχας ἠλιβάτων μελέων θώρηξε Τυφωεὺς
372 φραξάμενος σκοπέλῳ σκόπελον μέγαν, εἰσόκε πυκναὶ
373 ἀρραγέες στοιχηδὸν ἐπυργώθησαν ἐρίπναι,
374 καὶ πέτρην προθέλυμνον ἐπασσυτέρῃ θέτο πέτρῃ·
375 ἦν δὲ κορυσσομένης στρατιῆς τύπος· ἀγχιφανὴς γὰρ
376 ῥωγάδα ῥωγὰς ἔρειδε, λόφος λόφον, αὐχένα δ´ αὐχήν,
377 ὑψινεφὴς δ´ ἀγκῶνα πολύπτυχον ὤθεεν ἀγκών·
378 καὶ κρανααὶ πήληκες ἔσαν Τυφῶνι κολῶναι
379 αἰπυλόφῳ πρηῶνι καλυπτομένων κεφαλάων.
380 Μαρναμένου δὲ Γίγαντος ἔην πολυδειράδι μορφῇ
381 ἓν δέμας, ἀλλὰ φάλαγγες ἀπείρονες, αἱ μὲν ἀγοστῶν,
382 αἱ δὲ λεοντείων γενύων εὐθηγέες αἰχμαί,
383 ἄλλαι ἐχιδναίων πλοκάμων ἐπιβήτορες ἄστρων.
384 Δένδρεα δ´ ἐπτύσσοντο Τυφαονίων ἀπὸ χειρῶν
385 σειόμενα Κρονίδαο καταντίον ἄλλα τε γαίης
386 ἔρνεα καλλιπέτηλα, τά περ βεβριθότα παλμῷ
387 Ζεὺς ἀέκων ἀμάθυνεν ἑνὶ σπινθῆρι κεραυνοῦ·
 

388 πολλὴ μὲν πτελέη σὺν ὁμήλικι ῥίπτετο πεύκῃ
389 καὶ πλάτανος περίμετρος, ἀκοντίζοντο δὲ λεῦκαι
390 ἄντα Διός· πολλὴ δὲ λαγὼν ἐρρήγνυτο γαίης.
391 Πᾶσα δὲ τετράπλευρος ἴτυς στυφελίζετο κόσμου,
392 καὶ πίσυρες Κρονίωνι συναιχμάζοντες ἀῆται
393 ἠερίην σκοτόεσσαν ἐπυργώσαντο κονίην
394 κύματα κυρτώσαντες· ἱμασσομένης δὲ θαλάσσης
395 Σικελίη δεδόνητο, Πελωρίδες ἔβρεμον ὄχθαι
396 Αἰτναῖοί τε τένοντες, ἐμυκήσαντο δὲ πέτραι
397 μάντιες ἐσσομένων Λιλυβηίδες, ἔκτυπε δ´ ἀκτὴ
398 ἑσπέριον παρὰ χεῦμα Παχυνιάς· ἐγγύθι δ´ ἄρκτου
399 ἀμφὶ νάπην Θρήισσαν Ἀθωιὰς ἔκλαγε Νύμφη,
400 Πιερικῷ δὲ τένοντι Μακηδονὶς ἴαχεν ὕλη·
401 ἀντολίης δὲ θέμεθλα τινάσσετο, δενδροκόμοι δὲ
402 Ἀσσυρίου Λιβάνοιο θυώδεες ἔκτυπον αὐλαί.

403 Καὶ Διὸς ἀκαμάτοιο καταιχμάζοντα κεραυνοῦ
404 ῥίπτετο πολλὰ βέλεμνα Τυφαονίων ἀπὸ χειρῶν·
405 καὶ τὰ μὲν ἀίσσοντα Σεληναίῳ παρὰ δίφρῳ
406 ἀσταθέων ἀχάρακτα κατέγραφον ἰσχία ταύρων,
407 ἄλλα δὲ δινηθέντα δι´ ἠέρος ὀξέι ῥοίζῳ
408 ἄσθμασιν ἀντιπόροισι μετερρίπιζον ἀῆται·
409 καὶ Διὸς ἀψαύστοιο παραπλαγχθέντα κεραυνοῦ
410 πολλὰ Ποσειδάωνος ἐδέξατο τερπομένη χείρ,
411 γειοτόμου γλωχῖνος ἀφειδήσασα τριαίνης·
412 ὑγροβαφῆ δὲ βέλεμνα παρὰ Κρονίης πόρον ἅλμης
413 Ζηνὶ φέρων ἀνάθημα γέρων ἱδρύσατο Νηρεύς.
 

