|
|
t.. ΠΩΣ ΔΕΙ ΤΟΝ
ΝΕΟΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ
8t.. ΑΚΟΥΕΙΝ
Εἰ μέν, ὡς Φιλόξενος ὁ ποιητὴς ἔλεγεν, ὦ
Μάρκε Σήδατε, τῶν κρεῶν τὰ μὴ κρέα ἥδιστά
ἐστι καὶ τῶν ἰχθύων οἱ μὴ ἰχθύες, ἐκείνοις ἀποφαίνεσθαι
παρῶμεν οἷς ὁ Κάτων ἔφη τῆς καρδίας
τὴν ὑπερῴαν εὐαισθητοτέραν ὑπάρχειν. ὅτι δὲ τῶν
ἐν φιλοσοφίᾳ λεγομένων οἱ σφόδρα νέοι τοῖς μὴ
δοκοῦσι φιλοσόφως μηδ´ ἀπὸ σπουδῆς λέγεσθαι
χαίρουσι μᾶλλον καὶ παρέχουσιν ὑπηκόους ἑαυτοὺς
καὶ χειροήθεις, δῆλόν ἐστιν ἡμῖν. οὐ γὰρ μόνον
τὰ Αἰσώπεια μυθάρια καὶ τὰς ποιητικὰς ὑποθέσεις
ἀλλὰ καὶ τὸν Ἄβαριν τὸν Ἡρακλείδου καὶ τὸν
Λύκωνα τὸν Ἀρίστωνος διερχόμενοι καὶ τὰ περὶ
τῶν ψυχῶν δόγματα μεμιγμένα μυθολογίᾳ μεθ´
ἡδονῆς ἐνθουσιῶσι. διὸ δεῖ μὴ μόνον ἐν ταῖς περὶ
ἐδωδὴν καὶ πόσιν ἡδοναῖς διαφυλάττειν εὐσχήμονας
αὐτούς, ἔτι δὲ μᾶλλον ἐν ταῖς ἀκροάσεσιν
καὶ ἀναγνώσεσιν ἐθίζειν, ὥσπερ ὄψῳ χρωμένους
μετρίως τῷ τέρποντι, τὸ χρήσιμον ἀπ´ αὐτοῦ καὶ
τὸ σωτήριον διώκειν. οὔτε γὰρ πόλιν αἱ κεκλειμέναι
πύλαι τηροῦσιν ἀνάλωτον, ἂν διὰ μιᾶς
παραδέξηται τοὺς πολεμίους, οὔτε νέον αἱ περὶ
τὰς ἄλλας ἡδονὰς ἐγκράτειαι σῴζουσιν, ἂν τῇ δι´
ἀκοῆς λάθῃ προέμενος αὑτόν, ἀλλ´ ὅσον μᾶλλον
αὕτη τοῦ φρονεῖν καὶ λογίζεσθαι πεφυκότος ἅπτεται,
τοσοῦτο μᾶλλον ἀμεληθεῖσα βλάπτει καὶ διαφθείρει
τὸν παραδεξάμενον. ἐπεὶ τοίνυν οὔτ´ ἴσως δυνατόν
ἐστιν οὔτ´ ὠφέλιμον ποιημάτων ἀπείργειν τὸν
τηλικοῦτον ἡλίκος οὑμός τε τὸ νῦν Σώκλαρός ἐστι
καὶ ὁ σὸς Κλέανδρος, εὖ μάλα παραφυλάττωμεν
αὐτούς, ὡς ἐν ταῖς ἀναγνώσεσι μᾶλλον ἢ ταῖς ὁδοῖς
παιδαγωγίας δεομένους. ἃ δ´ οὖν ἐμοὶ περὶ
ποιημάτων εἰπεῖν πρῴην ἐπῆλθε, νῦν πρὸς σὲ
γεγραμμένα πέμψαι διενοήθην. καὶ λαβὼν ταῦτα
δίελθε, κἂν δοκῇ σοι μηδὲν εἶναι φαυλότερα τῶν
ἀμεθύστων καλουμένων, ἅτινες ἐν τοῖς πότοις περιάπτονται
καὶ προλαμβάνουσι, μεταδίδου τῷ Κλεάνδρῳ
καὶ προκαταλάμβανε τὴν φύσιν αὐτοῦ διὰ
τὸ μηδαμοῦ νωθρὸν ἀλλὰ πανταχοῦ σφοδρὸν καὶ
δεδορκὸς εὐαγωγοτέραν ὑπὸ τῶν τοιούτων οὖσαν.
