retour à la table des matières du dictionnaire

 

LETTRE  PI

 

601 - 900

παρακελευσμός à παραχαράσσω

 

πάνδικος à παρακέλευσμα         παραχαράττω à παρορέγω

 

παρακελευσμός
παρακελευστός
παρακελεύω
παρακενόω
παρακινδύνευσις
παρακινδυνεύω
παρακινέω
παρακινητικῶς
παρακλαυσίθυρον
παρακλείω
παρακλάπτω
παρακληίω
παράκλησις
παρακλητέος
παρακλητικός
παράκλητος
παρακλιδόν
παράκλινω
παρακλίτης
παρακμάζω
παρακμή
παρακοίτης
παράκοιτις
παρακολουθέω
παρακολούθημα,
παρακολούθησις
παρακολουθητικός
παρακολουθητικῶς
παρακομίζω
παρακονάω
παρακοντίζω
παρακοπή
παράκοπος
παρακόπτω
παράκουσμα
παρακουσμάτιον
παρακούω
παρακρεμάννυμι
παράκρημνος
παρακρίνω
παρακροτέω
παράκρουσις
παρακρούω
παρακτάομαι
παράκτιος
παρακύπτω
παρακωχη
παραλαμβάνω
παραλάμπω
παραλανθάνω
παραλέγομαι
παραλέγω
παραλειπτέον
παραλείπω
παραλείφω
παράλειψις
παραληπτός
παραληρέω
παραλία
παραλίη
παράλιμνος
παράλιος
παραλλαγή
παράλλαγμα
παραλλάξ
παράλλαξις
παραλλάσσω
παραλλάττω
παραλληλεπίπεδος
παραλληλόγραμμος
παράλληλος
παραλογίζομαι
παραλογισμός
παραλογιστής
παραλογιστικός
παράλογος
πάραλος
παραλουργός
Παράλπιος
παραλυπέω
παράλυσις
παραλύω
παραμαρτάνω
παραμβλύνω
παραμείβω
παραμαλέω
παραμένω
παραμετρέω
παραμηρίδιος
παραμίγνυμι
παραμιγνύω
παραμιμνῄσκομαι
παραμίμνω
παραμιξολυδιάζω
παραμίσγω
παραμόνιμος
παράμουσος
παραμπέχω
παραμπίσχω
παραμυθέομαι
παραμυθητικος
παραμυθία
παραμύθιον
παραμυκάομαι
παραναγιγνώσκω
παραναδύομαι
παραναιετάω
παραναλίσκω
παρανάλωμα
παρανεάτη
παρανέω
παρανέω
παρανηνέω
παρανήτη
παρανήχομαι
παρανίημι
παρανικάω
παρανίστημι
παρανίσχω
παρανοέω
παρανοητέον
παράνοια
παρανοίγω
παρανομέω
παρανόμημα
παρανομία
παράνομος
παρανόμως
παράνοος
παράνους
πάραντα
παρανυκτερέω
παρανύσσω
παρανύττω
παράορος
παραπαιδαγωγέω
παραπαίω
παραπάλλω
παράπαν
παραπάσσω
παραπατάω
παραπάττω
παραπαφίσκω
παραπείθω
παραπέμπω
παραπέτασμα
παράπηγα

παραπήγνυμμι
παραπηγνύω
παραπηδάω
 
παραπίπτω
παραπλάζω
παπάπλειος
παραπλ
εκω
παραπλευρίδια
παραπλέω
παράπληκτος
παραπλήξ
παραπλησιάζω

παραπλήσιος
παραπλησίως
παραπλήσσω
παραπλήττω
παράπλοος
παράπλους
παραπλώω
παραπνέω
παραποιέω
παραπολάυω
παραπόλλυμι
παραπομπή
παραποτάμιος
παραπράσσω
παραπράττω
παραπρήσσω
παραπταίω
παράπτω
παράρθρησις
παραριθμέω
παραρραγείς
παραρρέω
παραρρήγνυμι
παραρρηγνύω
παράρρησις
παραρρητός
παραρρίπτω
παράρρυμα
παραρτάω
παράρτημα
παραρτύω
παρασάγγης
παρασάττω
παράσειρον
παράσειρος
παρασείω
παρασημαίνω
παράσημον
παράσημος
παρασιτέω
παρασιτία
 
παρασιτικός
παράσιτος
παρασιωπάω
παρασκευάζω
παρασκεύασμα
παρασκευαστέος
παρασκευαστικός
παρασκευη
παρασκηνέω
παρασκ
ηνόω
παρασκήπτω
παρασκιτάω
παρασκοπέω
παρασκώπτω
παρασοβέω
παρασοφίζομαι
παρασπασμός
παρασπάω
παρασπονδέω
παράσπονδος
παρασταδόν
παραστάς
παραστάς
παράστασις
παραστατέω
παραστάτης
παραστατικός
παραστ
άτις
παραστείχω
παράστημα
παραστρατηγέω
παραστρέφω
παρασυκοφαντέω
παρασύμβαμα
παρασύρω

παρασφάλλω
παρεσχεθεῖν
παρασχέμεν
παρασχές
παρασχήσομαι
παρασχήσω
παρασχηματίζω
παρασχήσω
παρασχίζω
παράταξις
παρατάσσω
παρατείνω
παρατείχισμα
παρατεκταίνω
παρατετάχαθο
 
παρατηρέω
παρατήρησις
παρατίθημι
παρατίλλω
παράτολμος
παράτονος
παρατόξευσις
παρατράγῳδος
παρατρέπω
παρατρέφω
παρατρέχω
παρατρέω
παρατρίβω
παράτριψις
παρατροπέω
παρατροπή
παράτροπος
παρατρωπάω
παρατυγχάνω
παρατύπωσις,
Παραυῖο
παραυδάω  
πάραυλος
παραυτίκα
παραφαγεῖν
παραφαίνω
παράφασις
παραφέρω
παραφεύγω
παράφημι
παραφθάνω
παραφθέγγομαι
παραφθείρω
παραφθορά
παραφορά
παραφορέω
παράφορος       
παραφορτίζομαι
παράφραγμα,
παραφρονέω
παραφρόνιμος
παραφρυκτωρεύομαι
παράφρων
παραφυής
παραφυλάσσω   
παραφυσάω
παραφυτεύω
παραφύω
παραφωνέω
παραχαράσσω

 


 

lettre PI



παρακελευσμός, οῦ () : l'exhortation, l'encouragement.

Προσπεσόντων δὲ τούτων ἐρρωμένως τοῖς ἐκ τοῦ στρατοπέδου κατὰ τὸν ἰσθμὸν παρατεταγμένοις ἐγίνετο μάχη λαμπρὰ καὶ παρακελευσμὸς ἐξ ἀμφοῖν ἐναγώνιος, τῶν μὲν ἐκ τοῦ στρατοπέδου, τῶν δ' ἐκ τῆς πόλεως τοῖς ἰδίοις ἑκατέρων ἐπιβοώντων.
Polybe, X, 12, 5

παρακελευστός, , όν : qui prend parti pour, partisan

Οὓς ἐγὼ ὁρῶν νῦν ἐνθάδε τῷ αὐτῷ ἀνδρὶ παρακελευστοὺς καθημένους φοβοῦμαι, καὶ τοῖς πρεσβυτέροις ἀντιπαρακελεύομαι μὴ καταισχυνθῆναι, εἴ τῴ τις παρακάθηται τῶνδε, ὅπως μὴ δόξει, ἐὰν μὴ ψηφίζηται πολεμεῖν, μαλακὸς εἶναι, μηδ', ὅπερ ἂν αὐτοὶ πάθοιεν, δυσέρωτας εἶναι τῶν ἀπόντων, γνόντας ὅτι ἐπιθυμίᾳ μὲν ἐλάχιστα κατορθοῦνται, προνοίᾳ δὲ πλεῖστα, ἀλλ' ὑπὲρ τῆς πατρίδος ὡς μέγιστον δὴ τῶν πρὶν κίνδυνον ἀναρριπτούσης ἀντιχειροτονεῖν, καὶ ψηφίζεσθαι τοὺς μὲν Σικελιώτας οἷσπερ νῦν ὅροις χρωμένους πρὸς ἡμᾶς, οὐ μεμπτοῖς, τῷ τε Ἰονίῳ κόλπῳ παρὰ γῆν ἤν τις πλέῃ, καὶ τῷ Σικελικῷ διὰ πελάγους, τὰ αὑτῶν νεμομένους καθ' αὑτοὺς καὶ ξυμφέρεσθαι·
Thucydide, VI, 13, 1

παρακελεύω : donner des instructions, prescrire Moy. plus. us. : 1. recommander, ordonner, donner des ordres 2. recommander, exhorter, encourager
παρακενόω- : vider, épuiser
παρακινδύνευσις, εως () : l'audace excessive, la témérité.

Ἦ που ἄρα, εἰ τοσαύτην γε ὑμεῖς τε μὴ παυθῆναι ἀρχῆς καὶ οἱ δουλεύοντες ἤδη ἀπαλλαγῆναι τὴν παρακινδύνευσιν ποιοῦνται, ἡμῖν γε τοῖς ἔτι ἐλευθέροις πολλὴ κακότης καὶ δειλία μὴ πᾶν πρὸ τοῦ δουλεῦσαι ἐπεξελθεῖν.
Thucydide, V, 100, 1

παρακινδυνεύω : s'exposer témairement à un danger Pass.-moy. part. pf. παρακεκινδυνευμένος, risqué, hardi, audacieux, téméraire.

Ὡδὶ γόνιμον, ὅστις φθέγξεται
τοιουτονί τι
παρακεκινδυνευμένον,
αἰθέρα Διὸς δωμάτιον, ἢ χρόνου πόδα,
ἢ φρένα μὲν οὐκ ἐθέλουσαν ὀμόσαι καθ' ἱερῶν,
γλῶτταν δ' ἐπιορκήσασαν ἰδίᾳ τῆς φρενός.

Aristophane, Grenouilles, 99

παρακινέω- : I. 1. mouvoir à côté de ou à faux, déplacer, déranger 2. émouvoir violemment, troubler, exciter, mettre hors de soi, troubler la raison II. être agité, troublé, hors de soi.

Ἐξιστάμενος δὲ τῶν ἀνθρωπίνων σπουδασμάτων καὶ πρὸς τῷ θείῳ γιγνόμενος, νουθετεῖται μὲν ὑπὸ τῶν πολλῶν ὡς παρακινῶν, ἐνθουσιάζων δὲ λέληθεν τοὺς πολλούς.
Platon, Phèdre, 249

παρακινητικῶς, adv. : avec l'esprit dérangé.

Ἐπεὶ δὲ μακρόν τινα καὶ δυσχερῆ πόλεμον οἱ ἐν ἄστει περὶ τῆς Σαλαμινίων νήσου Μεγαρεῦσι πολεμοῦντες ἐξέκαμον, καὶ νόμον ἔθεντο μήτε γράψαι τινὰ μήτ' εἰπεῖν αὖθις ὡς χρὴ τὴν πόλιν ἀντιποιεῖσθαι τῆς Σαλαμῖνος, ἢ θανάτῳ ζημιοῦσθαι, βαρέως φέρων τὴν ἀδοξίαν ὁ Σόλων, καὶ τῶν νέων ὁρῶν πολλοὺς δεομένους ἀρχῆς ἐπὶ τὸν πὸλεμον, αὐτοὺς δὲ μὴ θαρροῦντας ἄρξασθαι διὰ τὸν νόμον, ἐσκήψατο μὲν ἔκστασιν τῶν λογισμῶν, καὶ λόγος εἰς τὴν πόλιν ἐκ τῆς οἰκίας διεδόθη παρακινητικῶς ἔχειν αὐτόν, ἐλεγεῖα δὲ κρύφα συνθεὶς καὶ μελετήσας ὥστε λέγειν ἀπὸ στόματος, ἐξεπήδησεν εἰς τὴν ἀγορὰν ἄφνω πιλίδιον περιθέμενος.
Plutarque, Solon, VIII, 1

παρακλαυσίθυρον, ου (τὸ) : les lamentations devant une porte fermée
παρακλείω : exclure
παρακλάπτω : prendre à la dérobée, en passant
παρακληίω : exclure
παράκλησις, εως () :  1. l'invocation, la prière, l'action d'appeler au secours 2. l'appel pressant, l'exhortation, l'excitation, l'encouragement.

Καὶ ὁ δῆμος ἀπῆλθε τοιοῦτόν τι ὑπειληφώς, ὡς ἔσται μὲν ἡ εἰρήνη περὶ δὲ συμμαχίας οὐκ ἄμεινον εἴη διὰ τὴν τῶν Ἑλλήνων παράκλησιν βουλεύσασθαι, ἔσται δὲ κοινῇ μετὰ τῶν Ἑλλήνων ἁπάντων.
Eschine, Discours, III, 71

παρακλητέος, η, ον : adj. verbal de παρακαλέω-
παρακλητικός
, , όν  : propre à exhorter, à exciter, à encourager.

Οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ, εἰκότως τό γε τοιοῦτον νοήσεως οὐκ ἂν παρακλητικὸν οὐδ' ἐγερτικὸν εἴη.
Platon, République, VII, 523

παράκλητος, ος, ον : qu'on appelle à son secours, ()  - l'avocat, le défenseur.

Δεήσομαι δὲ πάντων ὑμῶν, ἃ καὶ τοῖς μὴ δεηθεῖσι δίκαιόν ἐστιν ὑπάρχειν, μηδεμίαν μήτε χάριν μήτ' ἄνδρα ποιεῖσθαι περὶ πλείονος ἢ τὸ δίκαιον καὶ τὸν ὅρκον ὃν εἰσελήλυθεν ὑμῶν ἕκαστος ὀμωμοκώς, ἐνθυμουμένους ὅτι ταῦτα μέν ἐσθ' ὑπὲρ ὑμῶν καὶ ὅλης τῆς πόλεως, αἱ δὲ τῶν παρακλήτων αὗται δεήσεις καὶ σπουδαὶ τῶν ἰδίων πλεονεξιῶν εἵνεκα γίγνονται, ἃς ἵνα κωλύηθ' οἱ νόμοι συνήγαγον ὑμᾶς, οὐχ ἵνα κυρίας τοῖς ἀδικοῦσι ποιῆτε.
Démosthène, Discours, XIX, 1

παρακλιδόν, adv. : en s'écartant de la vérité, du droit chemin.

Ταῦτα δ' ἅ μ' εἰρωτᾷς καὶ λίσσεαι, οὐκ ἂν ἐγώ γε
ἄλλα παρὲξ εἴποιμι
παρακλιδὸν οὐδ' ἀπατήσω,
ἀλλὰ τὰ μέν μοι ἔειπε γέρων ἅλιος νημερτής,
τῶν οὐδέν τοι ἐγὼ κρύψω ἔπος οὐδ' ἐπικεύσω.
Homère, Odyssée, XVII, 120

παράκλινω : I. 1. faire coucher (sur un lit de table) à côté de 2. incliner de côté (la tête, le corps, ...) 3. faire dévier, détourner du droit chemin II. s'incliner de côté, se tourner pour éviter.

Τήνδε περιγνάμψαντι πολὺς παρακέκλιται·
Apollonius de Rhodes, Argonautiques, II, 364

παρακλίτης, ου () : celui qui, couche près d'un autre, le voisin de lit, de table.

Κατανοήσας γάρ τινα τῶν λοχαγῶν σύνδειπνον καὶ παρακλίτην πεποιημένον ἄνδρα ὑπέρδασύν τε καὶ ὑπέραισχρον, ἀνακαλέσας τὸν λοχαγὸν ὀνομαστὶ εἶπεν ὧδε·
Xénophon, Cyropédie, II, 2, 28

παρακμάζω : avoir passé le moment de sa fleur de l'âge, de sa force, de sa fraîcheur, se flétrit, dégénérer, déchoir.

Ἂν δὲ καὶ ἀμφότερα στέρξωσι, τὸ μὲν τῆς ὥρας ἄνθος ταχὺ δήπου παρακμάζει, ἀπολείποντος δὲ τούτου ἀνάγκη καὶ τὴν φιλίαν συναπομαραίνεσθαι, ἡ δὲ ψυχὴ ὅσονπερ ἂν χρόνον ἴῃ ἐπὶ τὸ φρονιμώτερον καὶ ἀξιεραστοτέρα γίγνεται.
Xénopho, Banquet, VIII, 14

παρακμή, ῆς () : le déclin,, l'affaiblissement (des forces, de la maladie, ...)
παρακοίτης, ου () : l'époux.

Εἴ περ γάρ σ' Ἕκτωρ γε κακὸν καὶ ἀνάλκιδα φήσει,
ἀλλ' οὐ πείσονται Τρῶες καὶ Δαρδανίωνες
καὶ Τρώων ἄλοχοι μεγαθύμων ἀσπιστάων,
τάων ἐν κονίῃσι βάλες θαλεροὺς
παρακοίτας.
Homère, Iliade, VIII, 151

παράκοιτις, ιος, ι, ιν () : l'épouse

Τοῖα Διὸς θυγάτηρ ἔχε φάρμακα μητιόεντα,
ἐσθλά, τά οἱ Πολύδαμνα πόρεν, Θῶνος
παράκοιτις
Αἰγυπτίη, τῇ πλεῖστα φέρει ζείδωρος ἄρουρα
φάρμακα, πολλὰ μὲν ἐσθλὰ μεμιγμένα πολλὰ δὲ λυγρά·

Homère, Odyssée, IV, 219

παρακολουθέω- : 1. suivre de près 2. suivre par la pensée, suivre avec soin, avec attention.

Ἀλλ' οἶμαι πολλὰ καὶ χαλεπὰ παρακολουθεῖ τῷ κρινομένῳ, καὶ μετακαλεῖ τὴν ψυχὴν ἀπὸ τῆς ὀργῆς ὁ κίνδυνος ἐπὶ τοὺς ὑπὲρ τῆς σωτηρίας λόγους, καὶ διαλογισμὸν παρίστησι, μή τι παραλίπῃ τῶν κατηγορημένων.
Eschine, Discours, II, 159

παρακολούθημα, ατος (τὸ) : la suite immédiate, la conséquence directe
παρακολούθησις, εως () : l'intelligence.

Εἰ δὲ καὶ αὐτός που προσειλήφει παρακολούθησιν τῇ χρήσει τῶν φαντασιῶν, καὶ δῆλον ὅτι κατὰ λόγον οὐκέτ' ἂν ἡμῖν ὑπετέτακτο οὐδὲ τὰς χρείας ταύτας παρεῖχεν, ἀλλ' ἦν ἂν ἴσος ἡμῖν καὶ ὅμοιος.
Epictète, Oeuvres, II, 8

παρακολουθητικός, , όν : propre à suivre un raisonnement, une démonstration.

Διὰ τοῦτο ἐκείνοις μὲν ἀρκεῖ τὸ ἐσθίειν καὶ πίνειν καὶ τὸ ἀναπαύεσθαι καὶ ὀχεύειν καὶ τἆλλ' ὅσα ἐπιτελεῖ τῶν αὑτῶν ἕκαστον, ἡμῖν δ', οἷς καὶ τὴν παρακολουθητικὴν δύναμιν ἔδωκεν, οὐκέτι ταῦτ' ἀπαρκεῖ, ἀλλ' ἂν μὴ κατὰ τρόπον καὶ τεταγμένως καὶ ἀκολούθως τῇ ἑκάστου φύσει καὶ κατασκευῇ πράττωμεν, οὐκέτι τοῦ τέλους τευξόμεθα τοῦ ἑαυτῶν.
Epictète, Oeuvres, I, 6

παρακολουθητικῶς, adv. : avec intelligence
παρακομίζω : 1. transporter le long de 2. transporter en passant devant 3. escorter.

Τό τε οἰνάριον τὸ Κῷον ὀγδοήκοντα στάμνοι ἐξεστηκότος οἴνου, καὶ τὸ τάριχος ἀνθρώπῳ τινὶ γεωργῷ παρεκομίζετο ἐν τῷ πλοίῳ ἐκ Παντικαπαίου εἰς Θεοδοσίαν τοῖς ἐργάταις τοῖς περὶ τὴν γεωργίαν χρῆσθαι.
Démosthène, Discours, XXXV, 32

παρακονάω- : aiguiser en outre.

Ὁ γὰρ λόγχην ἀκονῶν ἐκεῖνος καὶ τὴν ψυχήν τι παρακονᾷ.
Xénophon, Cyropédie, VI, 2, 33

παρακοντίζω : dépasser le but en lançant le javelot
παρακοπή, ῆς () : l'état d'un esprit frappé, la démence
παράκοπος, ος, ον : qui a l'esprit frappé, fou.

Ἐπὶ δὲ τῷ τεθυμένῳ
τόδε μέλος,
παρακοπά,
παραφορὰ φρενοδαλής,
ὕμνος ἐξ Ἐρινύων,
δέσμιος φρενῶν,
ἀφόρ μικτος, αὐονὰ βροτοῖς.

Eschyle, Euménides, 341

παρακόπτω : 1. frapper d'une marque de mauvais aloi, frapper de démence 2. avoir l'esprit frappé, en démence Moy. tromper, frustrer

Ὦ πόνηρε
ὅσον με
παρεκόπτου χρόνον τοιαῦτα κρουσιδημῶν.
Aristophane, Cavaliers, 858

παράκουσμα, ατος (τὸ) : la chose mal entendue ou mal comprise.

Τοιαῦτα δὲ καὶ τοῦ Ἐρατοσθένους ἔνια παρακούσματά ἐστι λαοδογματικά, καθάπερ Πολύβιός φησι καὶ περὶ αὐτοῦ καὶ τῶν ἄλλων λέγων συγγραφέων.
Polybe, XXXIV, 12, 2

παρακουσμάτιον, ου (τὸ) : la petite chose mal entendue ou mal comprise
παρακούω : I. entendre auprès de ou en passant, entendre parler de qqch par hasard, apprendre accidentellement II. entendre à la dérobée, recueillir furtivement qqe parole de qqn., entendre dire qqch. à la dérobée III. entendre mal ou à demi 1. faire semblant de ne pas entendre 2. ne pas écouter, refuser d'obéir.

Ὅταν γάρ τι ὁρῶσιν ἢ ἀκούωσιν ἢ ἐπινοῶσιν, ἕκαστα ἀπονέμειν ταχὺ ἑκάστοις οὐ δυνάμενοι βραδεῖς τέ εἰσι καὶ ἀλλοτριονομοῦντες παρορῶσί τε καὶ παρακούουσι καὶ παρανοοῦσι πλεῖστα, καὶ καλοῦνται αὖ οὗτοι ἐψευσμένοι τε δὴ τῶν ὄντων καὶ ἀμαθεῖς.
Platon, Théethète, 195

παρακρεμάννυμι (ao. pass. παρακρεμάσας) : laisser pendre auprès de ou à côté
παράκρημνος, ος, ον : qui est en pente, escarpé
παρακρίνω : ranger à côté l'un de l'autre, mettre en ligne, aligner
παρακροτέω- : frapper doucement avec la main
παράκρουσις, εως, () : l'action de toucher à faux d'un instrument
παρακρούω : heurter de côté 1. repousser du droit chemin, écarter vivement 2. attacher une voile au mât Moy. 1. tromper, frauder 2. écarter ou repousser de soi, refuser, décliner 3. heurter de côté, tomber de côté
παρακτάομαι-ῶμαι : acquérir auprès ou en outre ; au pf. avoir acquis, posséder auprès ou en outre
παράκτιος, α ou ος, ον : qui se trouve sur le bord de la mer
παρακύπτω : se baisser de côté, se pencher pour regarder, regarder en passant, s'occuper d'une chose légère
παρακωχη, ῆς () : l'action de fournir
παραλαμβάνω (f. παραλήψομαι, ao. 2 παρέλαβον, etc)  : I. prendre près de soi ou avec soi II. recevoir, accueillir qqn. 2. trouver à son arrivée III. recevoir de qqn.1. par héritage ou transmission 2. par ouï-dire, entendre parler de, recueillir un jugement, une opinion,, un bruit sur qqn. 3. apprendre, recevoir un enseignement IV. prendre sur soi, se charger de V. s'emparer de
παραλάμπω : briller auprès, à côté
παραλανθάνω (ao. 2 παρέλαθον, etc.) ; être caché à, être ignoré ou inconnu de
παραλέγομαι (f. παραλέξομαι, ao. 1 παρελεξάμην, ao. 2 παρελεγόμην,) se coucher ou être couché auprès de, être l'épouse de
παραλέγω : dire par hasard
παραλειπτέον : adj. verbal de  παραλείπω
παραλείπω (pf. παραλέλοιπα, pf. pass. παραλέλειμμαι)  : laisser de côté 1. négliger 2. se dispenser de 3. omettre dans un récit, dans un discours 4. abandonner, concéder
παραλείφω : enduire le bord de, enduire
παράλειψις, εως () : l'action de négliger
παραληπτός, , όν : qu'on peut prendre avec soi, dont on ne peut se charger
παραληρέω- : parler à tort et à travers, déraisonner 

παραλία, ας () : (χώρα) ion.  : la côte, le littoral de la mer
παραλίη, ης, ()  : la côte, le littoral de la mer
παράλιμνος, ος, ον : voisin d'u lac
παράλιος, α, ον : 1. situé près de la mer, maritime 2. qui concerne la vie au bord de la mer
παραλλαγή, ῆς () : l'échange (de signaux par le feu)
παράλλαγμα, ατος (τὸ) : la succession, l'échange de choses qui se succèdent
παραλλάξ, adv. : irrégulièrement, par opposition à en alignement
παράλλαξις, εως () : 1. le mouvement alternatif, le mouvement régulier de la tête qu'on tourne de droite à gauche 2. le changement 3. en astronomie : le parallaxe
παραλλάσσω (pf.
παρήλλαχα)  : I. 1. faire dévier 2. dépasser 3. transgresser une loi II. 1. changer, devenir différent 2. s'écarter de la droite raison, avoir le délire, perdre la raison
παραλλάττω (pf. παρήλλαχα) : I. 1. faire dévier 2. dépasser 3. transgresser une loi II. 1. changer, devenir différent 2. s'écarter de la droite raison, avoir le délire, perdre la raison
παραλληλεπίπ
εδος, ος, ον : en forme de parallélipipède
παραλληλόγραμμος, ος, ον : en forme de parallélogramme
παράλληλος, ος, ον : placé en regard, parallèle;  οἱ παράλληλοι (κύκλοι) : les cercles parallèles; εκ παραλλήλο
υ, d'une manière semblable, pareillement
παραλογίζομαι : 1. faire un faux raisonnement, un faux calcul pour tromper 2. tromper par un faux raisonnement
παραλογισμός, οῦ () : la tromperie
παραλογιστής, οῦ () : celui qui raisonne mal, qui trompe par un faux raisonnement
παραλογιστικός, η, όν : qui concerne l'art de tromper par des raisonnements
παράλογος, ος, ον : 1. contraire à ce qu'on a calculé, inattendu, inopiné; ὁ παράλογος (καιρός ou λόγος) : le mécompte, le tour imprévu des événements ou l'erreur de calcul;  τὰ παράλογα : les portion supplémentaires non attendues dans les repas lacédémoniens 2. contraire au bon sens, absurde
πάραλος, ος, ον : A. Adj.  1. qui se trouve près de la mer, maritime 2. recruté parmi les régions ou les populations voisines de la mer B. subst. I. ἡ πάραλος ναῦς : la galère Paralienne, l'un des deux vaisseaux sacrés d'Athènes qui servaient pour transporter les théories à Délos et certains services publics. II. οἱ Παράλοι : 1. les Paraliens ou les habitants du littoral 2. les marins composant l'équipage de la galère paralienne
παραλουργός, ός, όν ; bordé d'une bande de pourpre
Παράλπιος, ος, ον : qui habite près des Alpes
παραλυπέω- : 1. affliger 2. causer du dommage, nuire
παράλυσις, εως, () : l'action de laisser se relâcher, de laisser aller; la divulgation
παραλύω : I. délier sur le côté, ouvrir secrètement, méd. paralyser; énerver, affaiblir II. délier 1. séaprer 2. libérer, délivrer, affranchir 3. exempter, dispenser
παραμαρτάνω (f.  παραμαρτήσομαι, etc) : manquer le but
παραμβλύνω : émousser peu à peu
παραμείβω : passer le long de, faire peu de cas de, négliger
παραμαλέω- : laisser de côté, faire peu de cas de, négliger
παραμένω : I. rester auprès de, être fidèle à II. 1. se maintenir, tenir bon, persister dans 2. rester quelque part (chez soi,...) 3. être durable 4. survivre
παραμετρέω- : 1. mesurer auprès 2. reproduire par la mesure, par la vitesse 3. mesurer d'après, proportionner 4. mesurer ou compter en outre 5. mesurer frauduleusement
παραμηρί
διος, α, ον : qui se trouve le long de la cuisse
παραμίγνυμι : mêler, mélanger
παραμιγνύω : mêler, mélanger
παραμιμνῄσκομαι (pf. παραμέμνηται) : rappeler en passant, faire en passant mention
παραμίμνω :
 I. rester auprès de, être fidèle à II. 1. se maintenir, tenir bon, persister dans 2. rester quelque part (chez soi,...) 3. être durable 4. survivre
παραμιξολυδιάζω : reproduire les accords demi-lydiens
παραμίσγω :
mêler, mélanger
παραμόνιμος, ος, ον : qui reste constamment auprès de, assidu, persévérant, constant
παράμουσος, ος, ον : étranger aux Muses
παραμπέχω : alléguer, donner en prétexte
παραμπίσχω (imp. παρήμπισχον) : alléguer, donner en prétexte
παραμυθέομαι-
οῦμαι : exhorter 1. conseiller 2. encourager 3. consoler, réconforter 4. calmer par de bonnes paroles 2. écarter ou atténuer par une explication indulgente
παραμυθητικος, η, ον : propre à consoler, consolant
παραμυθία, ας () : I. la parole d'exhortation 1. l'exhortation 2. l'action d'apaiser ou d'atténuer II. l'action de persuader
παραμύθιον, ου (τὸ) ; 1. l'exhortation, l'encouragement 2. la consolation, l'allègement
παραμυκάομαι-ῶμαι : mugir auprès, alentour
παραναγιγνώσκω : lire auprès, lire pour collationner, comparer ou contrôler
παραναδύομαι (f. παραναδύσομαι, ao. 2 παρανέδυν, etc) : sortir d'auprès de
παραναιετάω- : résider auprès de
παραναλίσκω (f. παραναλώσω, aor. pass. παρανα
λώθην) ; dépenser mal à propos ou en pure perte; au pass. être sacrifié en pure perte
παρανάλωμα, ατος (τὸ) : la dépense faite mal à propos ou en pure perte
παρανεάτη, ης ()
(χορδή ) : l'avant dernière corde de la lyre
παρανέω : nager le long de ou au delà de
παρανέω, (seul avec redoublement épqq.) παρανηνέω : entasser auprès de
παρανηνέω : entasser auprè de
παρανήτη, ης, () (χορδή ) : l'avant dernière corde de la lyre
παρανήχομαι (f. παρανήξομαι, aoπαρενηξάμην) : 1. nager le long du rivage 2. longer ou dépasser ou en naviguant
παρανίημι : relâcher, détendre
παρανικάω- : vaincre, triompher
παρανίστημι (ao. 2 παρανέστην et moy.) : se lever auprès de
παρανίσχω (imp. παρανῖσχον)  : 1. élever à côté de 2. s'élever à côté de
παρανοέω- : avoir la raison troublée
παρανοητέον : adj. verbal. de 
παρανοέω
παράνοια, ας () : le trouble de la raison, la folie
παρανοίγω : ouvrir peu à peu
παρανομέω- : (les temps à augment ou à redoublement se forment soit régulièrement, παρενόμουν, παρένομημα, παρανενόμηκα, etc, soit en
η comme si le verbe venait de παρ-ανομέω : παρηνόμουν, παρηνόμησα, παρηνόμηκα, etc) : 1. agir contre la loi, violer la loi, commettre une illégalité ou un méfait envers qqn. 2. traiter contrairement aux usages, maltraiter
παρανόμημα, ατος (τὸ) : l'acte contraire à la loi ou à la justice, l'illégalité, le méfait
παρανομία, ας () : 1. la violation de la loi, l'illégalité, le méfait 2. la violation des usages, des coutumes, la singularité
παράνομος, ος, ον : 1. inique, criminel, méchant 2. illégal; au plτὰ παράνομα : le décret ou la loi contraire aux lois existantes
παρανόμως, adv. 1. contrairement aux lois 2. contrairement aux usages 3. contrairement au bon sens
παράνοος, οος, οον : qui a l'esprit égaré
παράνους, ους, ουν : qui a l'esprit égaré
πάραντα, adv. : de côté
παρανυκτερέω- : passer la nuit près de
παρανύσσω : saupoudrer çà et là
παρανύττω : saupoudrer çà et là
παράορος, c. παρήορος
παραπαιδαγωγέω- : 1. aider à élever, à former 2. améliorer peu à peu par l'éducation
παραπαίω : manquer le but, s'écarter de; παραπαίειν (τον κατα λόγον) : perdre le sens, devenir fou

Περὶ δὲ τῶν ἄλλων ἀγνοεῖν αὐτὸν ἔφη καὶ παραπαίειν ὁλοσχερῶς τοῦ σφετέρου συμφέροντος οὐ μόνον κατὰ τὴν πρὸς αὑτὸν ἔντευξιν, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν πρὸς τὸ συνέδριον. 
Polybe, XXI, 15, 6

παραπάλλω : agiter auprès

Οἷς παρεπάλλετο
Πηλείδας σὺν ὅπλοισι παρ' ἄντυγα καὶ σύ-
ριγγας ἁρματείους.
Euripide, Iphigénie à Aulis, 226

παράπαν, adv. d'ordinaire avec l'article : τὸ παράπαν : tout-à-fait, entièrement
παραπάσσω : saupoudrer çà et là
παραπα
τάω- : induire en erreur

Σύ τοι παλαιὰς διανομὰς καταφθίσας
οἴνῳ
παρηπάτησας ἀρχαίας θεάς. 
Eschyle, les Euménides, 711

παραπάττω : saupoudrer çà et là
παραπαφίσκω (ao. 2 παρήπαφον) ; persuader insidieusement de
παραπείθω (pf. pass. παραπέπεισμαι, ao. 1 παρέπεισα, etc)  1., persuader peu à peu, finir par persuader 2. séduire par de faux raisonnements, persuader insidieusement

Μηνὶ δ' ἄρ' οὔλῳ πάντα περήσαμεν εὐρέα πόντον,
σπουδῇ
παρπεπιθόντες Ὀδυσσῆα πτολίπορθον.
H
omère, Odyssée, 24, 85

παραπέμπω : I. faire passer le long de ou à travers 1. envoyer le lond du littoral 2. faire passer le long ou à travers II. laisser passer auprès de, laisser sans y faire attention, négliger, dédaigner III. conduire ou faire passer à côté 1. accompagner, escorter, guider 2. faire passer, transporter 4. envoyer en retour, renvoyer 5. remettre, livrer, abandonner

Εὐπρεποῦς δὲ τῆς γνώμης οὔσης ὁ δῆμος ἐπῄνει τὸν Κουρίωνα ὡς μόνον ἀξίως τῆς πόλεως τὴν πρὸς ἀμφοτέρους αἰρόμενον ἔχθραν, καί ποτε καὶ παρέπεμψαν αὐτὸν ἀνθοβολοῦντες ὥσπερ ἀθλητὴν μεγάλου καὶ δυσχεροῦς ἀγῶνος·
Appien, Guerres civiles, II, IV, 27

παραπέτασμα, ατος (τὸ) : 1. la tenture 2. le prétexte

Ξένος καὶ τῶν φραγμάτων τὰ μὲν παραπετάσματα, τὰ δὲ πρὸς χειμῶνας καὶ καύματα ἀλεξητήρια·
Platon, 379

παράπηγα, ατος (τὸ) : 1. le tableau qu'on appose le long d'un mur 2. le tableau ou l'abrégé des principes d'une science
παραπήγνυμμι (f. παραπήξω, pf. avec sens intransitif  παραπέπηγα) : I. ficher auprès de, attacher ou fixer en enfonçant à côté ou auprès II. intr. au parf. 1. être fiché auprès 2. être fixé, attaché ou lié à 3. fig. être debout à côté de qqn., immobile de stupeur, de crainte, ...

Καὶ ἔπειτα, ἐπεὰν θέωσι τὸν νέκυν ἐν τῇσι θήκῃσι ἐπὶ στιβάδος, παραπήξαντες αἰχμὰς ἔνθεν καὶ ἔνθεν τοῦ νεκροῦ ξύλα ὑπερτείνουσι καὶ ἔπειτα ῥιψὶ καταστεγάζουσι, ἐν δὲ τῇ λοιπῇ εὐρυχωρίῃ τῆς θήκης τῶν παλλακέων τε μίαν ἀποπνίξαντες θάπτουσι καὶ τὸν οἰνοχόον καὶ μάγειρον καὶ ἱπποκόμον καὶ διήκονον καὶ ἀγγελιηφόρον καὶ ἵππους καὶ τῶν ἄλλων πάντων ἀπαρχὰς καὶ φιάλας χρυσέας·
Hérodote, IV, 71, 4

Ἐν μὲν γὰρ τῷ ῥᾳθυμεῖν καὶ τὰς πλησμονὰς ἀγαπᾶν εὐθὺς αἱ λῦπαι ταῖς ἡδοναῖς παραπεπήγασι, τὸ δὲ περὶ τὴν ἀρετὴν φιλοπονεῖν καὶ σωφρόνως τὸν αὑτοῦ βίον οἰκονομεῖν ἀεὶ τὰς τέρψεις εἰλικρινεῖς καὶ βεβαιοτέρας ἀποδίδωσι·

παραπηγνύω : greffer
παραπηδάω- : sauter par-dessus

Αἱ δ' ἐπειδὰν λαμπρὰ ᾖ τὰ ἴχνη ἐπιρριπτοῦσαι, παραπηδῶσαι, κοινωνοῦσαι, ὑπολαμβάνουσαι, ἐνσημαινόμεναι, ὅρους τιθέμεναι ἑαυταῖς γνωρίμους ταχὺ μεταθεύσονται·
Xénophon, Chasse, 6, 22

παραπίπτω (f. παραπεσοῦμαι, ao. 2 παρέπεσον, etc.)  : 1. tomber à côté de, tomber inopénément sur, rencontre à l'improviste, se présenter sur le passage 2. passer devant, s'écarter de, se tromper, manquer

Ἡμεῖς δέ που εἴπομεν ὅτι τοῦτο μέν, εἴ που παραπίπτοι, εἰς αὖθις σκεψοίμεθα, νῦν δὲ τοὺς μὲν φύλακας φύλακας ποιοῖμεν, τὴν δὲ πόλιν ὡς οἷοί τ' εἶμεν εὐδαιμονεστάτην, ἀλλ' οὐκ εἰς ἓν ἔθνος ἀποβλέποντες ἐν αὐτῇ τοῦτο εὔδαιμον πλάττοιμεν;
Platon, République, V, 466

παραπλάζω (f. παραπλγξω, ao. παρέπλαγξα, ao. passπαρεπλάχθην) : 1. écarter du droit chemin, faire dévier de 2. égarer l'esprit, troubler la raison; au pass. avoir l'esprit égaré

Μνηστῆρσι δὲ Παλλὰς Ἀθήνη
ἄσβεστον γέλω ὦρσε,
παρέπλαγξεν δὲ νόημα.
Homère, Odyssée, XX, 345

παπάπλειος, ος ou α, ον : presque plein
παραπλ
εκω : 1. tresser le long de, tresser les cheveux le long de la tête 2. tisser avec, insérer dans Moy. : se faire des boucles
παραπλευρίδια, ων (τὰ) : l'armure qui protégeait le flanc des chevaux

Καὶ τοὺς μὲν μονίππους παραμηριδίοις, τοὺς δ' ὑπὸ τοῖς ἅρμασιν ὄντας παραπλευριδίοις·
Xénophon, Cyropédie, VI, 4, 1

παραπλέω : 1. naviguer auprès de ou le long de, naviguer le long de la côte, côtoyer 2. aller par eau d'un endroit à un autre
παράπληκτος, ος, ον : frappé de démence

Περίφαντος ἁνὴρ
θανεῖται,
παραπλάκτῳ χερὶ συγκατακτὰς
κελαινοῖς ξίφεσιν βοτὰ καὶ βοτῆρας ἱππονώμας.

παραπλήξ, ῆγος (, ) : 1. battu du côté par les flots 2. frappé de démence

Ὁ δὲ οὐδέν οἱ ἔφη Θρασύβουλον ὑποθέσθαι, θωμάζειν τε αὐτοῦ παρ' οἷόν μιν ἄνδρα ἀποπέμψειε, ὡς παραπλῆγά τε καὶ τῶν ἑωυτοῦ σινάμωρον, ἀπηγεόμενος τά περ πρὸς Θρασυβούλου ὀπώπεε
Hérodote, V, 92F, 3

παραπλησιάζω : être voisin
παραπλήσιος, α  ou ος, ον : approchant de, presque semblable
παραπλησίως, adv. : avec une certaine ressemblance, presque semblablement à
παραπλήσσω : frapper de démence
παραπλήττω ; frapper de démence
παράπλοος,
όου  (ὁ) : le trajet par mer, la navigation
παράπλους
, ου (ὁ) :  le trajet par mer, la navigation
παραπλώω  (imprf. ou ao. 2, 3 sg. παρέπλω)  : 1. naviguer auprès de ou le long de, naviguer le long de la côte, côtoyer 2. aller par eau d'un endroit à un autre
παραπνέω : s'échapper de côté, par une ouverture latérale, en parlant d'air contenu dans une outre
παραποιέω- : faire d'une manière malveillante; imiter pour ridiculiser Moy. imiter ou contrefaire pour soi
παραπολάυω : retirer, en passant, un profit ou un désavantage
παρ
απόλλυμι : perdre en outre
παραπομπή, ῆς
() : 1. l'action d'accompagner, d'escorter, le cortège, l'escorte 2. le transport, l'importation
παραποτάμιος, ος, ον : 1. situé près d'un fleuve 2. qui vit ou séjourne près des fleuves
παραπράσσω : I. agir autrement qu'il ne faut, 1. agir contrairement à des avis ou à des, instructions 2. contrevenir, faillir II. exiger illégalement
παραπράττω :
I. agir autrement qu'il ne faut, 1. agir contrairement à des avis ou à des, instructions 2. contrevenir, faillir II. exiger illégalement
παραπρήσσω :
I. agir autrement qu'il ne faut, 1. agir contrairement à des avis ou à des, instructions 2. contrevenir, faillir II. exiger illégalement
παραπταίω (part. parf. παρεπταικώς) : faire un faux pas, faillir, errer
παράπτω, seul moy. : toucher en passant
παράρθρησις, εως, () : la légère luxation
παραριθμέω- : compter en outre
παραρραγείς, εῖσα, έν, part. aor. 2 pass. de  παραρρήγνυμι
παραρρέω (f. παραρρ
εύσομαι, ao. 2 παρερρύην, pf. παρερρύηκα) : 1. couler devant ou le long de, tomber auprès de qqn.; couler ou glisser le long de, s'échapper des mains, s'égarer, être oublié 2. couler à travers, s'infiltrer, se glisser, pénétrer
παραρρήγνυμι (f. παραρρήξω, pf. int.  παρέρρωγ
α, ao. 2. pass.  παρερράγην) : I. 1. briser, rompre en partie, enfoncer un corps de troupes, le rompre sur un point 2. briser, rompre, déchirer II. (au pf. : être rompu, déchiré
παραρρηγνύω :
1. briser, rompre en partie, enfoncer un corps de troupes, le rompre sur un point 2. briser, rompre, déchirer
παράρρησις, εως () :  l'expression vicieuse
παραρρητός, , όν : 1. qu'on peut fléchir ou persuader 2. qu'on dit pour persuader
παραρρίπτω : jeter devant, s'exposer à
παράρρυμα, ατος (τὸ) : la toile qu'on étend pendant le combat devant les rameurs pour les protéger
παραρτάω : suspendre à côté Moy. (ao. παρηρτησάμην pf. παρήρτημαι) : I. 1. porter suspendu au côté 2. équiper, disposer, préparer II. se disposer, se préparer
παράρτημα, ατος (τὸ) : tout ce qu'on porte suspendu au côté
παραρτύω, au moy. : garnir, équiper
παρασάγγης, ου () : le parasange, mesure itinéraire persane de 30 stades (environ 6. km.)

Ἐντεῦθεν δ' ἐπορεύθησαν σταθμοὺς τρεῖς παρασάγγας πεντεκαίδεκα ἐπὶ τὸν Τηλεβόαν ποταμόν.
Xénophon, Anabase, IV, IV, 3

παρασάττω : fourrer, bourrer de côté ou le long de
παράσειρον, ου (
τὸ) :  : la ralingue, étoffe de couleur voyante qui entoure la voile comme un cadre
παράσειρος, ος, ον  : qui se trouve à côté, sur le côté, de chaque côté

Τὴν δὲ οὐρὰν οἱ μὲν κύκλῳ περιποίκιλον, οἱ δὲ παράσειρον, καὶ τὰ ὄμματα οἱ μὲν χαροποί, οἱ δ' ὑπόγλαυκοι·
Xénophon, Halieutiques, V, 23

παρασείω : balancer de côté, balancer les bras pour courir plus vite

Οὐδαμῶς τ' ἂν ἁρμόζοι μεγαλοψύχῳ φεύγειν παρασείσαντι, οὐδ' ἀδικεῖν·
Aristote, Ethique à Nicomaque, 1223b, 30

παρασημαίνω (part. pf. pass. παρασεσημασμένος) au Moy : marquer d'un signe à côté, annoter

Ἀλλ' ἐχρῆν, ἐπειδὴ τάχιστ' ἐτελεύτησεν ὁ πατήρ, εἰσκαλέσαντας μάρτυρας πολλοὺς παρασημήνασθαι κελεῦσαι τὰς διαθήκας, ἵν' εἴ τι ἐγίγνετ' ἀμφισβητήσιμον, ἦν εἰς τὰ γράμματα ταῦτ' ἐπανελθεῖν καὶ τὴν ἀλήθειαν πάντων εὑρεῖν.
Démosthène, Discours 28, V

παράσημον, ου (τὸ) : 1. la marque ou le signe qu'on se passe de l'un à l'autre, le mot d'ordre 2. la marque distinctive

Ἐλυπεῖτο οὖν καὶ βαρέως ἔφερεν τῇ ἐπὶ τοσοῦτον αὐτοῦ μεταβολῇ, καὶ μάλιστα ὁπότε θεάσαιτο μετὰ τῶν εἰωθότων παρασήμων τῆς βασιλείας ἐπιφοιτῶντά τε τοῖς πλήθεσιν, ἐπικρύπτεσθαι οὐκ ἠνείχετο τὴν δυστυχίαν τοῦ φθόνου, ἀλλὰ τὸν ἄνδρα ἐξῆρεν κελεύουσα ἐπὶ τῆς Ῥώμης πλεῖν ἐπὶ μνηστείᾳ τῶν ἴσων·
Flavius Josèphe, A. J. XVIII, 241.

παράσημος, ος, ον  : 1. parqué faussement, marqué d'un signe de mauvais aloi 2. annoté, étrange, extraordinaire; qui se fait remarquer

Ἡμῶν γὰρ ἄνδρες, κοὐχὶ τὴν πόλιν λέγω,
μέμνησθε τοῦθ' ὅτι οὐχὶ τὴν πόλιν λέγω,
ἀλλ' ἀνδράρια μοχθηρά, παρακεκομμένα,
ἄτιμα καὶ
παράσημα καὶ παράξενα,
ἐσυκοφάντει Μεγαρέων τὰ χλανίσκια·

Aristophane, Acharniens, 515

παρασιτέω- : 1. manger auprès de ou chez, manger à la table commune 2. manger d'ordinnaire à la table de qqn., faire le métier de parasite

Συσσιτοῦμεν γὰρ δὴ ἐγώ τε καὶ Μελησίας ὅδε, καὶ ἡμῖν τὰ μειράκια παρασιτεῖ.
Platon, 179

παρασιτία, ας () : le métier ou les habitudes de parasite
παρασιτικός, ός, όν : qui concerne les parasites ou le métier de parasite
παράσιτος, ος, ον : 1. qui sert des mets en surplus 2. parasite

Καὶ ξενίζων δὲ δεῖξαι τὸν παράσιτον αὐτοῦ, ποῖός τίς ἐστι, τῷ συνδειπνοῦντι·
Théophraste, Caractères, XX, 10

παρασιωπάω- : passer sous silence

Νῦν δὲ τὴν μὲν οὖσαν αἰτίαν ἀληθινὴν παρασιωπῶν, τὴν δ' οὐχ ὑπάρχουσαν περὶ Ζακανθαίων πλάττων, οὐ μόνον ἀλόγως, ἔτι δὲ μᾶλλον ἀδίκως κατάρχειν ἐδόκει τοῦ πολέμου.
Polybe, III, XV, 11

παρασκευάζω (f. παρασκευάσω, aoπαρεσκεύασα pf. παρεσκεύακα) préparer, apprêter, disposer Moy. I  préparer ou disposer pou soi II. 1. se préparer, s'apprêter, se disposer, se tenir tout prêt 2. préparer en vue de, disposer pour, rendre apte à

Αὕτη, ὡς ἔοικεν, αὐτῷ ὁδός ἐστιν, εὐθὺς ἐκ νέου ἐθίζειν αὑτὸν τοῖς αὐτοῖς χαίρειν καὶ ἄχθεσθαι τῷ δεσπότῃ, καὶ παρασκευάζειν ὅπως ὅτι μάλιστα ὅμοιος ἔσται ἐκείνῳ.
Platon, 510

παρασκεύασμα, ατος (τὸ) : le préparatif, l'exercice

Τὸ γὰρ ἐν τῷ αὐτῷ χρόνῳ συνεσκευασμένοις χρῆσθαι τοῖς τε πρὸς τὴν ὑγίειαν καὶ τοῖς πρὸς τὴν ῥώμην παρασκευάσμασι καὶ τοῖς εἰς τὸν πόλεμον ἀσκήμασι καὶ ταῖς τοῦ πλούτου ἐπιμελείαις, ταῦτα πάντα ἀγαστά μοι δοκεῖ εἶναι.
Xénophon, Economique, XI, 19

παρασκευαστέος, α, ον : qu'on peut ou qu'il faut préparer; au neutre   1. il faut se préparer ou pourvoir à 2. il faut se préparer ou être prêt

Ἀλλὰ σὺ πρῶτον μὲν ἡγῇ παρασκευαστέον τὸ μή ποτε κινδυνεῦσαι;
Platon, République, V, 467

παρασκευαστικός, , όν : qui prépare, préparatoire

Ἔστιν ἡ δυσχέρεια ἀθεραπευσία σώματος λύπης παρασκευαστική, ὁ δὲ δυσχερὴς τοιοῦτός τις, οἷος λέπραν ἔχων καὶ ἀλφὸν καὶ τοὺς ὄνυχας μεγάλους περιπατεῖν καὶ φῆσαι ταῦτα εἶναι αὑτῷ συγγενικὰ ἀρρωστήματα·
Théophraste, Catactères, XIX, 1

παρασκευη, ῆς () . A. l'action de préparer 1. la préparation 2. les préparatifs de guerre, l'armement, l'équipement 3. la préparation à un discours B. I. ce qui a été préparé, ce qui est à la disposition de 1. l'appareil, l'équipage 2. l'équipement, l'armement 3. les préparatifs, les efforts des parties pour gagner un procès, les dispositions prises par l'accusé pour échapper à la peine 4. la cabale, l'intrigue, les menées II. le fait d'être préparé à qque chose, la disposition naturelle, les qualités, les ressources

Ὁρᾷς οὖν, ἦν δ' ἐγώ, ὅτι οὐ κακῶς ἐλέγομεν ὡς ἄρα καὶ αὐτὰ τὰ τῆς φιλοσόφου φύσεως μέρη, ὅταν ἐν κακῇ τροφῇ γένηται, αἴτια τρόπον τινὰ τοῦ ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ ἐπιτηδεύματος, καὶ τὰ λεγόμενα ἀγαθά, πλοῦτοί τε καὶ πᾶσα ἡ τοιαύτη παρασκευή;
Platon, République, VI, 495

παρασκηνέω-  : 1. être voisin de tente ou loger sous la même tente 2. être voisin de, être rapproché de

Ἐπεὶ δὲ ἡμεῖς οὐ παραδόντες, ἀλλ' ἐξοπλισάμενοι ἐλθόντες παρεσκηνήσαμεν αὐτῷ, τί οὐκ ἐποίησε πρέσβεις πέμπων καὶ σπονδὰς αἰτῶν καὶ παρέχων τὰ ἐπιτήδεια, ἔστε σπονδῶν ἔτυχεν;
Xénophon, Anabase, II, I, 28

παρασκηνόω- : 1. être voisin de tente ou loger sous la même tente 2. être voisin de, être rapproché de
παρασκήπτω : atteindre ou frapper de côté
παρασκιτάω- : bondir auprès
παρασκοπέω- : regarder à côté, voir de travers, mal comprendre

Ἔπειτα ἔμοιγ' ἐδόκει, ὦ Ἀριστόφανες, τὸ σὸν δὴ τοῦτο, καὶ ἐκεῖ διαπορεύεσθαι ὥσπερ καὶ ἐνθάδε, βρενθυόμενος καὶ τὠφθαλμὼ παραβάλλων, ἠρέμα παρασκοπῶν καὶ τοὺς φιλίους καὶ τοὺς πολεμίους, δῆλος ὢν παντὶ καὶ πάνυ πόρρωθεν ὅτι εἴ τις ἅψεται τούτου τοῦ ἀνδρός, μάλα ἐρρωμένως ἀμυνεῖται.
Platon, Banquet, 221

παρασκώπτω : plaisanter légèrement ou en passant

Ὁπότερα δ' αὐτῶν ἐψηφίσαντο Ῥωμαῖοι τὴν εἰκόνα τιθέντες, δοκοῦσί μοι παρασκώπτοντες ἢ ἐκμειλισσόμενοι τὸν ἄνδρα ἐπιγράψαι.
Appien, Guerres civiles, I, XI, 97

παρασοβέω- : passer dédaigneusement devant
παρασοφίζομαι : surpasser ou prétendre surpasser en habileté

Καὶ ὅτι ἐν ταῖς ἄλλαις τέχναις οὐ λυσιτελεῖ παρασοφίζεσθαι τὸν ἰατρόν·
Aristote, Rhétorique, 1375b

παρασπασμός, οῦ (ο) : la traction de côté
παρασπάω- : 1. tirer de côté 2. détacher en tirant de côté Moy. détacher en tirant à soi

Ἀμυνάνδρῳ δὲ συνεχώρησαν, ὅσα παρεσπάσατο κατὰ πόλεμον ἐρύματα τοῦ Φιλίππου, κρατεῖν τούτων.
Polybe, XVII, 47, 13

παρασπονδέω- : 1. violer un traité, une convention 2. violer ou trahir au mépris de la foi jurée

Καὶ τίς ὑμῶν οὐκ οἶδε διότι πρότερον μὲν οὗτοι παρασπονδήσαντες Καρχηδονίους πρὸς ἡμᾶς ἀπέστησαν, νῦν δὲ πάλιν ἀθετήσαντες τοὺς ὅρκους καὶ τὴν πίστιν ἐχθροὺς ἡμῖν σφᾶς αὐτοὺς ἀναδεδείχασι;
Polybe, XI, 29, 3

παράσπονδος, ος, ον : contraire à la foi d'un traité, illégal

Ὁ δὲ ἦλθε μὲν ἐς τὴν τεταγμένην ἡμέραν σὺν ὀλίγοις, Καίσαρα δὲ οὐχ εὑρὼν οὐ περιέμεινεν, εἴτε τὴν γνώμην τοῦ πολέμου μεμψάμενος ὡς παράσπονδον εἴτε τὴν Καίσαρος παρασκευὴν ἰδὼν πολλὴν οὖσαν νοὐ γάρ ποτε αὐτοὺς ἀνέπαυε φόβων ἡ τῆς μοναρχίας ἐπιθυμίἀ, εἴτε τι σημεῖον δειδισάμενος.
Appien, Guerres civiles, V, IX, 79

παρασταδόν, adv. : en se tenant auprès

Αὐτὰρ ἐγὼ διὰ δώματ' ἰὼν ὤτρυνον ἑταίρους
μειλιχίοις ἐπέεσσι
παρασταδὸν ἄνδρα ἕκαστον·
Homère, Odyssée, X, 546

παραστάς, ᾶσα, άν : part aor. 2 de παρίστημι
παραστάς, άδος ()  : le pilastre, la falerie formée de pilastres
παράστασις, εως () : l'action de s'établir auprès, la place, l'installation, la résidence auprès de qqn

Εἰσὶ δὲ καὶ γραφαὶ πρὸς αὐτοὺς ὧν παράστασις τίθεται, ξενίας καὶ δωροξενίας, ἄν τις δῶρα δοὺς ἀποφύγῃ τὴν ξενίαν, καὶ συκοφαντίας καὶ δώρων καὶ ψευδεγγραφῆς καὶ ψευδοκλητείας καὶ βουλεύσεως καὶ ἀγραφίου καὶ μοιχείας.
Aristote, Constitution d'Athènes, 59, 3

παραστατέω- : 1. se tenir auprès de 2. assister, secourir

Θαυμάζω δέ σου,
πόντου πέραν τραφεῖσαν ἀλλόθρουν πόλιν
κυρεῖν λέγουσαν, ὥσπερ εἰ
παρεστάτεις.
Eschyle, Agamemnon, 1178

παραστάτης, ου () : celui qui se tient auprès de 1. l'assistant, le soutien, l'auxiliaire 2. le soldat placé dans les rangs à côté d'un autre, le fantassin placé à côté d'un cavalier

Καὶ τοῦτον ἂν τὸν ἄνδρα θαρσοίην ἐγὼ
καλῶς μὲν ἄρχειν, εὖ δ' ἂν ἄρχεσθαι θέλειν,
δορός τ' ἂν ἐν χειμῶνι προστεταγμένον
μένειν δίκαιον κἀγαθὸν
παραστάτην.
Sophocle, Antigone, 668

παραστατικός, , όν : qui excite

Ἀσχάλλων γὰρ ἐπὶ τοῖς γεγονόσιν ἐλαττώμασι, καὶ τὸ πλεῖον ὀργῇ καὶ θυμῷ χρώμενος, παραστατικῶς καὶ δαιμονίως ἐνήρμοσεν εἰς τοὺς ἐνεστῶτας καιρούς, καὶ τούτῳ τῷ τρόπῳ κατανέστη τῶν Ῥοδίων καὶ τοῦ βασιλέως Ἀττάλου, καὶ καθίκετο τῶν ἑξῆς πράξεων.
Ploybe,  XVI, 28, 8

παραστάτις, ιδος () :  la femme ou déesse qui prête secours ou assistance

Σκευή τε γάρ σε καὶ τὸ δύστηνον κάρα
δηλοῦτον ἡμῖν ὄνθ' ὃς εἶ, καί σ' οἰκτίσας
θέλω 'περέσθαι, δύσμορ' Οἰδίπους, τίνα
πόλεως ἐπέστης προστροπὴν ἐμοῦ τ' ἔχων,
αὐτός τε χἠ σὴ δύσμορος
παραστάτις.
Sophocle, Oedioe à Colone, 556

παραστείχω (ao. 2 παρέστιχον) 1. passer auprè de, le long de, devant 2. entrer dans, pénétrer dans 3. s'approcher de

Καί μ' ὁ πρέσβυς ὡς ὁρᾷ,
ὄχου
παραστείχοντα τηρήσας, μέσον
κάρα διπλοῖς κέντροισί μου καθίκετο.

Sophocle, Oedipe-Roi, 807

παράστημα, ατος (τὸ) : ce qu'on met sous les yeux, le précepte, le conseil

Τοῦτο τοῖς Ῥωμαίοις ἤδη τῆς πόλεως ἐντὸς οἰομένοις εἶναι πολλὴν ἐποίησεν ἀθυμίαν, καὶ πρός τε τὴν ἐπίνοιαν τοῦ Ἰωσήπου καὶ τὸ παράστημα τῶν ἐπὶ τῆς πόλεως κατεπλάγησαν
Flavius Josèphe, Guerres, III, 175

παραστρατηγέω-  : 1.  s'ingérer dans le commandement 2. être collègue, adjoint ou auxiliaire d'un général

Ὅθεν ἐκείνῳ μὲν ἐξ ἐπιτάγματος ὑπήκουον, οὐ παραστρατηγοῦντες οὐδὲ τὰς αἰτίας μανθάνοντες οὐδὲ εὐθύνοντες, ὅτε καὶ μάθοιεν, Βρούτῳ δὲ οὐδὲν ἄλλ' ἢ συστρατηγεῖν ἠξίουν διὰ πραυυυτητα.
Appein, Guerres civiles, IV, 16, 123

παραστρέφω (f. παραστρέψω, pf. pass. παρέστραμμαι) : détourner, ramener de côté, faire dévier
παρασυκοφαντέω- : chicaner, critiquer en ponitillant
παρασύμβαμα, ατος (τὸ), terme de philosophie stoïcienne ; l'accident qui résulte d'un autre
παρασύρω (ao. παρέσυρα, pass. ao. 2 παρεσύρην, pf. παρασέσυρμαι) : 1. tirer de côté, emporter avec soi 2. tirer par les cheveux, introduire par violence ou sans raison

Οὐ γὰρ δή που
τοῦτό γε τλητὸν
παρέσυρας ἔπος.
Eschyle, prométhée enchaîné, 1040

 παρασφάλλω : faire glisser à côté, faire dévier

Τὸν δ' αὖ καταμεμφθέντ' ἄγαν
ἰσχὺν οἰκείων
παρέσφαλεν καλῶν
χειρὸς ἕλκων ὀπίσσω θυμὸς ἄτολμος ἐών.

Pindare, Odes, XI, 30

παρεσχεθεῖν (inf. aor. 2. poét.) de παρέχω
παρασχέμεν (inf. ao. 2. ép.)
de παρέχω
παρασχές (2 pers. sg. impér. ao. 2 act)
de παρέχω
παρασχήσομαι (fut. moy.)
de παρέχω
παρασχήσω (fut. act.) de παρέχω
παρασχηματίζω, transformer, changer la forme naturelle,
παρασχήσω, fut. de παρέχω .
παρασχίζω : 1 fendre sur le côté Il  2 faire une incision auprès de, acc.

Μετὰ δὲ λίθῳ Αἰθιοπικῷ ὀξέι παρασχίσαντες παρὰ τὴν λαπάρην ἐξ ὦν εἷλον τὴν κοιλίην πᾶσαν, ἐκκαθήραντες δὲ αὐτὴν καὶ διηθήσαντες οἴνῳ φοινικηίῳ αὖτις διηθέουσι θυμιήμασι τετριμμένοισι·
Hérodote, II, 86, 4

παράταξις, εως () : 1 l'action de ranger une armée en bataille : ἡ ἐκ παρατάξεως μάχη le combat en bataille rangée; p. suite, la bataille rangée, le combat Il 2 p. anal, les dispositions préparaloires, les menées, les intrigues qui précèdent l'ouverture d'un procès
παρατάσσω : 1 ranger en bataille, acc.: οἱ παρατεταγμένοι, Thuc. ceux qui sont placés les uns à côté des autres pour le combat Il 2 mettre en rang à côté :  τινά τινι, mettre une personne en rang à côté d'une autre; fig. placer à côté pour comparer :  τινά τινι, comparer une personne à une autre Il Moy. ranger ses troupes en bataille, se ranger en ordre de bataille :  τινι; πρός τινα, contre qqn,
παρατείνω (f. παρατενῶ, ao. παρέτεινα) A tr. I étendre a côté, développer, acc.; d'où tirer en longueur : παρατείνειν ὀνόματα, Luc. prononcer lentement les mots;     παρατείνειν τὰ τελευταῖα τῆς φωνῆς, Luc. prolonger les derniers sons de la voix Il II tendre le long de, particul. étendre sur le chevalet, d'où torturer; p. suite au pass, périr, mourir :   πόθῳ, PLUT. de désir Il III traîner en longueur, d'où : 1 amuser, retenir, faire attendre ;  τινά, qqn Il 2 prolonger : βίον ἕως, gén. PLUT. prolonger sa vie jusqu'à, etc. Il 3 ajourner, différer, acc. Il B intr. s'étendre, en part. d'un lieu, avec l'acc. du lieu jusqu'où s'étend une région Il Moy. s'étendre le long de, en parl, de lieux, de pays, etc. dat.
παρατείχισμα, ατος (τὸ), le mur ou le retranchement élevé le long de
παρατεκταίνω, construire auprès Il Moy. 1 fabriquer faussement, c. à d. forger, imaginer Il 2 dénaturer, changer.
παρατετάχαθο, 3 pl. pl. q. pf . pass. ion. de παρατάσσω.
παρατηρέω-  : 1 observer en se tenant au-près, épier, surveiller Il 2 surveiller, suivre à la piste; παρατηρεῖν ὅπως μη, DEM. prendre garde que... ne pas II 3 observer, garder (la mesure).
παρατήρησις, εως ()  1 l'observation (des astres, des augures, etc. II 2. l'action d'épier, la surveillance
παρατίθημι, placer auprès, d'où : 1 offrir, présenter : δίφρον, OD. un siège; τράπεζαν, OD. placer la table devant celui qu'on veut traiter, particul. faire servir sur la table. acc.; abs: οἱ παρατιθέντες, XEN. ceux qui servent à table, les servants; τα παρατιθέμενα, XEN. les mets servis sur la table Il 2 présenter, offrir : τινά τινι. IL. OD. qqe ch. à qqn; fig. exposer, raconter, etc. Il 3 procurer :  δύναμν τινι, OD. la puissance à qqn II 4 mettre à côté; d'où mettre en parallèle, comparer : τινά τινι, τι πρός τι, une personne ou une chose à une autre Il Moy. placer devant soi ou faire placer devant soi, d'où : 1 se servir ou se faire servir des mets sur la table, se faire présenter (des flambeaux, etc) II  2 déposer qqch de soi ou pour soi, déposer en garde ou en gage : τα χρήματα, HDT. sa fortune;  τὴν οὐσαν τινι, XEN son avoir entre les mains de qqn, d'où en gén. remettre, confier, recommander : τί τινι, confier qqch. à qqn II 3. produire au jour, citer, alléguer : τι, qqe preuve ou témoignage II 4. mettre de côté pour soi, mettre en réserve : τι, qqe ch, 5. exposer à un risque : κεφαλήν, OD ou  ψυχήν, OD. sa tête ou sa vie
παρατίλλω : épiler.
παράτολμος, ος, ον, trop hardi, téméraire
παράτονος, ος, ον, relâcbé, défaillant
παρατόξευσις, εως (), l'action de lancer un trait à côté ou au delà
παρατράγῳδος, ος, ον, tragique mal à propos, emphatique
παρατρέπω : 1 détourner : ἵππους, IL. détourner des chevaux, les diriger d'un autre côté; ποταμόν, HOM. détourner un fleuve; ὕδωρ ἄλλη THC,. détourner de l'eau dans une autre direction; d'où abs. παρατρέπειν λόγον, HDT. détourner le sens d'un récit, raconter autrement II 2 p. suite. changer, modifier (un décret), acc. II Moy. se détourner : εἰς Τένεδον, XEN. dans la direction de Ténédos;  XEN. fig. τοῦ λόγου, XEN. s'écarter de l'objet de son discours
παρατρέφω
: I nourrir auprès de soi, entretenir, acc. II 2 nourrir en passant ou par surcroit  ἐν φιλοσοφία παρατρέφεσθαι, PLUT. n'être nourri de philosophie qu'en passant, c. à d. superficiellement.
παρατρέχω (f. παραδραμοῦμαι, ao. 2 παρέδραμον) 1 courir en passant auprès de ou le long de; fig. effleurer à la course : τι, effleurer une question ou un sujet en courant Il 2 dépasser en courant, surpasser à la course. acc.; fig. surpasser, vaincre, acc. Il 3 courir vers, acc.
παρατρέω (ao. épq. παρέτρεσσα ) se jeter de côté en tremblant, s'enfuir en tremblant.
παρατρίβω : frotter à côté de : παρατρίβειν χρυσὸν ἄλλῳ χρυσῷ (s/e εἰς βάσανον) HDT. Frotter de l'or (pur) à côté d'un autre (sur la pierre de touche) Il 2 frotter le long de : τί τινι,  frotter une chose contre une autre.
παράτριψις, εως ()  le frottement, le froissement
παρατροπέω (seul. part. prés.) chercher à tromper par des discours
παρατροπ, ῆς () A act. 1 l'action de détourner, d'écarter : τινος, qqe ch. lI 2 abs. l'action de détourner du droit chemin, d'induire en erreur Il 3 t. de gr. le changement, l'altération (d'un mot) Il B pass. I l'action de se détourner, de s'écarter :  ὁδοῦ, PLUT. de son chemin, c. à d. l'action de s'égarer Il II fig. 1 la digression oratoire II 2 l'égarement de l'esprit, l'erreur
παράτροπος, ος, ον  1. act. qui détourne de, gen. Il 2 pass. détourné, d'où détourné du droit chemin ou du droit sens, extraordinaire, inusité, étrange.
παρατρωπάω-, poét. c. παρατρέπω
παρατυγχάνω (f. παρατεύξομαι, ao. παρέτυχον, pf. παρατετύχηκα ou παρατέτευχα se trouver auprès de, à portées de; au part. abs. ὁ παρατύχων, THC. celui qui se trouve à portée; le premier venu, πρὸς τὸ παρατυγχάνον, THC. selon les circonstances; ἐκ τοῦ παρατυχόντος, PLUT. ἐν τῷ παρατυχόντι, THC. selon l'occasion, sur-le-champ, à l'instant même; παρατυχόν avec l'inf. THC. lorsque l'occasion se présente de, etc..
παρατύπωσις, εως () la  reproduction grossière ou imparfaite dune image
Παραυῖοι, ων (οἱ) les riverains du fl. Auos en Thesprotie
παραυδάω- : 1 consoler par des paroles, acc. ;  θάνατόν τινι, OD. consoler qqn de la mort Il 2 conseiller de, inf.    
πάραυλος, ος, ον, qui habite auprès, ou, selon d'autres, en plein air, dans les champs
παραυτά, ou selon d'autres πάραυτα, adv. p. παρ' αὐτά (s. e. τὰ γιγνόμενα) sur ces entrefaites, à l'instant même, sur-le-champ
παραυτίκα, adv. à l'instant même, sur-le-champ, aussitôt : τὸ παραυτίκα, HRD., ἐκ τοῦ παραυτίκα PLUT, ἐν τῷ παραυτίκα (s. e.) χρόνῳ, THC., même signification; ἡ παραυτίκα ἐλπίς, THC. l'espérance du moment.
παραφαγεῖν, inf. ao. 2 de παρεσθίω
παραφαίνω,
éclairer auprès, accompagner en éclairant, dat. : τινι, escorter qqn avec des flambeaux Il Pass.-moy. se montrer dune manière inattendue, survenir à l'improviste.
παράφασις, εως ()  1. l'exhortation, l'encouragement II 2 le conseil 
παραφέρω (f. παροίσω, ao. 1 παρήνεγκαi, etc.) A tr. I porter devant, d'où : 1 mettre sur la table, servir : τὸ παραφερόμενον ou τὰ παραφερόμενα, LUC. les mets qu'on sert Il 2 produire, faire paraître : τινά, qqn; fig. λόγους, EUR. prononcer des paroles II II porter en passant devant, au delà de; d'où au pass. être porté ou se porter en passant devant, dépasser Il III l'emporter sur, surpasser : τινά τινι, qqn en qqe ch, II IV porter de côté, mouvoir, mouvoir de côté, acc.; p. suite : 1 emmener, emporter, entraîner, acc. Il 2 détourner, acc.  II 3 interpréter faussement, détourner le sens d'une chose, acc. II 4 mettre de côté, écarter, négliger, dédaigner, acc. II B intr. passer outre, s'écouler, en parl. du temps.  
παραφεύγω (inf. ao. 2 sync. παρφυγέειν) passer en fuyant le long de ou devant, dat.
παράφημι conseiller, donner un conseil :  τινί, à qqn Il Moy. tromper par un mensonge, par un parjure, etc τινά qnn.
παραφθάνω (ao. 2, παρέφθην, d'où 3 sg. opt. epq.  παραφθαίησι, partπαραφθάς et part. moy. παραφθάμενος) devancer, dépasser à la course, acc.
παραφθέγγομαι : parler auprès ou pendant, d'où interrompre.
παραφθείρω (pf. παρέφθορα; ao. 2 pass. παρεφθάρτην) corrompre légèrement ou en partie : παραφθαρεὶς τὴν φώνην, PLUT. qui a une altération de la voix, qui balbutie.
παραφθορά, ᾶς () la  légere corruption, l'altération peu profonde
παραφορά, ῆς () le dérangement d'esprit, la folie
παραφορέω-, apporter devant, dat.
παράφορος, ος, ον : 1 qui se porte hors de, qui s'écarte : παράφοροι δρόμοι, PLUT. courses vagabondes; παράφορος πρὸς δόξαν, PLUT. qui se laisse emporter à la recherche de la gloire II 2 qui vacille, chancelant :  παράφορον βαδίζειν, LUC. avoir une démarche chancelante;  παράφορον βλέπειν, LUC. avoir les yeux hagards, le regard effaré; fg. qui a l'esprit dérangé          
παραφορτίζομαι, augmenter une charge; fig. τι λόγῳ, PLUT. ajouter qqe clause à une
convention verbale.
παράφραγμα, ατος (τὸ) la palissade, la barrière placée au long
παραφρονέω-, être hors de son bon sens, déraisonner, être fou
παραφρόνιμος, ος, ον, insensé.
παραφρυκτωρεύομαι, correspondre avec l'ennemi au moyen de signaux
παράφρων, ων, ον gen. ονος, qui est hors de son bon sens, fou, insensé
παραφυής, ής, έν, qui croît auprès; τὸ παραφυές, la ramification
παραφυλάσσω : I veiller auprès, monter la garde, d'où garder militairement (un pays,
une ville, etc.), acc. II II en en.: 1 veiller sur, observer, surveiller :
τινὰ ἐάν et le sbj. XEN. observer si qqn, etc. Il 2 particul. veiller pour sa sûreté : παραφυλάσσειν ἑαυτὸν μή, PLUT. se mettre en garde pour que... ne, veiller à ce que... ne.        
παραφυσάω-, enfler secrètement.
παραφυτεύω, planter auprès.
παραφύω (ao. 2 παρέφυν, pf. παραπέφυκα, et moyπαραφύομαι) croître auprès.
παραφωνέω-, interrompre en criant.
παραχαράσσω, marquer d'une fausse empreinte, en parl. de monnaies; d'où falsifier, acc.

 

πάνδικος à παρακέλευσμα                               παραχαράττω à παρορέγω