414 Καὶ βλοσυροὺς δύο παῖδας Ἐνυαλίοιο κορύσσας
415 εἶχε Φόβον καὶ Δεῖμον ὀπάονα πατροπάτωρ Ζεὺς
416 αἰθέρος ἀσπιστῆρας ὁμήλυδας, ἀστεροπῇ δὲ
417 στῆσε Φόβον, καὶ Δεῖμον ἐπεστήριξε κεραυνῷ
418 δεῖμα φέρων Τυφῶνι· καὶ ἀσπίδα κούφισε Νίκη
419 πρόσθε Διὸς τανύουσα, καὶ ἀντιάχησεν Ἐνυώ,
420 Ἄρης δ´ ἐσμαράγησεν. Ἐπαιγίζων δὲ θυέλλαις
421 ἠερόθεν πεφόρητο μετάρσιος αἰγίοχος Ζεύς,
422 ἑζόμενος πτερόεντι Χρόνου τετράζυγι δίφρῳ·
423 ἵπποι δὲ Κρονίωνος ὁμόζυγες ἦσαν ἀῆται.
424 Καὶ πῇ μὲν στεροπῇσι κορύσσετο, πῇ δὲ κεραυνῷ,
425 ἄλλοτε δὲ βροντῇσιν ἐπέχραεν, ἄλλοτε δ´ ὄμβρῳ,
426 πηγνυμένης προχέων πετρούμενα νῶτα χαλάζης
427 ὀμβρηροῖς βελέεσσι· Γιγαντείοισι δὲ πυκνοὶ
428 κίονες ὑδατόεντες ἐπερρήγνυντο καρήνοις
429 ὀξυβελεῖς, παλάμαι δὲ Τυφωέος, οἷα μαχαίρῃ,
430 ἠερίῳ τέμνοντο χαλαζήεντι βελέμνῳ·
431 καὶ παλάμη κεκόνιστο, καὶ οὐ μεθέηκε κολώνην,
432 ἀλλὰ νιφοβλήτοιο τομῇ πληγεῖσα χαλάζης
433 μάρνατο καὶ πίπτουσα, διαΐσσουσα δὲ γαίης
434 ἅλμασιν αὐτοκύλιστος ἐπάλλετο μαινομένη χείρ,
435 οἷα βαλεῖν ἐθέλουσα καὶ εἰσέτι κύκλον Ὀλύμπου.
436 Καὶ πρόμος οὐρανίων πυρόεν βέλος ὑψόθι σείων
437 δεξιὸν ἐκ λαιοῖο κέρας πολέμοιο νομεύων
438 ὑψιφανὴς πολέμιζεν· ἐς ὑδροπόρους δὲ χαράδρας
439 ὦρτο Γίγας πολύπηχυς, ἐπασσυτέρῳ δὲ συνάψας
440 αὐτομάτῳ σφήκωσεν ὁμόπλοκα δάκτυλα δεσμῷ
441 κοιλαίνων παλάμας πολυχανδέας, ᾗσιν ἀείρων
442 μεσσόθι χειμερίων ποταμῶν ὀρεσίδρομον ὕδωρ,
443 χερσὶ βαθυνομέναις μεμερισμένα χεύματα πέμπων,
444 ἀστεροπῇ προέηκε· χαραδραίῳ δὲ ῥεέθρῳ
445 βαλλομένη σελάγιζε δι´ ὕδατος αἰθερίη φλὸξ
446 λαβροτέρῳ σπινθῆρι, καὶ ἔζεσε δίψιον ὕδωρ
447 αἰθαλόεν, διερὴ δὲ φύσις τερσαίνετο πυρσῷ·
448 σβέσσαι γὰρ μενέαινε Γίγας θρασὺς αἰθέριον πῦρ,
449 νήπιος· οὐδὲ νόησε, πυραυγέες ὅττι κεραυνοὶ
450 καὶ στεροπαὶ γεγάασιν ἀπ´ ὀμβροτόκων νεφελάων.
 

451 Καὶ πάλιν ἰθυτμῆτας ἑλὼν σπήλυγγας ἐναύλων
452 στέρνα Διὸς μενέαινε βαλεῖν ἄτρωτα σιδήρῳ,
453 καὶ σκοπιὴ Διὸς ἄντα τιταίνετο· χείλεϊ δ´ ἄκρῳ
454 Ζεὺς ὀλίγον φύσησε, καὶ ὑψίκρημνον ἐοῦσαν
455 λεπταλέον φύσημα παρέτραπε κυκλάδα πέτρην.

456 Χειρὶ δὲ δινήεντα λόφον νησαῖον ἀράξας
457 εἰς ἐνοπὴν πολύδινος ἀνῃώρητο Τυφωεύς,
458 καὶ Διὸς ἀρρήκτοιο κατηκόντιζε προσώπου·
459 ἀλλ´ ὁ μὲν ἀντικέλευθον ἀλεύατο μάρμαρον αἰχμὴν
460 κρᾶτα παρακλίνας, στεροπῆς δ´ ἐτύχησε Τυφωεὺς
461 θερμὸν ἀμειβομένης ἕλικα δρόμον, αἶψα δὲ πέτρη
462 ἀκροφαληριόωσα μελαίνετο μάρτυρι καπνῷ.

463 Καὶ τριτάτην προΐαλλεν· ἐπεσσυμένην δὲ Κρονίων
464 πεπταμένης παλάμης μεσάτῳ νωμήτορι καρπῷ,
465 σφαῖραν ἅτε θρῴσκουσαν, ἀτέρμονι χειρὶ πατάξας
466 πέμπε πάλιν Τυφῶνι· μεταστρεφθεῖσα δὲ πολλῇ
467 ἠερίῃ στροφάλιγγι παλιννόστοιο πορείης
468 αὐτομάτη τόξευεν ὀιστευτῆρα κολώνη.

469 Τέτρατον ἠκόντιζεν ὑπέρτερον· ἁψαμένη δὲ
470 αἰγίδος ἀκροτάτων θυσάνων ἐδιχάζετο πέτρη.
471 Ἄλλην δὲ προέηκεν· ἀελλήεσσα δὲ πέτρη
472 ἡμιδαὴς σελάγιζεν ὀιστευθεῖσα κεραυνῷ.
473 Οὐ σκοπιαὶ νέφος ὑγρὸν ἀνέσχισαν, ἀλλὰ τυπεῖσαι
474 ὑδρηλαῖς νεφέλῃσι διερρήγνυντο κολῶναι.