πουλύποδος κεφαλῇ ἔνι μὲν κακὸν ἐν δὲ καὶ ἐσθλόν,
ὅτι βρωθῆναι μέν ἐστιν ἥδιστος, δυσόνειρον δ´
ὕπνον ποιεῖ, φαντασίας ταραχώδεις καὶ ἀλλοκότους
δεχόμενον, ὡς λέγουσιν. οὕτω δὴ καὶ ποιητικῇ
πολὺ μὲν τὸ ἡδὺ καὶ τρόφιμον νέου ψυχῆς ἔνεστιν,
οὐκ ἔλαττον δὲ τὸ ταρακτικὸν καὶ παράφορον, ἂν
μὴ τυγχάνῃ παιδαγωγίας ὀρθῆς ἡ ἀκρόασις. οὐ
γὰρ μόνον ὡς ἔοικε περὶ τῆς Αἰγυπτίων χώρας
ἀλλὰ καὶ περὶ τῆς ποιητικῆς ἔστιν εἰπεῖν ὅτι
φάρμακα, πολλὰ μὲν ἐσθλὰ μεμιγμένα πολλὰ δὲ
λυγρὰ
τοῖς χρωμένοις ἀναδίδωσιν.
ἔνθ´ ἔνι μὲν φιλότης, ἐν δ´ ἵμερος, ἐν δ´ ὀαριστὺς
πάρφασις, ἥ τ´ ἔκλεψε νόον πύκα περ φρονεόντων.
8οὐ γὰρ ἅπτεται τὸ ἀπατηλὸν αὐτῆς ἀβελτέρων κομιδῇ
καὶ ἀνοήτων. διὸ καὶ Σιμωνίδης μὲν ἀπεκρίνατο
πρὸς τὸν εἰπόντα "τί δὴ μόνους οὐκ ἐξαπατᾷς
Θετταλούς;" "ἀμαθέστεροι γάρ εἰσιν ἢ ὡς ὑπ´
ἐμοῦ ἐξαπατᾶσθαι." Γοργίας δὲ τὴν τραγῳδίαν
εἶπεν ἀπάτην, ἣν ὅ τ´ ἀπατήσας δικαιότερος τοῦ
μὴ ἀπατήσαντος καὶ ὁ ἀπατηθεὶς σοφώτερος τοῦ
μὴ ἀπατηθέντος. πότερον οὖν τῶν νέων ὥσπερ
τῶν Ἰθακησίων σκληρῷ τινι τὰ ὦτα καὶ ἀτέγκτῳ
κηρῷ καταπλάττοντες ἀναγκάζωμεν αὐτοὺς τὸ
Ἐπικούρειον ἀκάτιον ἀραμένους ποιητικὴν φεύγειν
καὶ παρεξελαύνειν, ἢ μᾶλλον ὀρθῷ τινι λογισμῷ
παριστάντες καὶ καταδέοντες, τὴν κρίσιν, ὅπως
μὴ παραφέρηται τῷ τέρποντι πρὸς τὸ βλάπτον,
ἀπευθύνωμεν καὶ παραφυλάττωμεν;
οὐδὲ γὰρ οὐδὲ Δρύαντος υἱὸς κρατερὸς Λυκόοργος
ὑγιαίνοντα νοῦν εἶχεν, ὅτι πολλῶν μεθυσκομένων
καὶ παροινούντων τὰς ἀμπέλους περιιὼν ἐξέκοπτεν
ἀντὶ τοῦ τὰς κρήνας ἐγγυτέρω προσαγαγεῖν καὶ
"μαινόμενον" θεόν, ὥς φησιν ὁ Πλάτων, "ἑτέρῳ
θεῷ νήφοντι κολαζόμενον" σωφρονίζειν. ἀφαιρεῖ
γὰρ ἡ κρᾶσις τοῦ οἴνου τὸ βλάπτον, οὐ συναναιροῦσα
τὸ χρήσιμον. μηδ´ ἡμεῖς οὖν τὴν ποιητικὴν
ἡμερίδα τῶν Μουσῶν ἐκκόπτωμεν μηδ´ ἀφανίζωμεν,
ἀλλ´ ὅπου μὲν ὑφ´ ἡδονῆς ἀκράτου πρὸς δόξαν
αὐθάδως θρασυνόμενον ἐξυβρίζει καὶ ὑλομανεῖ τὸ
μυθῶδες αὐτῆς καὶ θεατρικόν, ἐπιλαμβανόμενοι
κολούωμεν καὶ πιέζωμεν· ὅπου δ´ ἅπτεταί τινος
μούσης τῇ χάριτι καὶ τὸ γλυκὺ τοῦ λόγου καὶ
ἀγωγὸν οὐκ ἄκαρπόν ἐστιν οὐδὲ κενόν, ἐνταῦθα
φιλοσοφίαν εἰσάγωμεν καὶ καταμιγνύωμεν. ὥσπερ
γὰρ ὁ μανδραγόρας ταῖς ἀμπέλοις παραφυόμενος
καὶ διαδιδοὺς τὴν δύναμιν εἰς τὸν οἶνον μαλακωτέραν
ποιεῖ τὴν καταφορὰν τοῖς πίνουσιν, οὕτω τοὺς
λόγους ἡ ποίησις ἐκ φιλοσοφίας ἀναλαμβάνουσα
μιγνυμένους πρὸς τὸ μυθῶδες ἐλαφρὰν καὶ προσφιλῆ
παρέχει τοῖς νέοις τὴν μάθησιν. ὅθεν οὐ
φευκτέον ἐστὶ τὰ ποιήματα τοῖς φιλοσοφεῖν μέλλουσιν,
ἀλλὰ προφιλοσοφητέον τοῖς ποιήμασιν ἐθιζομένους
ἐν τῷ τέρποντι τὸ χρήσιμον ζητεῖν καὶ
ἀγαπᾶν· εἰ δὲ μή, διαμάχεσθαι καὶ δυσχεραίνειν.
ἀρχὴ γὰρ αὕτη παιδεύσεως,
ἔργου δὲ παντὸς ἤν τις ἄρχηται καλῶς,
καὶ τὰς τελευτὰς εἰκός ἐσθ´ οὕτως ἔχειν
κατὰ τὸν Σοφοκλέα.
Πρῶτον μὲν οὖν εἰσάγειν εἰς τὰ ποιήματα
δεῖ τὸν νέον μηδὲν οὕτω μεμελετημένον ἔχοντα καὶ
πρόχειρον ὡς τὸ "πολλὰ ψεύδονται ἀοιδοὶ" τὰ
μὲν ἑκόντες τὰ δ´ ἄκοντες. ἑκόντες μέν, ὅτι πρὸς
ἡδονὴν ἀκοῆς καὶ χάριν, ἣν οἱ πλεῖστοι διώκουσιν,
αὐστηροτέραν ἡγοῦνται τὴν ἀλήθειαν τοῦ ψεύδους.
ἡ μὲν γὰρ ἔργῳ γιγνομένη, κἂν ἀτερπὲς ἔχῃ τὸ
τέλος, οὐκ ἐξίσταται· τὸ δὲ πλαττόμενον λόγῳ
ῥᾷστα περιχωρεῖ καὶ τρέπεται πρὸς τὸ ἥδιον ἐκ
τοῦ λυποῦντος. οὔτε γὰρ μέτρον οὔτε τρόπος
οὔτε λέξεως ὄγκος οὔτ´ εὐκαιρία μεταφορᾶς οὔθ´
ἁρμονία καὶ σύνθεσις ἔχει τοσοῦτον αἱμυλίας καὶ
χάριτος ὅσον εὖ πεπλεγμένη διάθεσις μυθολογίας·
ἀλλ´ ὥσπερ ἐν γραφαῖς κινητικώτερόν ἐστι χρῶμα
γραμμῆς διὰ τὸ ἀνδρείκελον καὶ ἀπατηλόν, οὕτως
ἐν ποιήμασι μεμιγμένον πιθανότητι ψεῦδος ἐκπλήττει
καὶ ἀγαπᾶται μᾶλλον τῆς ἀμύθου καὶ ἀπλάστου
περὶ μέτρον καὶ λέξιν κατασκευῆς. ὅθεν ὁ Σωκράτης
ἔκ τινων ἐνυπνίων ποιητικῆς ἁψάμενος αὐτὸς
μέν, ἅτε δὴ γεγονὼς ἀληθείας ἀγωνιστὴς τὸν
ἅπαντα βίον, οὐ πιθανὸς ἦν οὐδ´ εὐφυὴς ψευδῶν
δημιουργός, τοὺς δ´ Αἰσώπου μύθους ἔπεσιν
ἐνήρμοζεν ὡς ποίησιν οὐκ οὖσαν ᾗ ψεῦδος μὴ
πρόσεστι. θυσίας μὲν γὰρ ἀχόρους καὶ ἀναύλους
ἴσμεν, οὐκ ἴσμεν δ´ ἄμυθον οὐδ´ ἀψευδῆ ποίησιν.
τὰ δ´ Ἐμπεδοκλέους ἔπη καὶ Παρμενίδου καὶ
θηριακὰ Νικάνδρου καὶ γνωμολογίαι Θεόγνιδος
λόγοι εἰσὶ κιχράμενοι παρὰ ποιητικῆς ὥσπερ
ὄχημα τὸ μέτρον καὶ τὸν ὄγκον, ἵνα τὸ πεζὸν
διαφύγωσιν. ὅταν οὖν ἄτοπόν τι καὶ δυσχερὲς
ἐν τοῖς ποιήμασι λέγηται περὶ θεῶν ἢ δαιμόνων
ἢ ἀρετῆς ὑπ´ ἀνδρὸς ἐλλογίμου καὶ δόξαν ἔχοντος,
ὁ μὲν ὡς ἀληθῆ προσδεξάμενος λόγον οἴχεται
φερόμενος καὶ διέφθαρται τὴν δόξαν, ὁ δὲ μεμνημένος
ἀεὶ καὶ κατέχων ἐναργῶς τῆς ποιητικῆς τὴν
περὶ τὸ ψεῦδος γοητείαν καὶ δυνάμενος λέγειν
ἑκάστοτε πρὸς αὐτὴν
"ὦ μηχάνημα λυγκὸς αἰολώτερον,
τί παίζουσα τὰς ὀφρῦς συνάγεις, τί δ´ ἐξαπατῶσα
προσποιῇ διδάσκειν;" οὐδὲν πείσεται δεινὸν οὐδὲ
πιστεύσει φαῦλον, ἀλλ´ ἐπιλήψεται μὲν αὑτοῦ
φοβουμένου τὸν Ποσειδῶνα καὶ ταρβοῦντος μὴ
τὴν γῆν ἀναρρήξῃ καὶ ἀπογυμνώσῃ τὸν Ἅιδην,
ἐπιλήψεται δὲ τῷ Ἀπόλλωνι χαλεπαίνοντος ὑπὲρ
τοῦ πρώτου τῶν Ἀχαιῶν,
ὃν αὐτὸς ὑμνῶν αὐτὸς ἐν δαίτῃ παρὼν
αὐτὸς τάδ´ εἰπὼν αὐτός ἐστιν ὁ κτανών,
παύσεται δὲ τὸν φθιτὸν Ἀχιλλέα καὶ τὸν Ἀγαμέμνονα
τὸν καθ´ Ἅιδου δακρύων, ἀδυνάτους καὶ
ἀσθενεῖς χεῖρας ἐπιθυμίᾳ τοῦ ζῆν ὀρέγοντας. ἂν
δέ που συνταράττηται τοῖς πάθεσι καὶ κρατῆται
φαρματτόμενος, οὐκ ὀκνήσει πρὸς ἑαυτὸν εἰπεῖν
ἀλλὰ φόωσδε τάχιστα λιλαίεο· ταῦτα δὲ πάντα
ἴσθ´, ἵνα καὶ μετόπισθε τεῇ εἴπῃσθα γυναικί.
καὶ γὰρ τοῦτο χαριέντως Ὅμηρος εἰς τὴν νέκυιαν
εἶπεν, ὡς γυναικὸς ἀκρόασιν οὖσαν διὰ τὸ μυθῶδες.
Τοιαῦτα γάρ ἐστιν ἃ πλάττουσιν ἑκόντες οἱ
ποιηταί· πλείονα δ´ ἃ μὴ πλάττοντες ἀλλ´ οἰόμενοι
καὶ δοξάζοντες αὐτοὶ προσαναχρώννυνται τὸ ψεῦδος
ἡμῖν· οἷον ἐπὶ τοῦ Διὸς εἰρηκότος Ὁμήρου
ἐν δ´ ἐτίθει δύο κῆρε τανηλεγέος θανάτοιο,
τὴν μὲν Ἀχιλλῆος τὴν δ´ Ἕκτορος ἱπποδάμοιο,
ἕλκε δὲ μέσσα λαβών· ῥέπε δ´ Ἕκτορος αἴσιμον
ἦμαρ,
ᾤχετο δ´ εἰς Ἀίδαο, λίπεν δέ ἑ Φοῖβος Ἀπόλλων,
τραγῳδίαν ὁ Αἰσχύλος ὅλην τῷ μύθῳ περιέθηκεν,
ἐπιγράψας Ψυχοστασίαν καὶ παραστήσας ταῖς
πλάστιγξι τοῦ Διὸς ἔνθεν μὲν τὴν Θέτιν ἔνθεν δὲ
τὴν Ἠῶ, δεομένας ὑπὲρ τῶν υἱέων μαχομένων.
τοῦτο δὲ παντὶ δῆλον ὅτι μυθοποίημα καὶ πλάσμα
πρὸς ἡδονὴν ἢ ἔκπληξιν ἀκροατοῦ γέγονε. τὸ δὲ
Ζεύς, ὅς τ´ ἀνθρώπων ταμίης πολέμοιο τέτυκται
καὶ τὸ
θεὸς μὲν αἰτίαν φύει βροτοῖς,
ὅταν κακῶσαι δῶμα παμπήδην θέλῃ,
ταῦτα δ´ ἤδη κατὰ δόξαν εἴρηται καὶ πίστιν αὐτῶν,
ἣν ἔχουσιν ἀπάτην περὶ θεῶν καὶ ἄγνοιαν εἰς ἡμᾶς
ἐκφερόντων καὶ μεταδιδόντων. πάλιν αἱ περὶ τὰς
νεκυίας τερατουργίαι καὶ διαθέσεις ὀνόμασι φοβεροῖς
ἐνδημιουργοῦσαι φάσματα καὶ εἴδωλα ποταμῶν
φλεγομένων καὶ τόπων ἀγρίων καὶ κολασμάτων
σκυθρωπῶν οὐ πάνυ πολλοὺς διαλανθάνουσιν
ὅτι τὸ μυθῶδες αὐτοῖς πολὺ καὶ τὸ ψεῦδος
ὥσπερ τροφαῖς τὸ φαρμακῶδες ἐγκέκραται. καὶ
οὔθ´ Ὅμηρος οὔτε Πίνδαρος οὔτε Σοφοκλῆς πεπεισμένοι
ταῦτ´ ἔχειν οὕτως ἔγραψαν·
ἔνθεν τὸν ἄπειρον ἐρεύγονται σκότον
βληχροὶ δνοφερᾶς νυκτὸς ποταμοί,
καὶ
πὰρ δ´ ἴσαν Ὠκεανοῦ τε ῥοὰς καὶ Λευκάδα πέτρην,
καὶ
στενωπὸς Ἅιδου καὶ παλιρροία βυθοῦ.
ὅσοι μέντοι τὸν θάνατον ὡς οἰκτρὸν ἢ τὴν ἀταφίαν
ὡς δεινὸν ὀλοφυρόμενοι καὶ δεδιότες φωνὰς ἐξενηνόχασι
μή μ´ ἄκλαυτον ἄθαπτον ἰὼν ὄπιθεν καταλείπειν
καὶ
ψυχὴ δ´ ἐκ ῥεθέων πταμένη Ἀϊδόσδε βεβήκει,
ὃν πότμον γοόωσα, λιποῦς´ ἁδρότητα καὶ ἥβην
καὶ
μή μ´ ἀπολέσῃς ἄωρον· ἡδὺ γὰρ τὸ φῶς
λεύσσειν· τὰ δ´ ὑπὸ γῆς μή μ´ ἰδεῖν ἀναγκάσῃς,
αὗται πεπονθότων εἰσὶ καὶ προεαλωκότων ὑπὸ
δόξης καὶ ἀπάτης. διὸ μᾶλλον ἅπτονται καὶ
διαταράττουσιν ἡμᾶς, ἀναπιμπλαμένους τοῦ πάθους
καὶ τῆς ἀσθενείας ἀφ´ ἧς λέγονται. πρὸς ταῦτα
δὴ πάλιν παρασκευάζωμεν εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ἔχειν
ἔναυλον ὅτι ποιητικῇ μὲν οὐ πάνυ μέλον ἐστὶ τῆς
ἀληθείας, ἡ δὲ περὶ ταῦτ´ ἀλήθεια καὶ τοῖς μηδὲν
ἄλλο πεποιημένοις ἔργον ἢ γνῶσιν καὶ μάθησιν
τοῦ ὄντος εὖ μάλα δυσθήρατός ἐστι καὶ δύσληπτος,
ὡς ὁμολογοῦσιν αὐτοί. καὶ τὰ Ἐμπεδοκλέους ἔστω
πρόχειρα ταυτί·
οὕτως οὔτ´ ἐπιδερκτὰ τάδ´ ἀνδράσιν οὔτ´ ἐπακουστὰ
οὔτε νόῳ περιληπτά,
καὶ τὰ Ξενοφάνους·
καὶ τὸ μὲν οὖν σαφὲς οὔτις ἀνὴρ γένετ´ οὐδέ τις
ἔσται
εἰδὼς ἀμφὶ θεῶν τε καὶ ἅσσα λέγω περὶ πάντων,
καὶ νὴ Δία τὰ Σωκράτους ἐξομνυμένου παρὰ
Πλάτωνι τὴν περὶ τούτων γνῶσιν. ἧττον γὰρ ὡς
εἰδόσι τι περὶ τούτων προσέξουσι τοῖς ποιηταