lettre PI

π la lettre pi
πᾷ, dor. c.  πῇ
πά, dor. c. πή
παγά, dor. c. πηγή
παγγενεῖ, adv. : avec tout le peuple, en foule
παγείς (part. aor. 2. pass.), πάγεν (3. pl. épq. ao. 2. pas. ) de πήγνυμι
παγετός οῦ (ὁ) : la gelée, la glace

Ἡ μὲν γὰρ πάχνη τῇ αὑτῆς ἰσχύι ἀντισπάσασα τὸ θερμὸν ἔχει ἐν ἑαυτῇ, ὁ δὲ παγετὸς ἐπιπήξας.
Xénophon, Hal, 4, 1

παγετώδης, ης, ες : glacé, gelé

Ὦ κοίλας πέτρας γύαλον
θερμὸν καὶ παγετῶδες, ὥς σ' οὐκ ἔμελλον ἄρ', ὦ τάλας,
λείψειν οὐδέποτ', ἀλλά μοι καὶ θνῄσκοντι συνείσει.
Sophocle, Philoctète, 1082

πάγη, ης (ἡ) : 1. le filet de chasse 2. le piège, la ruse

Τὸ μὲν ἂψ ἐπὶ γαίῃ
πρόσθεν Μηριόναο πάγη ποδός·
Homère, Iliade, XXIII, 859

πάγιος, α, ον : fixe, ferme, solide

Θεοὺς μὲν δή, Δία τε καὶ Ἥραν καὶ τοὺς ἄλλους πάντας, ὅπῃ τις ἐθέλει, ταύτῃ κατὰ τὸν αὐτὸν τιθέσθω νόμον καὶ πάγιον ἐχέτω τοῦτον τὸν λόγον·
Platon, Epinomis, 984

παγις, ίδος (ἡ) : les rets, le filet
παγίως, adv. d'une manière fixe, solidement, fermement

Καὶ γὰρ ἐκεῖνος ἔφη πάντων εἶναι χρημάτων μέτρον ἄνθρωπον, οὐδὲν ἕτερον λέγων ἢ τὸ δοκοῦν ἑκάστῳτοῦτο καὶ εἶναι παγίως·
Aristote, Métaphysique, XI, 1062b

παγκαίνιστος, ος, ον : entièrement renouvelé, toujours nouveau

Κλυταιμήστρα τρέφουσα πολλῆς πορφύρας ἰσάργυρον
κηκῖδα παγκαίνιστον, εἱμάτων βαφάς. (Eschyle, Agamemnon, 944)

πάγκακος, ος, ον : 1. funeste 2. très méchant

Ἀθηναῖος ὁ μὲν γὰρ δικαίως καὶ ἀδίκως λαμβάνων καὶ μήτε δικαίως μήτε ἀδίκως ἀναλίσκων πλούσιος, ὅταν καὶ φειδωλὸς ᾖ, ὁ δὲ πάγκακος, ὡς τὰ πολλὰ ὢν ἄσωτος, μάλα πένης· (Platon, Lois, V, 743)

παγκάκως, adv. : tout à fait mal, misérablement
πάγκαλος, η ou ος, ον : tout à fait beau

Ὡς δ' ἀπιὼν ἐγένετο ἐν Μήδοις, συνδόξαν τῷ πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ γαμεῖ τὴν Κυαξάρου θυγατέρα, ἧς ἔτι καὶ νῦν λόγος ὡς παγκάλης γενομένης. (Xénophon, Cyropédie, 8, V, 28)

πάγκαρπος, ος, ον : 1. qui consiste en une affrande de toutes sortes de fruits (sacrifice) 2. fécond, fertile, couvert de baies (laurier)
παγκευθής, ής, ές : qui cache tout

Αἰδωνεῦ Αἰδωνεῦ, λίσσωμαι
ἄπονα μήτ' ἐπὶ βαρυαχεῖ
ξένον ἐξανύσαι
μόρῳ τὰν παγκευθῆ κάτω
νεκρῶν πλάκα καὶ Στύγιον δόμον.
(Sophocle, Oedipe à Colone, 1557)

πάγκλαυστος, ος, ον : 1. tout à fait lamentable 2. qui pleure sans cesse
πάγκλαυτος, ος, ον : tout à fait lamentable

Χορός ὡς καὶ σὺ πάγκλαυτον αἰῶνα κοινὸν εἵλου,
τὸ μὴ καλὸν καθοπλίσασα, δύο φέρειν ἐν ἑνὶ λόγῳ,
σοφά τ' ἀρίστα τε παῖς κεκλῆσθαι.
(Sophocle, Electre, 1085)

παγκληρία, ας (ἡ) : l'héritage entier

Πρεσβύτης ὅστις σε γήμας ξένος ἐπεισελθὼν πόλιν
καὶ δῶμα καὶ σὴν παραλαβὼν παγκληρίαν,
ἄλλης γυναικὸς παῖδας ἐκκαρπούμενος
λάθρα πέφηνεν·
(Euripide, Ion, 813)

πάγκοινος, ος, ον : commun à tous
παγκοίτης, dor.  παγκοίτας, α, adj. qui endort toute chose

Ἀλλά μ' ὁ παγκοίτας Ἅιδας ζῶσαν ἄγει
τὰν Ἀχέροντος
ἀκτάν, οὔθ' ὑμεναίων ἔγκληρον, οὔτ' ἐπινύμφειός
πώ μέ τις ὕμνος ὕμνησεν, ἀλλ' Ἀχέροντι νυμφεύσω.
(Sophocle, Antigone, 802)

παγκόνιτος, ος, ον : où l'on est couvert de poussière

Ἀλλ' ἐπὶ τάνδ' ἄρ' ἄκοιτιν
τίνες ἀμφίγυοι κατέβαν πρὸ γάμων,
τίνες πάμπληκτα παγκόνιτά τ' ἐξῆλθον ἄεθλ' ἀγώνων;
(Sophocle, Trachiniennes, 503)

παγκρατης, ής, ές : 1. tout-puissant 2. entièrement victorieux

Παγκρατὲς Ζεῦ, τρέψον εἰς ἐχθροὺς βέλος.
Eschyle, Sept contre Thèbes, 245

παγκρατιάζω ; s'exercer à la lutte du pancrace

τούτους ἐπὶ τὸν ἀγῶνα ἐλθόντας τῶν Ἰσθμίων παγκρατιάσοντας ἐν παισί, τὸν δὲ αὐτῶν παλαίσοντα, ὑπὸ τῶν ἀνταγωνιστῶν, πρὶν ἢ ἐς τὸν ἀγῶνα ἐσελθεῖν, ἀποπνιγῆναι σφᾶς ἢ καὶ ἄλλῳ τῷ τρόπῳ διαχρησθῆναι·
(Strabon, V, 2, 4)

παγκρατιστής, ου (ὁ) : qui lutte ou s'exerce au pancrace
παγκρατιαστικός, ή, όν  : qui lutte ou s'exerce au pancrace

Ὁ γὰρ δυνάμενος τὰ σκέλη ῥιπτεῖν πως καὶ κινεῖν ταχὺ καὶ πόρρω δρομικός, ὁ δὲ θλίβειν καὶ κατέχειν παλαιστικός, ὁ δὲ ὦσαι τῇ πληγῇ πυκτικός, ὁ δ' ἀμφοτέροις τούτοις παγκρατιαστικός, ὁ δὲ πᾶσι πένταθλος.
(Aristote, Rhétorique, 1361b)

παγκράτιον, ου (τὸ) : le pancrace (combat gymnique comprenant la lutte et le pugilat)

Ἠγωνίζοντο δὲ παῖδες μὲν στάδιον τῶν αἰχμαλώτων οἱ πλεῖστοι, δόλιχον δὲ Κρῆτες πλείους ἢ ἑξήκοντα ἔθεον, πάλην δὲ καὶ πυγμὴν καὶ παγκράτιον ἕτεροι, καὶ καλὴ θέα ἐγένετο· (Xénophon, Anabase, IV, 8, 27)

παγκρότως, adv. avec un grand bruit
παγκύνιον, ου (τὸ) :  sorte d'algue marine dont le suc est mortel aux chiens de mer
πάγος, ου (ὁ) ; 1. ce qui est fiché ou comme fiché, la pointe de rocher, le rocher, la montagne, la colline, le tertre 2. tout objet figé, durci, le glaçon, le morceau de glace

Τοῦτο δ' ὅσοις τῶν θεσμοθετῶν εἰς Ἄρειον πάγον οὐχ οἷόν τ' ἐστὶν ἀνελθεῖν, παρέντες τὸ βιάζεσθαι στέργουσιν ταῖς ὑμετέραις γνώσεσι.
Démosthène, Discours, XXVI, 5

παγχάλεπος, ος, ον : tout à fait difficile

Τούτοιν δὲ τὸ μὲν οὐ πάνυ χαλεπόν, τοῦ δὲ μὴ ἀδικεῖσθαι κτήσασθαι δύναμιν παγχάλεπον, καὶ οὐκ ἔστιν αὐτὸ τελέως σχεῖν ἄλλως ἢ τελέως γενόμενον ἀγαθόν·
(Platon, Lois, VIII, 829)

παγχαλέπως, adv. : très difficilement
παγχάλκεος, εος, εον : tout en airain
πάγχαλκος, ος, ον : tout en airain

Ἤδη δ' ἔκρυπτον σῶμα παγχάλκοις ὅπλοις
δισσοὶ γέροντος Οἰδίπου νεανίαι·
(Euripide, Phéniciennes, 1243)

πάγχρηστος, ος, ον  : tout à fait utile ou utile à tout

Ἢ ποῖον ἄλλο κτῆμα οὕτω πάγχρηστον; (Xénophon, Mémorables, II, IV, 5)

πάγχριστος, ος, ον : oint tout entier

Ὅθεν μόλοι πανίμερος,
τᾶς πειθοῦς παγχρίστῳ
συγκραθεὶς ἐπὶ προφάσει φάρους.
(Sophocle, Trachiniennes, 660)

παγχρύσεος, ος, ον : tout en or ou tout doré

Ἷξον δ' ἱερὸν πέδον, ᾧ ἔνι Λάδων
εἰσέτι που χθιζὸν παγχρύσεα ῥύετο μῆλα
χώρῳ ἐν Ἄτλαντος, χθόνιος ὄφις·
(Apollonius de Rhodes, Argonautiques, IV, 1396)