475 Ξυνὴ δ´ ἀμφοτέροισιν ἰσόρροπος ἦεν ἐνυὼ
476 καὶ Διὶ καὶ Τυφῶνι· πολυφλοίσβῳ δὲ βελέμνῳ
477 αἰθέρος ὀρχηστῆρες ἐβακχεύοντο κεραυνοί.
478 Μάρνατο δὲ Κρονίδης κεκορυθμένος· ἐν δὲ κυδοιμῷ
479 βροντὴν μὲν σάκος εἶχε, νέφος δέ οἱ ἔπλετο θώρηξ,
480 καὶ στεροπὴν δόρυ πάλλε, Διιπετέες δὲ κεραυνοὶ
481 ἠερόθεν πέμποντο πυριγλώχινες ὀιστοί.

482 Ἤδη γὰρ περίφοιτος ἀπὸ χθονίου κενεῶνος
483 ξηρὸς ἀερσιπότητος ἀνέδραμεν ἀτμὸς ἀρούρης,
484 καὶ νεφέλης ἔντοσθεν ἐελμένος αἴθοπι λαιμῷ
485 πνίγετο θερμαίνων νέφος ἔγκυον· ἀμφὶ δὲ καπνῷ
486 τριβομένων καναχηδὰ πυριτρεφέων νεφελάων
487 θλιβομένη πεφόρητο δυσέκβατος ἐνδόμυχος φλὸξ
488 διζομένη μέσον οἶμον, ἐπεὶ σέλας ὑψόθι βαίνειν
489 οὐ θέμις· ἀστεροπὴν γὰρ ἀναθρῴσκουσαν ἐρύκει
490 ὀμβρηρῇ ῥαθάμιγγι λελουμένος ἴκμιος ἀήρ,
 

491 πυκνώσας νέφος ὑγρὸν ὑπέρτερον· ἀζαλέου δὲ
492 νειόθεν οἰγομένοιο διέδραμεν ἁλλόμενον πῦρ.
493 Ὡς λίθος ἀμφὶ λίθῳ φλογερὴν ὠδῖνα λοχεύων
494 λάινον ἠκόντιζε πολυθλιβὲς αὐτόγονον πῦρ,
495 πυρσογενὴς ὅτε θῆλυς ἀράσσεται ἄρσενι πέτρῳ·
496 οὕτω θλιβομένῃσιν ἀνάπτεται οὐρανίη φλὸξ
497 λίγνυϊ καὶ νεφέλῃσιν· ἀπὸ χθονίοιο δὲ καπνοῦ
498 λεπταλέου γεγαῶτος ἐμαιώθησαν ἀῆται.
499 Ἄλλην δ´ ἐξ ὑδάτων μετανάστιον ἀτμίδα γαίης
500 ἠέλιος φλογερῇσι βολαῖς ἀντωπὸν ἀμέλγων
501 τινθαλέῳ νοτέουσαν ἀνείρυσεν αἰθέρος ὁλκῷ·
502 ἡ δὲ παχυνομένη νεφέων ὤδινε καλύπτρην,
503 σεισαμένη δὲ πάχιστον ἀραιοτέρῳ δέμας ἀτμῷ,
504 ἂψ ἀναλυσαμένη μαλακὸν νέφος εἰς χύσιν ὄμβρου,
505 ὑδρηλὴν προτέρην μετεκίαθεν ἔμφυτον ὕλην.
506 Τοῖος ἔφυ φλογόεις νεφέων τύπος, οἷσι καὶ αὐτοὶ
507 ἰσότυποι στεροπῇσι συνωδίνοντο κεραυνοί.

508 Ζεὺς δὲ πατὴρ πολέμιζε· κατ´ ἀντιβίοιο δὲ πέμπων
509 ἠθάδα πυρσὸν ἴαλλεν, ἀκοντιστῆρα Γιγάντων,
510 βάλλων ποικιλόφωνον ἀμετρήτων στίχα λαιμῶν
511 οὐρανίῳ πρηστῆρι· Διοβλήτου δὲ βελέμνου
512 ἓν σέλας ἔφλεγε χεῖρας ἀπείρονας, ἓν σέλας ὤμους
513 νηρίθμους ἀμάθυνε καὶ αἰόλα φῦλα δρακόντων,
514 καὶ κεφαλὰς ἐδάιξαν ἀτέρμονας αἰθέρος αἰχμαί,
515 καὶ πλοκάμους Τυφῶνος ἕλιξ ἀμάθυνε κομήτης
516 ἀντιπόρῳ σπινθῆρι δασύτριχα πυρσὸν ἰάλλων.
517 Καὶ κεφαλαὶ σελάγιζον, ἀναπτομένων δὲ κομάων
518 βόστρυχα συρίζοντα κατεσφρηγίσσατο σιγὴ
519 οὐρανίῳ σπινθῆρι, μαραινομένων δὲ δρακόντων
520 ἰοβόλοι ῥαθάμιγγες ἐτερσαίνοντο γενείων.

521 Μαρναμένου δὲ Γίγαντος ἐτεφρώθησαν ὀπωπαὶ
522 καπνῷ λιγνυόεντι, νιφοβλήτων δὲ προσώπων
523 χιονέαις λιβάδεσσιν ἐλευκαίνοντο παρειαί.
524 Καὶ πισύρων ἀνέμων τετράζυγον εἶχεν ἀνάγκην·
525 εἰ γὰρ ἐς ἀντολίην σφαλερὰς ἐλέλιζεν ὀπωπάς,
526 ὑσμίνην φλογόεσσαν ἐδέχνυτο γείτονος Εὔρου·
527 εἰς κλίσιν εἰ σκοπίαζε δυσήνεμον Ἀρκάδος Ἄρκτου,
528 χειμερίου πρηστῆρος ἀθαλπέι βάλλετο πάχνῃ·
529 φεύγων ψυχρὸν ἄημα νιφοβλήτοιο Βορῆος
530 καὶ διερῷ δεδόνητο καὶ αἰθαλόεντι βελέμνῳ·
531 καὶ δύσιν εἰσορόων βλοσυρῆς ἀντώπιον Ἠοῦς
532 ἑσπερίην ἔφριξε θυελλήεσσαν ἐνυώ,
533 εἰαρινῆς ἀίων Ζεφυρηίδος ἦχον ἱμάσθλης·
534 καὶ Νότος ἀμφὶ τένοντα μεσημβρινὸν Αἰγοκερῆος
535 ἄντυγας ἠερίας ἐπεμάστιε, θερμὸς ἀήτης,
536 φλογμὸν ἄγων Τυφῶνι πυραυγέι καύματος ἀτμῷ.
537 Εἰ πάλιν ὄμβρον ἔχευε κατάρρυτον ὑέτιος Ζεύς,
538 λυσιπόνοις λιβάδεσσιν ὅλον χρόα λοῦσε Τυφωεὺς
539 θερμὰ καταψύχων κεκαφηότα γυῖα κεραυνῷ.

540 Καὶ κραναοῖς βελέεσσι χαλαζαίου νιφετοῖο
541 παιδὸς ἱμασσομένου τραφερὴ μαστίζετο μήτηρ·
542 δερκομένη δὲ Γίγαντος ἐπὶ χροῒ μάρτυρα Μοίρης
543 λάινα πηκτὰ βέλεμνα καὶ ὑδατόεσσαν ἀκωκὴν
544 Ἠέλιον Τιτῆνα κατηφέι λίσσετο φωνῇ,
545 ἓν φάος αἰτίζουσα θερείτατον, ὄφρα κε πυρσῷ
546 θερμοτέρῳ λύσειε Διὸς πετρούμενον ὕδωρ
547 νειφομένῳ Τυφῶνι χέων ἐμφύλιον αἴγλην·
548 καί οἱ ἱμασσομένῳ συνετήκετο· καιομένων δὲ
549 ἠλιβάτων ὁρόωσα πυριστεφὲς ἔθνος ἀγοστῶν
550 χειμερίην ἱκέτευε μολεῖν δυσπέμφελον αὔρην
551 εἰς μίαν ἠριγένειαν, ἵνα ψυχροῖσιν ἀήταις
552 διψαλέην Τυφῶνος ἀποσβέσσειεν ἀνάγκην.

553 Ἰσοτύπου δὲ τάλαντα μάχης ἔκλινε Κρονίων.

554 Χειρὶ δὲ δενδρήεσσαν ἀπορρίψασα καλύπτρην
555 μήτηρ ἄχνυτο Γαῖα, Τυφαονίων κεφαλάων
556 καπνὸν ὀπιπεύουσα· μαραινομένων δὲ προσώπων
557 Γηγενέος λύτο γοῦνα· προθεσπίζουσα δὲ νίκην
558 βρονταίοις πατάγοισι Διὸς μυκήσατο σάλπιγξ·

559 ἤριπε δ´ οὐρανίῳ μεθύων φλογόεντι βελέμνῳ
560 ὠτειλὴν ἀσίδηρον ἔχων πολέμοιο Τυφωεὺς
561 ὑψιτενής, καὶ νῶτα βαλὼν ἐπὶ μητέρι Γαίῃ
562 κεῖτο περιστορέσας ὀφιώδεα γυῖα κονίῃ,
563 πυρσὸν ἀναβλύζων. Κρονίδης δ´ ἐρέθιζε γελάσσας,
564 τοῖον ἔπος προχέων φιλοπαίγμονος ἀνθερεῶνος·

565 „καλὸν ἀοσσητῆρα γέρων Κρόνος εὗρε, Τυφωεῦ·
566 Χθὼν μόγις υἷα λόχευσε μετὰ κλόνον Ἰαπετοῖο·
567 ἡδὺς ὁ Τιτήνων τιμήορος· ὡς ὁρόω δέ,
568 ἀδρανέες γεγάασι τάχα Κρονίδαο κεραυνοί.
569 Δηθύνεις τέο μέχρις ἀνέμβατον αἰθέρα ναίειν,
570 ψευδόμενε σκηπτοῦχε; μένει δέ σε θῶκος Ὀλύμπου·
571 σκῆπτρα Διὸς καὶ πέπλα θεημάχε δέξο Τυφωεῦ,
572 Ἀστραῖον δὲ κόμισσον ἐς οὐρανόν· ἢν δ´ ἐθελήσῃς,
573 αἰθέρι νοστήσειε καὶ Εὐρυνόμη καὶ Ὀφίων
574 καὶ Κρόνος ἀμφοτέροισιν ὁμόστολος· ἐρχομένῳ δὲ
575 σὺν σοὶ ποικιλόνωτον ἐς ὑψιπόρων ἴτυν ἄστρων
576 δεσμὰ φυγὼν δολόμητις ὁμαρτήσειε Προμηθεύς,
577 ἥπατος ἡβώοντος ἀφειδέα δαιτυμονῆα
578 οὐρανίης θρασὺν ὄρνιν ἔχων πομπῆα κελεύθου.

579 Τί πλέον ἤθελες ἄλλο μετὰ κλόνον ἠὲ νοῆσαι
580 Ζῆνα καὶ Ἐννοσίγαιον ὀπάονα σεῖο θοώκων;
581 Ζῆνα μὲν ἀδρανέοντα καὶ οὐ σκηπτοῦχον Ὀλύμπου,
582 βροντῆς καὶ νεφέων γυμνούμενον, ἀστεροπῆς δὲ
583 ἀντὶ πυρὸς ζαθέοιο καὶ ἠθάδος ἀντὶ κεραυνοῦ
584 δαλὸν ἀερτάζοντα Τυφαονίῳ παρὰ παστῷ,
585 ληιδίης ἀλόχοιο τεῆς θαλαμηπόλον Ἥρης
586 ὀφθαλμῷ κοτέοντι τεῶν ζηλήμονα λέκτρων·
587 σύζυγα δ´ Ἐννοσίγαιον ἀποζευχθέντα θαλάσσης
588 ὑμετέρῃ μετὰ πόντον ὑποδρήσσοντα τραπέζῃ,
589 διψάδι χειρὶ φέροντα τεὸν δέπας ἀντὶ τριαίνης.
590 Ἄρεα λάτριν ἔχεις, θεράπων τεός ἐστιν Ἀπόλλων·
591 πέμπε δὲ Τιτήνεσσι διάκτορον υἱέα Μαίης
592 σὸν κράτος ἀγγέλλοντα καὶ οὐρανίην σέο φύτλην·
593 ἐργατίνην δ´ Ἥφαιστον ἐθήμονι κάλλιπε Λήμνῳ,
594 ὄφρα κεν ἀσκήσειε νεοζεύκτῳ σέο νύμφῃ
595 ποικίλον αὐχένος ὅρμον ἐύχροον ἤνοπι κόσμῳ,
596 ἠὲ πεδοστιβέων ἀμαρύγματα φαιδρὰ πεδίλων,
597 οἷσι τεὴ παράκοιτις ἀγάλλεται, ἠὲ τελέσσῃ
598 χρυσοφαῆ θρόνον ἄλλον Ὀλύμπιον, ὄφρα γελάσσῃ
599 κρέσσονα θῶκον ἔχουσα τεὴ χρυσόθρονος Ἥρη·
600 καὶ χθονίους Κύκλωπας ἔχων ναετῆρας Ὀλύμπου
601 τεῦξον ἀρειοτέροιο νέον σπινθῆρα κεραυνοῦ.
602 Ἀλλὰ δόλῳ θέλξαντα τεὸν νόον ἐλπίδι νίκης
603 χρυσῷ δῆσον Ἔρωτα μετὰ χρυσῆς Ἀφροδίτης·
604 χαλκῷ σφίγξον Ἄρηα κυβερνητῆρα σιδήρου.

605 Ἀστεροπαὶ φεύγουσι καὶ οὐ μίμνουσιν ἐνυώ·
606 πῶς στεροπῆς ὀλίγης οὐκ ἔκφυγες ἀπτόλεμον πῦρ;
607 ἢ πόθεν οὔασι σοῖσιν ἀμετρήτοισιν ἀκούων
608 βρονταίην ἐλάχειαν ἐδείδιες ὄμβριον ἠχώ;
609 τίς σε τόσον ποίησεν ἀνάλκιδα; πῇ σέθεν αἰχμαί;
610 πῇ κεφαλαὶ σκυλάκων; πῇ χάσματα κεῖνα λεόντων
611 καὶ χθόνιον μύκημα βαρυφθόγγων σέο λαιμῶν;
612 πῇ δὲ δρακοντείης δολιχόσκιος ἰὸς ἐθείρης;
613 οὐκέτι συρίζεις ὀφιώδεϊ κυκλάδι χαίτῃ.
614 Πῇ βοέων στομάτων μυκήματα; πῇ σέο χειρῶν
615 ἠλιβάτου πρηῶνος ἀκοντιστῆρες ἀγοστοί;
616 οὐκέτι μαστίζεις ἑλικώδεας ἄντυγας ἄστρων;
617 οὐκέτι λευκαίνουσι συῶν προβλῆτες ἀκωκαὶ
618 ἀφροκόμῳ ῥαθάμιγγι διάβροχον ἀνθερεῶνα.

619 Πῇ μοι φρικτὰ γένεια σεσηρότα λυσσάδος ἄρκτου;
620 εἶξον ἐπουρανίοισι, πεδοτρεφές· ὑμετέρων γὰρ
621 χειρὶ μιῇ νίκησα διηκοσίων στίχα χειρῶν.
622 Ἀλλὰ βαθυκρήμνοισι περισφίγγουσα κολώναις
623 Σικελίη τρικάρηνος ὅλον Τυφῶνα δεχέσθω
624 οἰκτρὰ κονιομένοις ἑκατὸν κομόωντα καρήνοις.
625 Ἔμπης, εἰ νόον ἔσχες ὑπέρβιον, εἰ δὲ καὶ αὐτῷ
626 ἐλπίσιν ἀπρήκτοισιν ἐπεσκίρτησας Ὀλύμπῳ,
627 τεύξω σοι, πανάποτμε, κενήριον, ὑστάτιον δὲ
628 σὸν κενεὸν παρὰ τύμβον, ἀτάσθαλε, τοῦτο χαράξω·

629 ‘Γηγενέος τόδε σῆμα Τυφωέος, ὅν ποτε πέτροις
630 αἰθέρα μαστίζοντα κατέφλεγεν αἰθέριον πῦρ.’“

565 « Vraiment, Typhée, le vieux Saturne a enfin rencontré un puissant auxiliaire : à peine la Terre a-t -elle produit un rejeton du grand Japet, qu'il s'est fait déjà le vengeur des Titans. Je le vois bien, les foudres de Jupiter ne peuvent rien contre lui. Que tardes-tu donc, monarque imposteur, d'occuper les airs inaccessibles? Le trône de l'Olympe t'attend. Ennemi des Dieux, reçois le sceptre et le manteau de Jupiter. Ramène au ciel Astres (21); rappelles-y, si tu le veux, Ophion (22) et Eurynome (23) avec leur compagnon Saturne. Que le fourbe Prométhée, échappé à ses chaînes, et prenant pour guide l'audacieux oiseau qui dévore impitoyablement ses entrailles renaissantes, s'avance avec toi dans les hauteurs du ciel étoilé!

579 « Tu voulais pour prix du combat, voir Jupiter et Neptune derrière ton siège. Eh bien, voici d'abord Jupiter dépouillé de ses forces, de ses nues, de son tonnerre, du sceptre de l'Olympe, enfin réduit à porter au lieu de ses éclairs et de sa foudre accoutumée, les flambeaux de tes amours; et, tout jaloux qu'il est, prêt à te conduire, malgré ses regards courroucés, vers ton épouse Junon, part glorieuse de ton butin. Voici ensuite mon frère Neptune que tu as détaché de ses mers taries pour en faire l'échanson de ta table, et confier à ses mains la coupe en place de ce trident. N'as-tu pas déjà Mars pour esclave et Apollon pour serviteur? Envoie donc en messager le fils de Maïa, afin qu'il annonce aux Titans ton règne et ta splendeur céleste. Mais, crois-moi, laisse à sa Lemnos ton forgeron Vulcain pour y fabriquer à ta nouvelle épouse, soit un riche et brillant collier, dont l'émail siéra si bien à son cou, soit de merveilleuses chaussures qui, par leur richesse, puissent réjouir ta compagne; ou bien un autre trône d'or afin que ta Junon sourie en se voyant maîtresse du plus beau siège de l'Olympe. D'ailleurs les Cyclopes de la terre que tu as transportés dans le ciel, sauront bien y renouveler et y perfectionner tes foudres. Enfin cet Éros qui t'a trompé en te flattant de l'espoir du triomphe, attache-le par une chaîne d'or avec la Vénus Dorée, et par des liens de fer retiens aussi Mars armé de fer.

605 «  Mais quoi ! les éclairs fuient et désertent le combat. Comment n'as-tu donc pas su éviter un trait de feu si insignifiant et si inoffensif? Comment, avec tant d'innombrables oreilles pour l'entendre, es-tu surpris et effrayé d'un si faible bruit de la pluie et du tonnerre? Qui t'a fait si timide? Où sont tes armes? Tes têtes de chiens? les gueules béantes de tes lions? et le long mugissement de tes gosiers sonores? Où sont les dards de ta chevelure de serpents, qui porte si loin son ombre? Qu'as-tu fait des sifflements de leurs anneaux, des beuglements de tes taureaux, de tous tes bras qui lancent les sommets des collines, et des horribles grincements de ton ourse furieuse? Tu ne troubleras plus maintenant les astres dans leur cours, et tes sangliers ne blanchiront plus de l'écume de leurs gosiers leurs longues défenses.

619 «  Fils de la Terre, cède aux habitants des cieux; une seule de mes mains est venue à bout de tes deux cents bras. Je veux que la Sicile, aux trois têtes, écrase de ses collines, aux précipices escarpés, Typhée tout entier; ce Typhée dont les cent têtes sont là, souillées de poussière. Misérable ! bien que, dans ton orgueil et dans tes folles illusions, tu aies assailli l'Olympe lui-même, je vais te dresser un tombeau; mais, sur ce dernier monument vain et vide, je veux, impie, je veux graver ces paroles :

629 « Voici le sépulcre de Typhée, né de la Terre, qui tenta jadis de lapider le ciel, et que le feu du ciel a consumé (24). »

631 Ἔννεπε κερτομέων νέκυν ἔμπνοον, υἱὸν ἀρούρης.

632 Καὶ Διὶ παμμεδέοντι χέων ἐπινίκιον ἠχὼ
633 λαϊνέῃ σάλπιγγι Κίλιξ μυκήσατο Ταῦρος,
634 ὑδρηλοῖς δὲ πόδεσσιν ἕλιξ ὠρχήσατο Κύδνος
635 Ζηνὸς ἀνευάζων διερῷ βρυχήματι νίκην,
636 μεσσοφανὴς προχέων ναέτην ῥόον ἥλικι Ταρσῷ.
637 Γαῖα δὲ πετρήεντα διαρρήξασα χιτῶνα
638 ἄχνυτο κεκλιμένη, καὶ πενθάδος ἀντὶ μαχαίρης
639 κοπτομένην ἀνέμοις ἀπεκείρατο δενδράδα χαίτην,
640 βόστρυχον ὑλήεντος ἀποτμήξασα καρήνου
641 φυλλοχόῳ ἅτε μηνί, χαραδραίας δὲ παρειὰς
642 δρύψατο, καὶ κελαδεινὰ δι´ εὐύδρων κενεώνων
643 ἔρρεε μυρομένης ποταμήια δάκρυα Γαίης.
644 Ἐκ δὲ Τυφαονίων μελέων στροφάλιγγες ἀέλλης
645 κύματα μαστίζουσιν, ἐπεσσύμεναι δὲ καλύψαι
646 ὁλκάδας ἀκλύστοιο καθιππεύουσι γαλήνης,
647 οὐ μούνοις ῥοθίοισιν ἐπήλυδες· ἀλλ´ ἐνὶ γαίῃ
648 πολλάκις αἰθύσσουσα θυελλήεσσα κονίη
649 ὄρθιον ἡβώοντα κατέκλυσε καρπὸν ἀλωῆς.

650 Καὶ ταμίη κόσμοιο, παλιγγενέος Φύσις ὕλης,
651 ῥηγνυμένης κενεῶνα κεχηνότα πῆξεν ἀρούρης,
652 νησαίους δὲ τένοντας ἀποτμηγέντας ἐναύλων
653 ἁρμονίης ἀλύτοιο πάλιν σφρηγίσσατο δεσμῷ.
654 Οὐκέτι δὲ κλόνος ἦεν ἐν ἄστρασιν· Ἠέλιος γὰρ
655 χαιτήεντα Λέοντα παρὰ σταχυώδεϊ Κούρῃ
656 Ζῳδιακῆς ἔστησε παραΐξαντα κελεύθου·
657 οὐρανίου δὲ Λέοντος ἐπισκαίροντα προσώπῳ
658 Καρκίνον ἀντικέλευθον ἀθαλπέος Αἰγοκερῆος
659 ἂψ ἀνασειράζουσα διεστήριξε Σελήνη.

660 Οὐ μὲν ἀοιδοπόλοιο λελασμένος ἔπλετο Κάδμου
661 Ζεὺς Κρονίδης, καλέσας δὲ τόσην ἐφθέγξατο φωνὴν
662 ἠερίης σκιοειδὲς ἀποσκεδάσας νέφος ὄρφνης·

663 „Κάδμε, τεῇ σύριγγι πύλας ἔστεψας Ὀλύμπου·
664 σὸν γάμον οὐρανίῃ καὶ ἐγὼ Φόρμιγγι γεραίρω·
665 γαμβρὸν ἐγὼ τελέσω σε καὶ Ἄρεϊ καὶ Κυθερείῃ,
666 καὶ χθονίου δείπνοιο θεοὺς ἔχε δαιτυμονῆας.
667 Ἵξομαι εἰς σέο δῶμα· τί φίλτερον ἄλλο νοήσεις
668 ἢ μακάρων βασιλῆα τεῆς ψαύοντα τραπέζης;
669 εἰ δὲ τύχης ἐθέλεις ἑτερότροπα κύματα φεύγειν
670 πορθμεύων βιότοιο γαληναίοιο πορείην,
671 Ἄρεα μὲν Διρκαῖον ἀεὶ πεφύλαξο χαλέψαι,
672 Ἄρεα νόσφι χόλου κεχολωμένον· ἐννύχιος δὲ
673 οὐρανίοιο Δράκοντος ἐναντίον ὄμμα τιτήνας
674 ῥέξον ὑπὲρ βωμοῖο λαβὼν εὔοδμον ὀφίτην,
675 κικλήσκων Ὀφιοῦχον Ὀλύμπιον, ἐν πυρὶ καίων
676 Ἰλλυρικῆς ἐλάφοιο πολυγλώχινα κεραίην,
677 ὄφρα φύγῃς, ὅσα πικρὰ τεῷ πεπρωμένα πότμῳ
678 Μοιριδίης ἔκλωσεν ἕλιξ ἄτρακτος ἀνάγκης,
679 εἰ λίνα Μοιράων ἐπιπείθεται. Ἀλλὰ τοκῆος
680 μνῆστιν ἔα κοτέοντος Ἀγήνορος, ἀσταθέων δὲ
681 ἀμφὶ κασιγνήτων μὴ δείδιθι· κεκριμένοι γὰρ
682 πάντες ἔτι ζώουσιν, ἐπεὶ Νοτίην χθόνα Κηφεὺς
683 νάσσατο Κηφήνων ἐπιήρανος Αἰθιοπήων,
684 καὶ Θάσος ἐς Θάσον ἦλθεν, ἀερσιλόφοιο δὲ Ταύρου
685 δύσνιφον ἀμφὶ τένοντα Κίλιξ Κιλίκεσσιν ἀνάσσει,
686 Θρηικίην δ´ ἐπὶ πέζαν ἀπόσσυτος ἵκετο Φινεύς·
687 τὸν μὲν ἐγὼ κομόωντα βαθυπλούτοισι μετάλλοις
688 γαμβρὸν ἐς Ὠρείθυιαν ἄγω καὶ Θρῇκα Βορῆα,
689 νυμφίον ὀμφήεντα φιλοστεφάνου Κλεοπάτρης.

690 Καὶ σὺ κασιγνήτων ἰσοελκέι νήματι Μοίρης
691 Καδμείων βασίλευε καὶ οὔνομα λεῖπε πολίταις·
692 πλαγκτοσύνης δ´ ἀπόειπε παλίμπορα κύκλα κελεύθου,
693 καὶ βοὸς ἄστατον ἴχνος ἀναίνεο· Κυπριδίῳ γὰρ
694 σύγγονον ὑμετέρην ζυγίῳ νυμφεύσατο θεσμῷ
695 Ἀστερίων Δικταῖος ἄναξ Κορυβαντίδος Ἴδης.
696 Καὶ τὰ μὲν αὐτὸς ἐγὼ μαντεύσομαι, ἄλλα δὲ Φοίβῳ
697 καλλείψω· σὺ δέ, Κάδμε, μεσόμφαλον ἄξονα βαίνων
698 Δελφίδος αὐδήεντα μετέρχεο τέμπεα Πυθοῦς.“

663 « Cadmus, puisque ta flûte a célébré les portes de l'Olympe, ma Lyre céleste célébrera ton hymen à son tour. Je te donne pour gendre à Mars, à Vénus; et dans tes festins terrestres, tu auras les dieux pour convives. Je viendrai dans ton palais. Que pourrais-tu souhaiter de mieux que de voir le roi des immortels assis à ta table? Si, dans la traversée de la vie, tu veux ne rencontrer que des flots paisibles et éviter les orages de la destinée, crois-moi, crains d'offenser le Dieu de Dircé, Mars toujours violent même quand il est sans colère (25). Les yeux tendus, dans la nuit, vers le Dragon d'Aonie, fais-lui ton sacrifice en tenant à la main l'ophite odoriférant (26) puis invoque le Scorpion constellé, et brûle au feu de l'autel la corne anguleuse d'une biche d'Illyrie (27). C'est ainsi que tu échapperas à toutes les amertumes que la destinée promit à la vie, et à la fatalité des fuseaux que filent les Parques, si jamais il fut donné de les conjurer.

679 « Oublie la colère de ton père Agénor, et ne redoute rien pour tes frères condamnés à errer comme toi. Ils vivent encore, mais ils sont séparés. Céphée (28), qui s'est dirigé vers les contrées méridionales, est chéri des Céphéens d'Éthiopie. Thasos (29) a fondé Thase. Cilix (30), aux pieds des cimes neigeuses du Taurus, règne sur la Cilicie. Phinée (31) a abordé en Thrace. J'en fais, en l'enrichissant des plus abondants métaux, l'époux prédestiné de la belle Cléopâtre, le gendre d'Orithyie et de Borée.

690 « Enfin, toi, pour qui le destin a réservé un sort tout pareil, tu vas donner et laisser à tes sujets le nom de Cadméens. Renonce désormais à tous les détours errants des voyages; laisse là les traces du taureau ravisseur. Votre soeur est devenue l'épouse légitime et adorée d'Astérion de Dicté, roi de la forêt des Corybantes (32). Tels sont mes propres oracles; j'abandonne le reste à Apollon. Quant à toi, Cadmus, monte au centre de la terre, et dirige-toi vers les vallées que la Pythie de Delphes fait retentir de sa voix. »

699 Ὣς εἰπὼν ἀπέπεμπεν Ἀγηνορίδην μετανάστην
700 Ζεὺς Κρονίδης· καὶ κραιπνὸς ἐς αἰθερίων ἴτυν ἄστρων
701 χρύσεον ἔτραπε δίφρον, ἐπεμβεβαυῖα δὲ Νίκη
702 ἤλασεν οὐρανίῃ πατρώιον ἵππον ἱμάσθλῃ.
703 Καὶ θεὸς εἰς πόλον ἦλθε τὸ δεύτερον· ἐρχομένῳ δὲ
704 οὐρανίας πετάσαντο πύλας ὑψαύχενες Ὧραι,
705 αἰθέρα δ´ ἐστέψαντο· παλιννόστῳ δ´ ἐνὶ μορφῇ
706 σὺν Διὶ νικήσαντι θεοὶ νόστησαν Ὀλύμπῳ,
707 καὶ πτερόεν μίμημα μετηλλάξαντο προσώπου.
708 Ἁβροχίτων δ´ ἀσίδηρος ἐς οὐρανὸν ἦλθεν Ἀθήνη
709 Ἄρεϊ κῶμον ἄγουσα, μέλος δέ οἱ ἔπλεκε Νίκη·
710 καὶ Θέμις ὅπλα Γίγαντος ὀλωλότος ἄφρονι Γαίῃ
711 εἰς φόβον ἐσσομένων ἐπεδείκνυε, μητρὶ Γιγάντων,
712 ὑψιπαγῆ κρεμάσασα παρὰ προθύροισιν Ὀλύμπου.

699 Après ces mots, le fils de Saturne prend congé du fils d'Agénor, et ramène rapidement son char d'or dans le sein des astres. La Victoire s'y place à côté de lui, et dirige de son fouet céleste les coursiers de son père. A leur retour, les Heures triomphantes ouvrent toutes les portes du ciel, et couronnent les airs. Les dieux, revenus avec le vainqueur dans l'Olympe, quittent leurs ailes empruntées, en reprenant leur ancienne forme; Minerve paraît sans armes, revêtue des plus molles tuniques, et se livre à une danse joyeuse et guerrière, dont la Victoire fait entendre l'harmonie. Enfin Thémis suspend aux portiques les plus élevés du ciel les trophées du combat; et afin d'effrayer à l'avenir la mère des géants, elle montre à la terre épouvantée les dépouilles de Typhée foudroyé (33).