πάγχρυσος, ος, ον : tout en or ou tout doré

Δράκοντά θ', ὃς πάγχρυσον ἀμπέχων δέρος
σπείραις ἔσῳζε πολυπλόκοις ἄυπνος ὤν,
κτείνασ' ἀνέσχον σοὶ φάος σωτήριον.
(Euripide, Médée, 480)

πάγχυ, adv. : tout à fait

Ἕκτορ νῦν δὴ πάγχυ λελασμένος εἰς ἐπικούρων,
οἳ σέθεν εἵνεκα τῆλε φίλων καὶ πατρίδος αἴης
θυμὸν ἀποφθινύθουσι·
(Homère, Iliade, XVI, 508)

Πάδος, ου (ὁ) : le Pô
παθαίνω, au moy.  παθαίνομαι : éprouver une affection vive, être vivement ému, se passionner, s'échauffer
παθέειν : inf. aor. 2. épq. de πάσχω
πάθη, ης (ἡ) : 1. l'état passif, ce qui arrive à quelqu'un 2. la souffrance, le mal, la maladie, la douleur, l'affliction
πάθημα, ατος (τὸ) : I. tout événement qui survient et affecte le corps ou l'âme 1. la maladie 2. l'affliction, le malheur 3. l'état du corps ou de l'âme soumis à ces influences, la disposition physique ou morale, les passions II. tout événement qui se produit en dehors de nous, l'événement, l'accident

Ἆρ' οὖν οὐ τὸ μὲν κωλῦον τὰ τοιαῦτα ἐγγίγνεται, ὅταν ἐγγένηται, ἐκ λογισμοῦ, τὰ δὲ ἄγοντα καὶ ἕλκοντα διὰ παθημάτων τε καὶ νοσημάτων παραγίγνεται;
(Platon, République, IV, 439)

πάθῃσθα : 2. sg. epq. subj. ao. 2. de πάσχω
παθητικός, ός, όν : 1. accessible aux impressions extérieures, capable de se sentir sensible 2. émouvant, propre à émouvoir, pathétique

Ἄμφω γὰρ ὀργιαστικὰ καὶ παθητικά·
(Aristote, Métaphysiqye, V, 1202a)

παθητικῶς, adv. : 1. avec disposition à s'émouvoir, d'une manière pathétique 2. d'une façon passive
παθητός, ή, όν : accessible aux impressions extérieures, impressionnable

Ἐπικουρίας οὖν τυχὼν τῆς ἀπὸ τοῦ θεοῦ ἄχρι τῆς ἡμέρας ταύτης ἕστηκα μαρτυρόμενος μικρῷ τε καὶ μεγάλῳ, οὐδὲν ἐκτὸς λέγων ὧν τε οἱ προφῆται ἐλάλησαν μελλόντων γίνεσθαι καὶ Μωυσῆς, εἰ παθητὸς ὁ χριστός, εἰ πρῶτος ἐξ ἀναστάσεως νεκρῶν φῶς μέλλει καταγγέλλειν τῷ τε λαῷ καὶ τοῖς ἔθνεσιν.
(Nouveau Testament, Actes, 26, 22)

παθολογέω-ῶ : parler ou traiter des affections, des maladies
πάθος, εος-ους (τὸ) : I. ce qu'on éprouve  1. l'épreuve, l'expérience 2. l'événement, la conjoncture, le triste sort, l'infortune, le malheur II. l'état de l'âme agitée par des circonstances extérieures, la disposition morale, la pitié, le plaisir, l'amour, le chagrin, l'affliction, la tristesse  III. en philos, en log. et en sc. τὰ πάθη : les événements, les changements qui se produisent dans les choses, les propriétés des lignes géométriques en rhet : l'expression passionnée, le pathétique

Εἰπὲ γάρ μοι, τοὺς εὖ πράττοντας τοῖς κακῶς πράττουσιν οὐ τοὐναντίον ἡγῇ πάθος πεπονθέναι;
Platon, Gorgias, 495

παιάν, άνος (ὁ) : I Péan, chant solennel à plusieurs voix, surtout en l'honneur d'Apollon, qqf. d'autres divinités 1. le chant de plainte, le chant pour demander le salut et la délivrance 2. le cantique funèbre 3. le chant de combat 4. le chant de joie, le chant de fête, le chant d'allégresse II. le péan, pied de trois brèves et une longue diversement combinées
Παίαν, ᾶνος (ὁ) : Péan, surnom d'Apollon
παιανίζω : chanter un péan

Οἱ δὲ Ἕλληνες παιανίσαντες ὥρμησαν δρόμῳ ἐπ' αὐτούς·
(Xénophon, Anabase, IV, III, 31)

παιάων, dor. c.  παιήων
παιγνία, ας (ἡ) : le jeu, l'amusement
παιγνιήμων, ων, ον : qui aime la plaisanterie, enjoué
παίγνιον, ου (τὸ) : I. ce qui sert à jouer : 1. le jouet d'enfant 2. la comédie, la représentation scénique 3. la poèsie légère, badine, le petit poème II. le jeu, la plaisanterie, la raillerie

Θαῦμα μὲν ἕκαστον ἡμῶν ἡγησώμεθα τῶν ζῴων θεῖον, εἴτε ὡς παίγνιον ἐκείνων εἴτε ὡς σπουδῇ τινι συνεστηκός·
Platon, Lois, I, 644

παιγνιώδης, ης, ες : qui se fait par jeu
παιδαγωγεῖον, ου (τὸ) : 1. l'antichambre d'une école 2. l'école
παιγαγωγέω-ῶ (f. -ήσω, aor. inus., pf. πεπαιδαγώγηκα) : 1. diriger ou instruire des enfants 2. diriger, gouverner (les désirs, les passions, etc.)

Ἢ οὐ δοκεῖ δεήσειν παιδαγωγῶν, τιτθῶν, τροφῶν, κομμωτριῶν, κουρέων, καὶ αὖ ὀψοποιῶν τε καὶ μαγείρων;
(Platon, République, II, 373)

παιδαγωγία,ας (ἡ) : 1. la direction ou l'éducation des enfants, l'éducation 2. le soin qu'on donne (à une plante, à un malade)

Οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ Ἀδείμαντε, καὶ τὰς ψυχὰς οὕτω φῶμεν τὰς εὐφυεστάτας κακῆς παιδαγωγίας τυχούσας διαφερόντως κακὰς γίγνεσθαι;
(Platon, République, VI, 491)

παιδαγωγικός, ή, όν : 1. qui concerne l'éducation des enfants 2. ἡ παιδαγωγική [τέχνη] ; l'art de gouverner, de soigner

Οὔκ, εἴ γ' ἐννοεῖς, εἶπον, ὅτι τῇ παιδαγωγικῇ τῶν νοσημάτων ταύτῃ τῇ νῦν ἰατρικῇ πρὸ τοῦ Ἀσκληπιάδαι οὐκ ἐχρῶντο, ὥς φασι, πρὶν Ἡρόδικον γενέσθαι·
(Platon, République, II, 406)

παιδαγωγικῶς, adv. à la façon d'un précepteur
παιδαγωγός, οῦ (ὁ) :  1. l'esclave chargé de conduire les enfants à l'école 2. le gouverneur ou le précepteur d'un enfant

Καὶ ἄρχοντάς γέ που, ἦν δ' ἐγώ, οὐ τοὺς φαυλοτάτους αὐτοῖς ἐπιστήσουσιν ἀλλὰ τοὺς ἐμπειρίᾳ τε καὶ ἡλικίᾳ ἱκανοὺς ἡγεμόνας τε καὶ παιδαγωγοὺς εἶναι.
(Platon, République, V, 467)

παιδάριον, ου (τὸ) : 1. le jeune garçon 2. le jeune esclave

Κάκιστ' ἀπόλοιο παιδάριον αὐταῖς μάχαις·
(Aristophane, Paix, 1289)

παιδεία, ας (ἡ) : 1. l'éducation des enfants, l'instruction, la culture de l'esprit, la connaissance des arts libéraux, l'expérience 2. l'âge de la jeunesse
Παιδεία, ας (ἡ) : l'Education (de Cyrus), la Cyropédie
παίδειος ou mieux παιδεῖος, ος, ον : qui concerne les enfants, qui convient aux enfants
παιδεραστής οῦ (ὁ) : celui qui aime les enfants, le pédéraste

Πάντως μὲν οὖν ὁ τοιοῦτος παιδεραστής τε καὶ φιλεραστὴς γίγνεται, ἀεὶ τὸ συγγενὲς ἀσπαζόμενος.
(Platon, 192)

παιδεραστία, ας (ἡ) : l'amour pour les enfants, la pédérastie

 Δεῖ δὴ τὼ νόμω τούτω συμβαλεῖν εἰς ταὐτόν, τόν τε περὶ τὴν παιδεραστίαν καὶ τὸν περὶ τὴν φιλοσοφίαν τε καὶ τὴν ἄλλην ἀρετήν, εἰ μέλλει συμβῆναι καλὸν γενέσθαι τὸ ἐραστῇ παιδικὰ χαρίσασθαι.
(Platon, 184)

παίδευμα, ατος (τὸ) : 1. ce qu'on a élevé ou instruit, l'élève, le disciple; poet. les poissons, les nourrissons de la mer 2. ce qu'on a appris, la connaissance, le savoir

Οὐδέ γε οἱ ταῦτα μὲν ἱκανοί, ἀπαίδευτοι δὲ ὡς χρὴ καὶ συμμάχοις καὶ πολεμίοις χρῆσθαι, ἀλλὰ καὶ οὗτοι δῆλον ὡς τῶν μεγίστων παιδευμάτων ἀπείρως ἔχουσιν.
(Xénophon, Cyropédie, I, V, 11)

παίδευσις, εως (ἡ) : 1. l'action d'instruire des enfants, l'éducation, l'instruction 2. l'école

Σκέψαι δὲ τὴν παίδευσιν ᾗ πέποιθεν ὡς ἐλέγξω,
ὅστις σε θερμῷ φησι λοῦσθαι πρῶτον οὐκ ἐάσειν.
(Aristophane, Nuées, 1043)

παιδευτέος, α, ον : qu'on doit éduquer, à éduquer

Ὥστε πρὸς τούτους τοὺς σκοποὺς καὶ παῖδας ἔτι ὄντας παιδευτέον καὶ τὰς ἄλλας ἡλικίας, ὅσαι δέονται παιδείας. (Aristote, Politique, VII, 1333b)

παιδεύτης, ου (ὁ) : le maître, le précepteur

Ἣν ἔργῳ προστιθέασι λόγῳ μὴ πείθοντες οὗτοι οἱ παιδευταί τε καὶ σοφισταί
(Platon, République, VI, 492)

παιδευτικός, ή, όν : qui concerne l'instruction

Ἔστω δὴ διακριτικῆς τέχνης καθαρτική, καθαρτικῆς δὲ τὸ περὶ ψυχὴν μέρος ἀφωρίσθω, τούτου δὲ διδασκαλική, διδασκαλικῆς δὲ παιδευτική·
(Platon, 231)

παιδεύω (f. εύσω, ao. ἐπαίδευσα pf. πεπαίδευκα) : élever, instruire, former, apprendre qqch à qqn., enseigner à qqh., former, dresser (des animaux)

Οὐκοῦν ὁ μὲν ἀπαίδευτος ἀχόρευτος ἡμῖν ἔσται, τὸν δὲ πεπαιδευμένον ἱκανῶς κεχορευκότα θετέον;
Platon, Lois, II, 654

παιδιά, ᾶς (ἡ) : 1. le jeu, l'amusement 2. le jeu, le badinage, la bagatelle

Τούτῳ δὴ δεῖν τῷ τρόπῳ συνεπόμενον καὶ παίζοντα ὅτι καλλίστας παιδιὰς πάντ' ἄνδρα καὶ γυναῖκα οὕτω διαβιῶναι, τοὐναντίον ἢ νῦν διανοηθέντας.
Platon, Lois, VII, 803

παιδικός, ή, ον : I. qui concerne les enfants 1. d'enfant 2. qui concerne un enfant aimé; τὰ παιδικά : le favori, le mignon II. d'enfant, puéril, badin, niais

Οὐ μόνον γε, ὦ φίλε, εἰκός, ἀλλὰ καὶ πᾶσα ἀνάγκη τὸν ἐρωτικῶς του φύσει ἔχοντα πᾶν τὸ συγγενές τε καὶ οἰκεῖον τῶν παιδικῶν ἀγαπᾶν.
Platon, République, VI, 485

παιδικῶς, adv. 1. d'une manière enfantine, puérilement 2. par plaisanterie
παιδίον, ου (τὸ) :  1. le petit enfant (garçon ou fille) au-dessous de sept ans 2. le jeune serviteur, le petit esclave

Ἅμα δὲ καὶ δεῖ τοὺς παῖδας ἔχειν τινὰ διατριβήν, καὶ τὴν Ἀρχύτου πλαταγὴν οἴεσθαι γενέσθαι καλῶς, ἣν διδόασι τοῖς παιδίοις, ὅπως χρώμενοι ταύτῃ μηδὲν καταγνύωσι τῶν κατὰ τὴν οἰκίαν·
Aristote, Politique, VIII, 1340b

παιδιοτροφέω-ῶ, c. παιδοτροφέω
παιδίσκη, ης (ἡ) :  1. la petite fille de condition libre 2. la petite servante, la jeune esclave 3. la jeune prostituée

Ἐξεργάσαντο δέ μιν οἱ ἀγοραῖοι ἄνθρωποι καὶ οἱ χειρώνακτες καὶ αἱ ἐνεργαζόμεναι παιδίσκαι.
Hérodote, I, 93, 2

παιδίσκος, ου (ὁ) : le petit garçon

Καὶ τῶν μὲν αὖ παιδίσκων οὕτως ἐπεμελήθη.
Xénophon, Const. Lac. III, 5

παιδιώδης, ης, ες : qui aime le jeu

Δοκεῖ δὲ καὶ ὁ παιδιώδης ἀκόλαστος εἶναι, ἔστι δὲ μαλακός.
Aristote, Ethique à Nicomaque, 1150b, 15

παιδνός, ή ou ός, όν : 1. d'enfant 2. enfantin, puéril

Εἰ δ' ἄγε τοι καὶ δένδρε' ἐυκτιμένην κατ' ἀλωὴν
εἴπω, ἅ μοί ποτ' ἔδωκας, ἐγὼ δ' ᾖτεόν σε ἕκαστα
παιδνὸς ἐών, κατὰ κῆπον ἐπισπόμενος·
Homère, Odyssée, 24, 327

παιδοβόρος, ος, ον : qui dévore les enfants

Παιδοβόροι μὲν πρῶτον ὑπῆρξαν
μόχθοι τάλανές τε Θυέστου·
Eschyle, Choéphores, 1065

παιδοβοσκός, ος, ον : qui élève des enfants
παιδοκτόνος, ος, ον : qui tue des enfants ou ses enfants

Ἡμᾶς ἔχεις
παιδοκτόνους σούς.
Euripide, Heracles, 1380

παιδολέτειρα, ας, adj : qui tue des enfants ou ses enfants

Πῶς οὖν ἱερῶν ποταμῶν
ἢ πόλις ἢ θεῶν
πόμπιμός σε χώρα
τὰν παιδολέτειραν ἕ-
ξει, τὰν οὐχ ὁσίαν, μετ' ἀστῶν;
Euripide, Médée, 847

παιδολέτωρ, ορος (ὁ, ἡ) : qui tue des enfants ou ses enfants

Φεῦ φεῦ, μυσαρὰ καὶ παιδολέτορ. (Euripide, Médée, 1393)

παιδολυμάς, άδος, adj. qui fait périr son enfant
παιδομανής, ής, ες : fou des enfants
παιδομανία, ας (ἡ) : la folle passion our les enfants

παιδονομία, ας (ἡ) : la pédonomie, l'éducation des enfants

Ποίων δέ τινων τῶν σωμάτων ὑπαρχόντων μάλιστ' ἂν ὄφελος εἴη τοῖς γεννωμένοις, ἐπιστήσασι μὲν μᾶλλον λεκτέον ἐν τοῖς περὶ τῆς παιδονομίας, τύπῳ δὲ ἱκανὸν εἰπεῖν καὶ νῦν.
Aristote, Politique, VII, 1135b

παιδονόμος, η, ον : préposé à l'éducation des enfants, ὁ. le pédonome (magistrat qui surveillait l'éduccation des enfants à Sparte)

Ἐπισκεπτέον δὲ τοῖς παιδονόμοις τὴν τούτων διαγωγήν, τήν τ' ἄλλην καὶ ὅπως ὅτι ἥκιστα μετὰ δούλων ἔσται.
Aristote, Politique, VII, 1136a

παιδοποιέω-ῶ : 1. engendrer des enfants 2. prendre pour enfant, adopter. Moy. engendrer

Ὅτι νὴ Δί', ἔφη, οὐ μόνον ἀγαθοὺς δεῖ τοὺς ἐξ ἀλλήλων παιδοποιουμένους εἶναι, ἀλλὰ καὶ ἀκμάζοντας τοῖς σώμασιν.
Xénophon, Mémorables, IV, IV, 23

παιδοποιία, ας (ἡ) : la procréation d'enfants

Πολλὴν ῥᾳστώνην, ἔφη, λέγεις τῆς παιδοποιίας ταῖς τῶν φυλάκων γυναιξίν.
Platon, République, V, 460

παιδοποιός, ός, όν : qui engendre des enfants

Ὦ παιδοποιοὶ συμφοραί, πόνοι βροτῶν· (Euripide, Rhesus, 980)

παιδοτριβέω-ῶ : former des enfants par des exercices de gymnastique
παιδοτρίβης, ου (ὁ) : le maître de gymnastique pour les enfants

Ἡρόδικος δὲ παιδοτρίβης ὢν καὶ νοσώδης γενόμενος, μείξας γυμναστικὴν ἰατρικῇ, ἀπέκναισε πρῶτον μὲν καὶ μάλιστα ἑαυτόν, ἔπειτ' ἄλλους ὕστερον πολλούς. (Platon, République, II, 406)

παιδοτριβικός, ός, όν : qui concerne l'art du maître de gymnastique
παιδοτροφία, ας (ἡ) : l'action d'élever (de nourrir) des enfants

Οὐ γὰρ εἶναι δυνατὸν ἀνδρὶ ἰδιώτῃ τοιούτους παῖδας καὶ τὰς μορφὰς οὕτως ἐπιφανεῖς ἐκτραφῆναι, δυσκόλου καὶ βασιλεῦσιν οὔσης τοιαύτης παιδοτροφίας. (Flavius Josèphe, A. J., II, 98)

παιδοτρόφος, ος, ον ; qui nourrit ou élève des enfants
παιδότρωτος,ος, ον : souffrance que cause une blessure faite par des enfants à leurs parents
παιδουργία, ας, (ἡ) :  c. παιδοποίια
παιδοφονία,ας (ἡ) : le meurtre d'enfants
παιδοφόνος, ος, ον : qui tue des enfants

Ζεῦ, τάδ' ἀκούεις ὡς ἀπελαυνόμεθ'
οἷά τε πάσχομεν ἐκ τῆς μυσαρᾶς
καὶ παιδοφόνου τῆσδε λεαίνης;  (Euripide, Médée, 1405)

παίζω (f. παίσομαι, ao. ἔπαισα ou ἔπαιξα, pf.  πέπαικα; pass. ao.  ἐπαίχθην, pf.  πέπασμαι) I. 1. faire l'enfant, s'amuser, jouer, être enjoué 2. chasser II. se faire un jeu de, plaisanter, badiner, se jouer de, se moquer de, railler qqn, rire de lui

Ἡγεῖται δὲ πάντα ταῦτα τὰ κτήματα οὐδενὸς ἄξια καὶ ἡμᾶς οὐδὲν εἶναιλέγω ὑμῖνεἰρωνευόμενος δὲ καὶ παίζων πάντα τὸν βίον πρὸς τοὺς ἀνθρώπους διατελεῖ.
Platon, Banquet, 216

Παιήων, ήονος (ὁ) : Paeeon, le médecin des dieux, Apollon
Παιονία, ας (ἡ) : la Paeonie (contré du N. de la Macédoine)

Τοὺς δὲ καὶ νοσέοντας αὐτῶν κατέλειπε, ἐπιτάσσων τῇσι πόλισι, ἵνα ἑκάστοτε γίνοιτο ἐλαύνων, μελεδαίνειν τε καὶ τρέφειν, ἐν Θεσσαλίῃ τε τινὰς καὶ ἐν Σίρι τῆς Παιονίης καὶ ἐν Μακεδονίῃ.
Hérodote, VIII, 115, 3

Παιονίδης, ου (ὁ) : le fils de Paeon
Παιονικός, ή, όν : de Paeonie

Ἀπὸ δὲ τῆς ἀρχῆς τῶν Μακεδονικῶν ὀρῶν καὶ τῶν Παιονικῶν μέχρι Στρυμόνος ποταμοῦ Μακεδόνες τε οἰκοῦσι καὶ Παίονες καί τινες τῶν ὀρεινῶν Θρᾳκῶν·
Strabon, Géographie, VII, 7, 4

Παιονίς, ίδος adj. : de Paeonie

Οἶδα δὲ αὐτὸς τούτοισι τοῖσι ἱροῖσι τόδε ποιεύμενον προσφερές, τὰς Θρηικίας καὶ τὰς Παιονίδας γυναῖκας, ἐπεὰν θύωσι τῇ Ἀρτέμιδι τῇ βασιλείῃ, οὐκ ἄνευ πυρῶν καλάμης ἐχούσας τὰ ἱρά.
Hérodote, IV, 33, 5

παιπάλη, ης (ἡ) : 1. la fleur de farine, la poussière très menue 2. l'homme très fin, insaisissable

Καταπαττόμενος γὰρ παιπάλη γενήσομαι.
Aristophane, Nuées, 264

παιπάλημα, ατος (τὸ) : 1. la fleur de farine, la poussière très menue 2. l'homme très fin, insaisissable

Πυκνότατον κίναδος,
σόφισμα κύρμα τρῖμμα παιπάλημ' ὅλον.
Aristophane, Oiseaux, 430

παιπαλόεις, όεσσα, όεν : rocailleux, raboteux, sinueux, tortueux

Ἔστην δὲ σκοπιὴν ἐς παιπαλόεσσαν ἀνελθών,
καί μοι ἐείσατο καπνὸς ἀπὸ χθονὸς εὐρυοδείης,
Κίρκης ἐν μεγάροισι, διὰ δρυμὰ πυκνὰ καὶ ὕλην.
Homère, Odyssée, 10, 113

παῖς, voc. παῖ, gén. παιδός (ὁ ἡ) 1. l'enfant, le fils, la fille , le jeune garçon, la jeune fille 2. le jeune esclave, le serviteur
παιφάσσω : se montrer tout à coup, apparaître soudainement
παίω (f. παίσω ou  παίησω, aor. ἔπαισα, pf.  πέπαικα, pass. ao.  ἐπαίσθην, pf. πέπαισμαι) 1. battre, frapper  2. se heurter contre Moy. frapper sur soi, se frapper
Παίων, ῶνος (ὁ) : Paeon, le médecin
παιώνινος, ος ou α, ον propre à guérir, salutaire παιώνινος, α, ον : qui ressemble à un chant de victoire
παιωνισμός, ου (ὁ) : l'action de chanter un péan
πακτόω-ῶ : 1. ficher ou fixer solidement, assujettir solidement, fermer 2. calfater solidement, bourrer

Ἡμεῖς δ' ὅσ' ἦν τετρημένα
ἐνεβύσαμεν ῥακίοισι κἀπακτώσαμεν,
ὁ δ' ὡσπερεὶ κολοιὸς αὑτῷ παττάλους
ἐνέκρουεν ἐς τὸν τοῖχον, εἶτ' ἐξήλλετο.
Aristophane, Guêpes, 1227

Πακτωλος, οῦ (ὁ) : Le Pactole (fleuve de Lydie)
παλάθη, ης (ἡ) : le gâteau de fruits desséchés (noix, figues,...) pressés et alignés les uns contre les autres
πάλαι, adv. 1. depuis longtemps, autrefois, jadis 2. avant le temps d'aujourd'hui, il n'y a pas longtemps, récemment, dernièrement

Πάλαι, ὦ Σώκρατες, σκώπτεις καὶ παίζεις πρός με.
Platon, Théagène, 125

παλαιγενής, ής, ές : né depuis longtemps

Φοῖνιξ ἄττα γεραιὲ παλαιγενές, εἰ γὰρ Ἀθήνη
δοίη κάρτος ἐμοί, βελέων δ' ἀπερύκοι ἐρωήν·
Homère, Iliade, XVII, 543

παλαιόπλουτος, ος, ον : riche depuis longtemps

Ὅθεν φασὶ γενέσθαι τοὺς ὕστερον δοκοῦντας εἶναι παλαιοπλούτους.
Aristote, Constitution d'Athènes, 6, 2

παλαιός, ά, όν : ancien, âgé, vieux, de vieille date, d'autrefois, ancien, antique adv. τὸ παλαιόν, autrefois

Παλαιοὶ γὰρ καὶ σοφοὶ ἄνδρες τε καὶ γυναῖκες περὶ αὐτῶν εἰρηκότες καὶ γεγραφότες ἐξελέγξουσί με, ἐάν σοι χαριζόμενος συγχωρῶ.
Platon; Phèdre, 235

παλαιότης, ητος (ἡ) : l'antiquité, l'ancienneté

Ὅτι ὑπὸ παλαιότητος ἀδύνατον αὐτὰ ἐπισκέψασθαι, ὥσπερ καὶ τὰ βαρβαρικά;
Platon, Cratyle, 421

παλαιόφρων, ων, ον, gén.  ονος : dont l'esprit n'est pas novice, expert, expérimenté

Ἐμὲ παθεῖν τάδε, φεῦ,
ἐμὲ παλαιόφρονα κατά τε γᾶς οἰκεῖν,
φεῦ, ἀτίετον μύσος.
Eschyle, Euménides, 837

παλαιόω-ῶ : devenir vieux, vieillir, tomber en désuétude
πάλαισμά, ατος (τὸ) 1. les manœuvres d'un lutteur pour vaincre ses adversaires, la lutte des athlètes 2. la ruse, le stratagème

Πάλαισμ' ἄφυκτον τοῖς ἐναντίοις ἔχοις,
σωτήριόν τε καὶ δορὸς νικηφόρον.
Eschyle, Eumènides, 744

παλαισμοσύνη, ης (ἡ) : l'art de lutter, la lutte
παλαιστέω-ῶ : repousser avec la paume de la main
παλαιστής οῦ (ὁ) : le lutteur

Καὶ ἐν πάλῃ ἄρα ὁ ἑκὼν τὰ πονηρὰ καὶ αἰσχρὰ ἐργαζόμενος βελτίων παλαιστὴς ἢ ὁ ἄκων
Platon, Hippias Mineur, 374

παλαιστιαῖος, α, ον : de la mesure de la paume de la main

Ὡς δὲ ἐκ τῆς θυσίης ἐγένετο, καταχεάμενος χρυσὸν ἄπλετον ἡμιπλίνθια ἐξ αὐτοῦ ἐξήλαυνε, ἐπὶ μὰν τὰ μακρότερα ποιέων ἑξαπάλαιστα, ἐπὶ δὲ τὰ βραχύτερα τριπάλαιστα, ὕψος δὲ παλαιστιαῖα.
Hérodote, I, L, 2

παλαιστικός η, όν : 1. exercé ou propre à la lutte 2. produit ou entretenu par l'habitude de la lutte

Παλαιστικὴν γὰρ τέχνην εὗρε Θησεὺς πρῶτος καὶ πάλης κατέστη ὕστερον ἀπ' ἐκείνου διδασκαλία·
Pausanias, I, 39, 2

παλαίστρα, ας (ἡ) : la palestre, le lieu où l'on s'exerce à la lutte, le lieu où l'on s'exerce à la lutte
παλαιστρίτης, ου, adj. 1. exercé ou propre à la lutte 2. produit ou entretenu par l'habitude de la lutte
παλαιστροφύλαξ, ακος (ὁ) le surveillant du gymnase ou de la lutte
παλαίφατος, ος, ον : 1. annoncé ou prédit depuis longtemps 2. dont on parle depuis longtemps, connu, célèbre depuis longtemps, d'une antiquité fabuleuse

Τοῦτ' ἐγῷδα, τῆσδέ τε
μαντεῖ' ἀκούων συννοῶν τε τἀξ ἐμοῦ
παλαίφαθ' ἁμοὶ Φοῖβος ἤνυσέν ποτε.
Sophocle, Oedipe à Colone, 452

παλαίχθων, ων, ον, gén. ονος : qui habite depuis longtemps un pays, indigène
πάλαιω (f. -αίσω, ao. ἐπάλαισα, pf. πεπάλαικα, pass. ao. ἐπαλαίσθην, pf.  πεπάλαισμαι) 1. lutter contre qqn, contre un animal, avoir à lutter contre qqch ; au pass. être vaincu dans une lutte 2.  être malheureux, succomber, succomber dans la lutte Moy. vaincre à la lutte
παλαίωσις, εως (ἡ) : l'action de vieillir, la vétusté
παλαμάομαι-ῶμαι : faire avec les mains, exécuter
παλάμη, ης (ἡ) : 1. la paume de la main, le travail de la main, le coup de main, l'acte violent, le coup frappé par les dieux 2. l'art, le moyen, l'expédient

Τὼς γάρ μιν παλάμαις τεῦξεν κλυτὸς Ἀμφιγυήεις
χρύσεον·
Hésiode, Bouclier, 216

παλάμημα, ατος (τὸ) : l'expédient
παλαμναῖος, ος, ον : 1. qui a les mains teintes se sang, souillé d'un meurtre, scélérat 2. vengeur du sang répandu

Ἄφθογγον εἶναι τὸν παλαμναῖον νόμος,
ἔστ' ἂν πρὸς ἀνδρὸς αἵματος καθαρσίου
σφαγαὶ καθαιμάξωσι νεοθήλου βοτοῦ.
Eschyle, Euménides, 436

παλάσσω (f. άξω) : agiter, mêler, 1. éclabousser, souiller d'éclaboussures 2. être projeté avec éclaboussures, jaillir  3. remuer pêle-mêle, tirer au sort
παλαστιαῖος, α, ον : de la mesure d'une paume de la main
Παλάτιον, ου (τὸ) : le Palatium, le mont Palatin
παλεύω 1. attirer au moyen d'un piège d'appeaux 2. attirer dans un piège, allécher, séduire
παλέω-ῶ : 1. lutter contre qqn, contre un animal, avoir à lutter contre qqch ; au pass. être vaincu dans une lutte 2.  être malheureux, succomber, succomber dans la lutte Moy. vaincre à la lutte
πάλη, ης (ἡ) : la lutte d'athlètes, la lutte, le combat
παλιγγεννεσία, ας (ἡ) : la renaissance, la régénération

Οἱ δὲ ἀκούσαντες εὐχαριστοῦσι μὲν τῷ θεῷ πάλιν αὐτοῖς ἀποδιδόντι τὴν πάτριον γῆν, εἰς δὲ πότον καὶ κώμους τραπέντες ἐφ' ἡμέρας ἑπτὰ διήγαγον εὐωχούμενοι καὶ τὴν ἀνάκτησιν καὶ παλιγγενεσίαν τῆς πατρίδος ἑορτάζοντες.
Flavius Josèphe, Ant., XI, 66

παλιγάπηλος, ου (ὁ) : le revendeur

Τί οὖν Ἑρμῆν παλιγκάπηλον ἡμᾶς δεῖ τρέφειν;
Aristophane, Plutus, 1156

παλίγκοτος, ος, ον : qui a des retours de haine ou de colère, dont la méchanceté ou la colère se réveille, s'aigrit, s'exaspère, vindicatif, haineux

Μὴ γένῃ παλίγκοτος ἀντιβολοῦσιν ἡμῖν,
ὥστε τήνδε μὴ λαβεῖν·
Aristophane, Paix, 390

παλιγκότως, adv. : avec ressentiment

Μετὰ δὲ αὐτῷ τε τούτῳ καὶ τοῖσι ἄλλοισι Θηραίοισι συνεφέρετο παλιγκότως.
Hérodote, IV, 156, 1

παλιλλογέω-ῶ : redire
παλίλλογος, ος, ον : rassemblé ou recueilli à nouveau
παλίμβολος, ος, ον :  qui lance ou qu'on lance en sens inverse, trompeur, fourbe

 Ἐμπορίας γὰρ καὶ χρηματισμοῦ διὰ καπηλείας ἐμπιμπλᾶσα αὐτήν, ἤθη παλίμβολα καὶ ἄπιστα ταῖς ψυχαῖς ἐντίκτουσα, αὐτήν τε πρὸς αὑτὴν τὴν πόλιν ἄπιστον καὶ ἄφιλον ποιεῖ καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ὡσαύτως.
Platon, Lois, IV, 705

παλιμμήκης, ης, ες : de double longueur

Πνοαὶ δ' ἀπὸ Στρυμόνος μολοῦσαι
κακόσχολοι νήστιδες δύσορμοι,
βροτῶν ἄλαι, ναῶν τε καὶ
πεισμάτων ἀφειδεῖς,
παλιμμήκη χρόνον τιθεῖσαι
τρίβῳ κατέξαινον ἄν-
θος Ἀργείων· 
Eshyle, Agamemnon, 192

παλίμπαις, gén. παιδος (ὁ, ἡ) : qui retombe en enfance
παλιμπετής, ής, ές : qui tombe ou retombe en arrière; adv. παλιμπετές, en arrière, en sens inverse

Αὐτὰρ ὅγ' εἰς ἑτέρωσε παλιμπετὲς ὄμματ' ἔνεικεν,
δαίμονας αἰδεσθείς·
Apollonius de Rhodes, Arg., IV, 1315

παλίμπλαγκτος, ος, ον : qui erre en revenant sur ses pas, errant

Ἐντεῦθεν οἰστρήσασα τὴν παρακτίαν
κέλευθον ᾖξας πρὸς μέγαν κόλπον Ῥέας,
ἀφ' οὗ παλιμπλάγκτοισι χειμάζῃ δρόμοις·
Eschyle, Prométhée enchaîné, 819

παλιμπλάζομαι (seul. part. ao. pass.  παλιμπλαχθείς) errer en revenant sur ses pas

Ἀτρείδη νῦν ἄμμε παλιμπλαγχθέντας ὀίω
ἂψ ἀπονοστήσειν, εἴ κεν θάνατόν γε φύγοιμεν,
εἰ δὴ ὁμοῦ πόλεμός τε δαμᾷ καὶ λοιμὸς Ἀχαιούς·
Homère, Iliade, I, 33

παλίμπλοος-ους, οος-ους, οον-ουν :  qui navigue en arrière
παλίμποινος, ος, ον : qui châtie en retour
παλιμπρυμηδόν, adv. avec la poupe retournée, en arrière
παλίμψηστος, ος, ον : qu'on gratte pour écrire à nouveau
πάλιν, adv.  : I. en sens inverse, en rebroussant chemin, à rebours, en arrière II. 1. à l'opposé, au contraire 2. en sens inverse, à son tour, de nouveau
παλινάγρετος, ος, ον : qu'on peut changer, révocable

Οὐ γὰρ ἐμὸν παλινάγρετον οὐδ' ἀπατηλὸν
οὐδ' ἀτελεύτητον ὅ τί κεν κεφαλῇ κατανεύσω.
Homère, Iliade, I, 493

παλιναυτόμολος, ου (ὁ) : qui revient de lui-même au parti qu'il a trahi

Ποῦ ἔχων Ἕλλησι σπονδὰς ἀποδεῖξαι ἢ προδόταις ἢ παλιναυτομόλοις ἢ τυράννοις;
Xénophon, Helléniques, VII, 3, 10

παλινδικία, ας (ἡ) : la révision d'un procès

Γενομένης δὲ ὕστερον τῆς γῆς δι' αὐτὸν ἀφόρου, χρήσαντος αὐτῷ τοῦ θεοῦ πρὸς Ἀχελῷον ἀπιέναι καὶ παρ' ἐκεῖνον παλινδικίαν λαμβάνειν, τὸ μὲν πρῶτον πρὸς Οἰνέα παραγίνεται εἰς Καλυδῶνα καὶ ξενίζεται παρ' αὐτῷ, ἔπειτα ἀφικόμενος εἰς Θεσπρωτοὺς τῆς χώρας ἀπελαύνεται.
Apollodore, III, VII, 5

παλινδρομέω-ῶ ; courir en sens inverse, rebrousser chemin

Διαλιπόντες γοῦν οὐδ' ὅσον ἰάσασθαι τὰ τραύματα καὶ τὴν δύναμιν πᾶσαν ἐπισυλλέξαντες ὀργιλώτερον καὶ πολλῷ πλείους ἐπαλινδρόμουν ἐπὶ τὴν Ἀσκάλωνα.
 Flavius Josèphe, Guerres, III, 23

παλίνδρομος, ος, ον : qui court en sens inverse
παλινόρμενος, ος, ον : qui s'élance en arrière, qui revient sur ses pas, qui recule
παλίνορσος, ος, ον  : qui s'élance en arrière, qui revient sur ses pas, qui recule

Αὐτὸς νῦν ἄγε νῆα σὺν ἀρτεμέεσσιν ἑταίροις
κεῖσέ τε καὶ παλίνορσον ἐς Ἑλλάδα.
Apollonius de Rhodes, Argonautiques, I, 415

παλίνορτος, ος, ον : qui s'élance ou éclate de nouveau, qui se ravive

Μίμνει γὰρ φοβερὰ παλίνορτος
οἰκονόμος δολία μνάμων μῆνις τεκνόποινος.
Eschyle, Agamemnon, 140

παλινστομέω-ῶ : parler de nouveau

Παλινστομεῖς αὖ θιγγάνουσ' ἀγαλμάτων;
Eschyle, Sept contre Thèbes, 245

παλίντιτος, ος, ον : payé en retour

Ἐγὼ δὲ θεοὺς ἐπιβώσομαι αἰὲν ἐόντας,
αἴ κέ ποθι Ζεὺς δῷσι παλίντιτα ἔργα γενέσθαι·
Homère, Odyssée, I, 365

παλιντοκία, ας (ἡ) : la réclamation d'intérêts déjà payés
παλίντονος, ος, ον : 1. tiré ou tendu en arrière 2. lancé après avoir été tendu en arrière

Ὣς φάθ', ὃ δὲ ξυνέηκε, θέων δέ οἱ ἄγχι παρέστη,
τόξον ἔχων ἐν χειρὶ παλίντονον ἠδὲ φαρέτρην
ἰοδόκον·
Homère, Iliade, XV, 442

παλιντριβής, ής, ές rusé, fourbe

Ἐπεὶ οὐδέν πω κακόν γ' ἀπώλετο,
ἀλλ' εὖ περιστέλλουσιν αὐτὰ δαίμονες,
καί πως τὰ μὲν πανοῦργα καὶ παλιντριβῆ
χαίρουσ' ἀναστρέφοντες ἐξ Ἅιδου, τὰ δὲ
δίκαια καὶ τὰ χρήστ' ἀποστέλλουσ' ἀεί.
Sophocle, Philoctète, 446

παλίντροπος, ος, ον : qui revient sur ses pas, qui se détourne

Ὅτι τοιαύτης διαθέσεως ὑπαρχούσης περί τε τοὺς Ῥωμαίους καὶ Καρχηδονίους, καὶ παλιντρόπων ἑκατέροις ἐκ τῶν ὑπὸ τῆς τύχης ἀπαντωμένων ἐναλλὰξ προσπιπτόντων, κατὰ τὸν ποιητὴν ἅμα λύπην καὶ χαρὰν ὑποτρέχειν εἰκὸς ἦν τὰς ἑκάστων ψυχάς.
Polybe, Histoires, IX, 21, 1

παλιντυχής, ής, ές : dont la fortune a subi des vicissitudes, infortuné

Κελαι-
ναὶ δ' Ἐρινύες χρόνῳ
τυχηρὸν ὄντ' ἄνευ δίκας
παλιντυχεῖ τριβᾷ βίου
τιθεῖσ' ἀμαυρόν, ἐν δ' ἀί-
στοις τελέθοντος οὔτις ἀλ-
κά·
Eschyle, Agamemnon, 456

παλινῳδέω-ῶ : chanter un chant différent ou sur un autre ton, chanter une palinodie, se rétracter
παλινῳδία, ας (ἡ) : le chant différent ou sur un autre ton, la palinodie, la rétraction
παλίουρος, ου (ὁ, ἡ) : le paliure (arbrisseau)

Ἀλλὰ γύναι πῦρ μέν τοι ὑπὸ σποδῷ εὔτυκον ἔστω,
κάγκανα δ' ἀσπαλάθου ξύλ' ἑτοιμάσατ' ἢ παλιούρου
ἢ βάτου ἢ ἀνέμῳ δεδονημένον αὖον ἄχερδον·
Théocrite, Idylles, XXIV, 98

παλιρρόθιος, α, ον : agité d'un mouvement de flux et de reflux

Τὴν δ' αἶψ' ἤπειρόνδε παλιρρόθιον φέρε κῦμα,
πλημυρὶς ἐκ πόντοιο, θέμωσε δὲ χέρσον ἱκέσθαι.
Homère, Odyssée, IX, 461

παλίρροθος, ος, ον : battu par le flux et le reflux
παλίρροια, ας (ἡ) : le flux et le reflux

Φησὶ δὲ ὁ Πολύβιος κρήνην ἐν τῷ Ἡρακλείῳ τῷ ἐν Γαδείροις εἶναι, βαθμῶν ὀλίγων κατάβασιν ἔχουσαν εἰς τὸ ὕδωρ, πότιμον, ἣν ταῖς παλιρροίαις τῆς θαλάττης ἀντιπαθεῖν, κατὰ μὲν τὰς πλήμας ἐκλείπουσαν, κατὰ δὲ τὰς ἀμπώτεις πληρουμένην.
Polybe, 34, 9, 5

παλίροος-ους, οος-ους, οον-ουν : qui reflue

Ἐς δὲ γῆν πάλιν
κλύδων παλίρρους ἦγε ναῦν.
Euripide, Iphigénie en Tauride, 1396

παλιρρύμη, ης (ἡ) : le mouvement en sens inverse, le retour

Σὲ δ' ἀγωνιῶ, Πόπλιε, λίαν ἔφη καὶ διὰ τὸ νέον εἶναι κομιδῇ καὶ διὰ τὸ πάντα σοι κατὰ λόγον κεχωρηκέναι καὶ τὰ κατὰ τὴν Ἰβηρίαν καὶ τὰ κατὰ τὴν Λιβύην καὶ μηδέπω μέχρι γε τοῦ νῦν εἰς τὴν τῆς τύχης ἐμπεπτωκέναι παλιρρύμην, μήποτ' οὐ πεισθῇς διὰ ταῦτα τοῖς ἐμοῖς λόγοις, καίπερ οὖσι πιστοῖς.
Polybe, XV, 7, 1

παλίσσυτος, ος, ον : qui se précipite en arrière
παλίωξις, εως (ἡ) : le retour offensif des fuyards
Παλλάδιον, ου (τὸ) : le Palladion (Palladium) statue de Pallas

Ἐπενέγκας γὰρ αὐτῷ αἰτίαν ψευδῆ ὡς Ἀφίδναζέ ποτε ἀφικόμενος ἐπὶ δραπέτην αὑτοῦ ζητῶν πατάξειε γυναῖκα καὶ ἐκ τῆς πληγῆς τελευτήσειεν ἡ ἄνθρωπος, παρασκευασάμενος ἀνθρώπους δούλους καὶ κατασκευάσας ὡς Κυρηναῖοι εἴησαν, προεῖπεν αὐτῷ ἐπὶ Παλλαδίῳ φόνου.
Démosthène, Discours, LIX, 9.

παλλακεύω : au pass. être prise comme concubine Moy. prendre pour concubine

Ἐνθεῦτεν δὲ τὴν Φρονίμην παραλαβὼν πολύμνηστος, ἐὼν τῶν Θηραίων ἀνὴρ δόκιμος, ἐπαλλακεύετο.
Hérodote, IV, 155, 1

παλλακή, ῆς (ἡ) : la concubine

Οὗτος μὲν δὴ τοῦ συνάπαντος τοῦ Ξέρξεω στρατεύματος ἀριθμός, γυναικῶν δὲ σιτοποιῶν καὶ παλλακέων καὶ εὐνούχων οὐδεὶς ἂν εἴποι ἀτρεκέα ἀριθμόν·
Hérodote, VII, 187, 1

παλλακίδιον, ου (τὸ) : la petite concubine
παλλακίς, ίδος (ἡ) : la concubine

Ἣ δ' αἰὲν ἐμὲ λισσέσκετο γούνων
παλλακίδι προμιγῆναι, ἵν' ἐχθήρειε γέροντα.
Homère, Iliade, IX, 417

Παλλάντιος λόφος (ὁ) : le mont Palatin

Γενομένης δὲ στάσεως μεγάλης παρὰ τοῖς Ἀρκάσι, καὶ διὰ τῶν ὅπλων διακριθέντων τῶν διαφερομένων, πολλοὶ μὲν ἀνῃρέθησαν, πλείους δὲ τῶν χιλίων καὶ τετρακοσίων ἔφυγον, οἱ μὲν εἰς τὴν Σπάρτην, οἱ δ' εἰς τὸ Παλλάντιον.
Diodore de Sicile, XV, 59, 2
 

Παλλας, άδος (ἡ) : Pallas (Athéna)
πάλλευκος, ος, ον : tout blanc

Κἄπειτ' ἀναστᾶσ' ἐκ θρόνων διέρχεται
στέγας, ἁβρὸν βαίνουσα παλλεύκῳ ποδί,
δώροις ὑπερχαίρουσα, πολλὰ πολλάκις
τένοντ' ἐς ὀρθὸν ὄμμασι σκοπουμένη.
Euripide, Médée, 1163

Παλληναῖος, α, ον : de Pallénè
Παλλήνη, ης (ἡ) : Pallénè, péninsule de Macédoine

Ἐν τούτῳ δὲ Μένδη ἀφίσταται αὐτῶν, πόλις ἐν τῇ Παλλήνῃ, Ἐρετριῶν ἀποικία.
Thucydide, IV, 123, 1

Παλληνίς, ίδος, adj. : du dème Pallénè

Θανόντα γάρ με θάψεθ' οὗ τὸ μόρσιμον,
δίας πάροιθε παρθένου Παλληνίδος·
Euripide, Héraclides, 1030

πάλλω (impf. ἔπαλλον, f. inus., ao. ἔπηλα, pf. πέπηλα, pf. pass. πέπαλμαι) 1. agiter vivement brandir; mouvoir légèrement, faire sauter doucement dans ses bras; remuer 2. s'agiter vivement, bondir. Moy. s'élancer, sauter, bondir (de joie); se heurter

Τὸ γάρ που ἢ αὑτὸν ἤ τι ἄλλο μετεωρίζειν ἢ ἀπὸ τῆς γῆς ἢ ἐν ταῖς χερσὶν πάλλειν τε καὶ πάλλεσθαι καὶ ὀρχεῖν καὶ ὀρχεῖσθαι καλοῦμεν.
Platon, Cratyle, 406

παλλώβητος, ος, ον : tout à fait souillé, infâme
πάλος, ου (ὁ) : 1. le sort qui s'échappe du casque que l'on secoue, le sort qui échoit à qqn 2. le lot, la part échue par le sort

Βρέφος τε τοὐμὸν σῷ προσούδισας πάλῳ,
μαστῶν βιαίως τῶν ἐμῶν ἀποσπάσας.
Euripide, Iphigénie à Aulis, 1151

παλτόν, ου (τὸ) : le trait, le javelot

Ὡς δ' εἰς χεῖρας ἦλθον, ὅσοι μὲν τῶν Ἑλλήνων ἔπαισάν τινας, πάντες συνέτριψαν τὰ δόρατα, οἱ δὲ Πέρσαι κρανέϊνα παλτὰ ἔχοντες ταχὺ δώδεκα μὲν ἱππέας, δύο δ' ἵππους ἀπέκτειναν.
Xénophon, Helléniques, III, 4, 14

παλτός, ή, όν : lancé
παλύνω : 1. répandre, secouer (de la farine, de la poussière) 2. couvrir.

Ἐν τῷ ῥά σφι κύκησε γυνὴ ἐϊκυῖα θεῇσιν
οἴνῳ Πραμνείῳ, ἐπὶ δ' αἴγειον κνῆ τυρὸν
κνήστι χαλκείῃ, ἐπὶ δ' ἄλφιτα λευκὰ πάλυνε,
πινέμεναι δ' ἐκέλευσεν, ἐπεί ῥ' ὥπλισσε κυκειῶ.
Homère, Iliade, XI, 616

παμβορος, ος, ον : qui dévore tout

Φιλοτιμουμένων δὲ ὁμοῦ τε συνετοὺς δόξαι καὶ κέρδος εὕρασθαι καὶ λέγειν ἀξιούντων φησίν, ὅτι τὸ πάμβορον γεγεννήκοι βορὰν ἡδεῖαν ἐξ αὐτοῦ καὶ πάνυ ἀηδοῦς ὄντος.
Flavius Josèphe, A. J. V, 290

πάμβοτος, ος, ον : qui nourrit tout le monde

Ἱκνεῖται δὴ σινουμένα βέλει
βουκόλου πτερόεντος
Δῖον πάμβοτον ἄλσος,
λειμῶνα χιονόβοσκον, ὅντ' ἐπέρχεται
Τυφῶ μένος,
ὕδωρ τε Νείλου νόσοις ἄθικτον,
μαινομένα πόνοις ἀτί-
μοις ὀδύναις τε κεντροδα
λήτισι, θυιὰς Ἥρας.
Eschyle, Suppliantes, 556

παμβῶκις, ιδος, adj. : qui nourrit tous les hommes

Ὀρεστέρα παμβῶκι Γᾶ, μᾶτερ αὐτοῦ Διός,
ἃ τὸν μέγαν Πακτωλὸν εὔχρυσον νέμεις,
σὲ κἀκεῖ, μᾶτερ πότνι', ἐπηυδώμαν,
ὅτ' ἐς τόνδ' Ἀτρειδᾶν ὕβρις πᾶσ' ἐχώρει,
ὅτε τὰ πάτρια τεύχεα παρεδίδοσαν,
ἰὼ μάκαιρα ταυροκτόνων
λεόντων ἔφεδρε, τῷ Λαρτίου
σέβας ὑπέρτατον.
Sophocle, Philoctète, 392

παμμάταιος, ος, ον : entièrement vain
παμμάχος, ος, ον : qui lutte contre tous

Οὐδ' ὅστις πάροιθεν ἦν μέγας,
παμμάχῳ θράσει βρύων,
οὐδὲ λέξεται πρὶν ὤν·
Eschyle, Agamemnon, 167

παμμεγας, -μεγάλη, -μέγα : tout à fait grand

Ἀνεμνήσθην γὰρ ὅτι ἐν τῷ πρόσθεν βραχέως τοῦ τοιούτου ἐφηψάμεθα, δοκεῖ δὲ τοῦτο πάμμεγα εἶναι τοῖς περὶ ταῦτα.
Platon, Phèdre, 273

παμμεγέθης, ης, ες : tout à fait grand

Ἐγὼ γὰρ ἐμαυτῷ ταῦτα πάσχειν ἐδόκουν καταφρονούμενος τῷ ἁπλῶς καὶ ὡς πέφυκα ζῆν, καὶ δίκην διδόναι παμμεγέθη ταῦτ' ἀνεχόμενος.
Démosthèle, XXXVII, 43

παμμέγιστος, ος, ον : tout à fait grand
παμμελας, αινα, αν : entièrement noir

Τοὶ δ' ἐπὶ θινὶ θαλάσσης ἱερὰ ῥέζον,
ταύρους παμμέλανας, ἐνοσίχθονι κυανοχαίτῃ.
Iliade, Odyssée, III, 1

παμμήκης, ης, ες : tout à fait long, très long

Κοπῶ δὴ μὴ δόξαν ὑμῖν παράσχωμαι περὶ σμικροῦ πολλὰ λέγειν, μέθης πέρι, σμικροῦ πράγματος, παμμήκη λόγον ἀνακαθαιρόμενος.
PLaton, Lois, I, 642

πάμμηνος, ος, ον : qui dure tous les mois ou toute l'année, continuel

Κἀγὼ τοῦδ' ἴστωρ, ὑπερίστωρ,
πανσύρτῳ παμμήνῳ πολλῶν
δεινῶν στυγνῶν τ' αἰῶνι.
Sophocle, Electre, 850

πάμμηνος σελήνη : la pleine lune
παμμήτωρ, ορος, adj. f. : 1. mère de toutes choses (la terre) 2. qui est vraiment une mère, la mère dévouée

Δῖος αἰθὴρ καὶ ταχύπτεροι πνοαί,
ποταμῶν τε πηγαί, ποντίων τε κυμάτων
ἀνήριθμον γέλασμα, παμμῆτόρ τε γῆ,
καὶ τὸν πανόπτην κύκλον ἡλίου καλῶ.
Eschyle, Prométhée enchaîné, 88

παμμιγης, ής, ές : formé d'éléments mêlés, confus

Βοῆς δὲ παμμιγοῦς καὶ θρήνων καὶ εὐχῶν καὶ παρακελεύσεων πρὸς ἀλλήλους πάντα μεστὰ ἦν.
Appien, Guerres extérieures,  VI, 39

πάμμικτος, ος, ον : formé d'éléments mêlés, confus

Ἀκάματον δὲ παρῆν σθένος
ἀνδρῶν τευχηστήρων
παμμίκτων τ' ἐπικούρων.
Eschyle, Perses, 898

πάμμορος, ος, ον : tout à fait malheureux, infortuné

Ἀλλ' ἵνα τῷδ' ἐν ἀ-
φθέγκτῳ μὴ προπέσῃς νάπειποι-
άεντι, κάθυδρος οὗ
κρατὴρ μειλιχίων ποτῶν
ῥεύματι συντρέχει,
τόν, ξένε πάμμορ', εὖ φύλαξαι;
Sophocle, Oedipe à Colone, 155

παμπάλαιος, ος, ον : tout à fait ancien

Εἰσὶ δέ τινες οἳ καὶ τοὺς παμπαλαίους καὶ πολὺ πρὸ τῆς νῦν γενέσεως καὶ πρώτους θεολογήσαντας οὕτως οἴονται περὶ τῆς φύσεως ὑπολαβεῖν·
Aristote, Métaphysique, I, 983b

πάμπαν, adv.  : tout à fait, complètement

Τῆς δὲ παρὰ τῶν τυχόντων καὶ ἐπὶ μικροῖς πάμπαν ὀλιγωρήσει·
Aristote, Ethique à Nicomaque, 1124a

παμπήδην, adv. : tout à fait, entièrement

Ὧδε παμπήδην δὲ λαὸς πᾶς κατέφθαρται δορί;
Eschyle, Perses, 715

παμπησία, ας (ἡ) : la possession entière, la pleine propriété

Πόλιν μὲν εὖ πράσσουσαν, οἱ δ' ἐπιστάται,
δισσὼ στρατηγώ, διέλαχον σφυρηλάτῳ
Σκύθῃ σιδήρῳ κτημάτων παμπησίαν.
Eschyle, Sept contre Thèbes, 792

παμπληθής, ής, ές : 1. tout en masse 2. tout à fait nombreux

Εἶχον δὲ μακρὰς ναῦς ἑκατὸν καὶ πεντήκοντα, στρατιώτας δὲ πεζοὺς μὲν πεντακισμυρίους, ἅρματα δὲ τριακόσια, συνωρίδας δὲ ὑπὲρ τὰς δισχιλίας, χωρὶς δὲ τούτων ὅπλα καὶ βέλη παντοδαπὰ καὶ μηχανὰς πολιορκητικὰς παμπληθεῖς καὶ σίτου καὶ τῶν ἄλλων ἐπιτηδείων πλῆθος ἀνυπέρβλητον.
Diodore de Sicile, XVI, 67, 2

πάμπληκτος, ος, ον : où l'on reçoit toute sorte de coups

Ἀλλ' ἐπὶ τάνδ' ἄρ' ἄκοιτιν
τίνες ἀμφίγυοι κατέβαν πρὸ γάμων,
τίνες πάμπληκτα παγκόνιτά τ' ἐξῆλθον ἄεθλ' ἀγώνων;
Sophocle, Trachiniennes, 503

παμπόικιλος, ος ou η, ον : couvert de broderies

Αὐτὴ δ' ἐς θάλαμον κατεβήσετο κηώεντα,
ἔνθ' ἔσάν οἱ πέπλοι παμποίκιλα ἔργα γυναικῶν
Σιδονίων, τὰς αὐτὸς Ἀλέξανδρος θεοειδὴς
ἤγαγε Σιδονίηθεν ἐπιπλὼς εὐρέα πόντον,
τὴν ὁδὸν ἣν Ἑλένην περ ἀνήγαγεν εὐπατέρειαν·
Homère, Iliade, VI, 263

πάμπολις, εως (ὁ, ἡ) : commun à toute les cités, à tous les Etats
πάμπολλος, ος, ον : tout à fait nombreux, abondant
πάμπολυς, -πόλλη, -πολυ : tout à fait nombreux, tout à fait abondant
παμπόνηρος, ος, ον : tout à fait méchant

Οὐ μέντοι ἔφη νομίζειν οὐδ' εἰ παμπόνηρος ἦν Δέξιππος βίᾳ χρῆναι πάσχειν αὐτόν, ἀλλὰ κριθέντα, ὥσπερ καὶ ὑμεῖς νῦν ἀξιοῦτε, τῆς δίκης τυχεῖν.
Xénophon, Anabase, VI, 6, 25

πανπονήρως, adv. : tout à fait méchamment
παμπορθής, ής, ές : qui détruit tout

Μεταμανθάνουσα δ' ὕμνον
Πριάμου πόλις γεραιὰ
πολύθρηνον μέγα που στένει κικλήσκου-
σα Πάριν τὸν αἰνόλεκτρον,
παμπορθῆ πολύθρηνον
αἰῶνα διαὶ πολιτᾶν
μέλεον αἷμ' ἀνατλᾶσα.
Escyle, Agamemnon, 669

πάμπρεπτος, ος, ον : : visible pour tous, bien visible
πάμπρωτος, ος, ον : qui est tout à fait le premier ou le premier de tous; adv. πάμπρωτον πάμπρωτα ; par-dessus tout, avant tout

Νῆα μὲν οὖν πάμπρωτον ἁλὸς βένθοσδε ἔρυσσαν,
ἐν δ' ἱστόν τ' ἐτίθεντο καὶ ἱστία νηὶ μελαίνῃ,
ἠρτύναντο δ' ἐρετμὰ τροποῖς ἐν δερματίνοισιν,
πάντα κατὰ μοῖραν, ἀνά θ' ἱστία λευκὰ πέτασσαν·
Homère, Odyssée, IV, 758

παμφάγος, ος, ον : qui mange tout, glouton

Διὸ καὶ τὰ θηρία οὔτε σώφρονα οὔτ' ἀκόλαστα λέγομεν ἀλλ' ἢ κατὰ μεταφορὰν καὶ εἴ τινι ὅλως ἄλλο πρὸς ἄλλο διαφέρει γένος τῶν ζῴων ὕβρει καὶ σιναμωρίᾳ καὶ τῷ παμφάγον εἶναι·
Aristote, Ethique à Nicomaque, 1449b

παμφαής, ής, ές : tout brillant

Προσέρχεται γὰρ οἷς οὔτε παμφαὴς
ἀστὴρ ἰδεῖν ἔλαμψε χρυσαυγεῖ δόμῳ,
οὔθ' ἡλίου τηλαυγὲς ἀκτίνων σέλας
τοιοῦτον ἐξέλαμψεν, οἶον ἔρχεται
ἔχων γυναικὸς κάλλος οὐ φατὸν λέγειν,
πάλλων κεραυνόν, πτεροφόρον Διὸς βέλος·
Aristophane, Oiseaux, 1710

παμφαίνω : être tout brillant

Τὸν δ' ὃ γέρων Πρίαμος πρῶτος ἴδεν ὀφθαλμοῖσι
παμφαίνονθ' ὥς τ' ἀστέρ' ἐπεσσύμενον πεδίοιο,
ὅς ῥά τ' ὀπώρης εἶσιν, ἀρίζηλοι δέ οἱ αὐγαὶ
φαίνονται πολλοῖσι μετ' ἀστράσι νυκτὸς ἀμολγῷ,
ὅν τε κύν' Ὠρίωνος ἐπίκλησιν καλέουσι.
Homère, Iliade, XXII, 1

παμφανάω-ῶ : être tout brillant

Ἤριπε δ' ἐξ ὀχέων, ἀράβησε δὲ τεύχε' ἐπ' αὐτῷ
αἰόλα παμφανόωντα, παρέτρεσσαν δέ οἱ ἵπποι
ὠκύποδες·
Homère, Iliade, V, 280

παμφεγγής, ής, ές : tout brillant

Ἀλλ' οὐ μὲν δὴ
λήξω θρήνων στυγερῶν τε γόων,
ἔστ' ἂν παμφεγγεῖς ἄστρων
ῥιπάς, λεύσσω δὲ τόδ' ἦμαρ,
μὴ οὐ τεκνολέτειρ' ὥς τις ἀηδὼν
ἐπὶ κωκυτῷ τῶνδε πατρῴων
πρὸ θυρῶν ἠχὼ πᾶσι προφωνεῖν.
Sophocle, Electre, 104

πάμφθαρτος, ος, ον : qui a détruit tout, funeste
πάμφλεκτος, ος, ον : tout enflammé, tout ardent

Εὐθὺς δὲ δείσας ἐμπύρων ἐγευόμην
βωμοῖσι παμφλέκτοισιν·
Sophocle, Antigone, 1005

πάμφορος, ος, ον : qui produit tout, fertile en productions de toute sorte; bienfaisant, précieux

Παραμύθιον δὲ δὴ πρὸς ταῦτα καὶ τὸ πάμφορος εἶναι κέκτηται, τραχεῖα δὲ οὖσα δῆλον ὡς οὐκ ἂν πολύφορός τε εἴη καὶ πάμφορος ἅμα·
Platon, Lois, IV, 705

Παμφυλία, ας (ἡ) : la Pamphylie (contrée d'Asie mineure) 

Κατὰ δὲ τὰς ἀκρωρείας τοῦ Ταύρου τὸ Ζηνικέτου πειρατήριόν ἐστιν ὁ Ὄλυμπος ὄρος τε καὶ φρούριον ὁμώνυμον, ἀφ' οὗ κατοπτεύεται πᾶσα Λυκία καὶ Παμφυλία καὶ Πισιδία καὶ Μιλυάς·
Strabon, XIV, 5, 7

Παμφύλιος, α, ον : de Pamphylie
Πάμφυλοι, ων (οἱ) : 1. les Pamphyliens 2. les descendants de Pamphylos
πάμφυλος, ος, ον : composé de tribus ou d'espèces de toutes sortes

Πᾶσαν μὲν γὰρ γᾶν ὀπτεύω,
σῴζω δ' εὐθαλεῖς καρποὺς
κτείνων παμφύλων γένναν
θηρῶν, ἂ πάντ' ἐν γαίᾳ
ἐκ κάλυκος αὐξανόμενον γένυσι παμφάγοις
δένδρεσί τ' ἐφημένα καρπὸν ἀποβόσκεται·
Aristophane, Oiseaux, 1061

πάμψυχος, ος, ον : tout vivant
Πάν, Πανός (ὁ) : Pan (dieu des champs, des troupeaux, des bergers)
πάναβρος, ος, ον : tout à fait efféminé
παναγής, ής, ές : tout à fait saint, sacré
πάναγρος, ος, ον : qui peut saisir ou contenir toute espèce de proie
Παναθήναια, ων (τὰ) : les Panathénées, fêtes en  l'honneur d'Athéna

Ἔτι δ' ἀνδράσι χορηγῶν εἰς Διονύσια ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρχοντος ἐνίκησα, καὶ ἀνήλωσα σὺν τῇ τοῦ τρίποδος ἀναθέσει πεντακισχιλίας δραχμάς, καὶ ἐπὶ Διοκλέους Παναθηναίοις τοῖς μικροῖς κυκλίῳ χορῷ τριακοσίας.
Lysias, Discours, XXI, 2

Παναθηναικός, ή, όν : des Panathénées
πανάθλιος, ος, ον : tout à fait malheureux

Δυσπάλαιστε τῶνδε δωμάτων Ἀρά,
ὡς πόλλ' ἐπωπᾷς, κἀκποδὼν εὖ κείμενα
τόξοις πρόσωθεν εὐσκόποις χειρουμένη,
φίλων ἀποψιλοῖς με τὴν παναθλίαν.
Homère, Eschyle, Choéphores, 691

πάναιθος, ος, ον : tout resplendissant

Ἀσπίδες ὅσσαι ἄρισται ἐνὶ στρατῷ ἠδὲ μέγισται
ἑσσάμενοι, κεφαλὰς δὲ παναίθῃσιν κορύθεσσι
κρύψαντες, χερσίν τε τὰ μακρότατ' ἔγχε' ἑλόντες
ἴομεν·
Homère, Iliade, XIV, 352

παναίολος, ος, ον : 1. de couleurs, de ciselures ou de broderies tout à fait variées 2. aux sons variés de toutes sortes

Οὐδ' ἔτορε ζωστῆρα παναίολον, ἀλλὰ πολὺ πρὶν
ἀργύρῳ ἀντομένη μόλιβος ὣς ἐτράπετ' αἰχμή.
Homère, Iliade, XI, 210

παναίτιος, ος, ον : 1. qui est la cause et le principe de tout 2. coupable de tout, seul coupable

Ἰὴ ἰή, διαὶ Διὸς
παναιτίου πανεργέτα·
Eschyle, Agamemnon, 1481

Πανάκεια, ας (ἡ) : Pancheia (Panacée), fille d'Asclépios
παναληθής, ής, ές : tout à fait véridique

Τὸ δὲ τρίτον Ὀλυμπικῶς τῷ σωτῆρί τε καὶ τῷ Ὀλυμπίῳ Διί, ἄθρει ὅτι οὐδὲ παναληθής ἐστιν ἡ τῶν ἄλλων ἡδονὴ πλὴν τῆς τοῦ φρονίμου οὐδὲ καθαρά, ἀλλ' ἐσκιαγραφημένη τις, ὡς ἐγὼ δοκῶ μοι τῶν σοφῶν τινος ἀκηκοέναι.
Platon, République, IX, 583

παναληθῶς, adv. : très véritablement

Εὖ δ' εἴη Διόθεν παναληθῶς.
Eschyle, Suppliantes, 86

παναλκής, ής, ές : tout à fait fort, tout-puissant
πανάλωτος, ος, ον : qui soumet tout
πανάμερος, ος, ον dor. qui dure tout le jour 2. de chaque jour, jour par jour
πανάπαλος, ος, ον : tout à fait tendre ou délicat

Σχεδόθεν δέ οἱ ἦλθεν Ἀθήνη,
ἀνδρὶ δέμας εἰκυῖα νέῳ, ἐπιβώτορι μήλων,
παναπάλῳ, οἷοί τε ἀνάκτων παῖδες ἔασι,
δίπτυχον ἀμφ' ὤμοισιν ἔχουσ' εὐεργέα λώπην·
Homère, Odyssée, XIII, 217

πανάποτμος, ος, ον : tout à fait infortuné

Αὐτὰρ ἐγὼ πανάποτμος, ἐπεὶ τέκον υἷας ἀρίστους
Τροίῃ ἐν εὐρείῃ, τῶν δ' οὔ τινά φημι λελεῖφθαι.
Homère, Iliade, XXIV, 468

πανάργυρος, ος, ον : tout en argent

Χρυσοῦ μέν μοι ἔδωκ' ἐυεργέος ἑπτὰ τάλαντα,
δῶκε δέ μοι κρητῆρα πανάργυρον, αὐτὰρ ἔπειτα
οἶνον ἐν ἀμφιφορεῦσι δυώδεκα πᾶσιν ἀφύσσας
ἡδὺν ἀκηράσιον, θεῖον ποτόν·
Homère, Odyssée, IX, 193

πανάρετος, ος, ον : tout à fait vertueux
παναρμόνιος, ος, ον : dont toutes les parties sont d'accord, disposé avec un accord parfait; harmonieux
πάναρχος, ος, ον  : qui commande à tous
παναφῆλιξ, ικος (ὁ, ἡ) : qui n'a ou n'a plus aucun camarade

Ἦμαρ δ' ὀρφανικὸν παναφήλικα παῖδα τίθησι·
Homère, Iliade, XXII, 473

Παναχαιοί, ῶν (οἱ) : tous les Achéens réunis, tous les Grecs 

Ὑμέων δ' οἵ περ ἔασιν ἀριστῆες Παναχαιῶν
οὐδ' οἳ προφρονέως μέμαθ' Ἕκτορος ἀντίον ἐλθεῖν.
Homère, Iliade, VII, 132

παναώριος, ος, ον : ravi par une mort tout à fait prématurée
πανδαισία, ας (ἡ) : le repas complet où tout abonde ou le repas où ne manque personne
πανδαισίη, ης (ἡ), ion. le repas complet où tout abonde ou le repas où ne manque personne
πανδακέτης, adv. : tout à fait mordant
πανδακέτας, adv. dor. : tout à fait mordant
πανδάκρυτος, ος, ον : 1. pleuré de tous ou tout à fait déplorable 2. plein de larmes, douloureux
πανδαμάτωρ, ορος (ὁ) : celui qui dompte tout, qui soumet tout
πανδαμεί, adv. dor. :  avec le peuple entier, en corps, en masse
πανδαμί, adv.  :  avec le peuple entier, en corps, en masse
πανδαμος, ος, ον : 1. qui comprend le peuple entier  2. commun à tout le peuple, public
πάνδεινος, ος, ον : tout à fait redoutable, terrible
πανδημεί, adv. : avec le peuple entier, en corps, en masse
πανδημί, adv.  : avec le peuple entier, en corps, en masse
πανδημία, ας (ἡ)  : le peuple entier
πανδήμιος, ος, ον : qui va par tout le peuple
πάνδημος, ος, ον : 1. qui comprend le peuple entier 2. commun à tout le peuple, public
 

πάνδικος à παρακέλευσμα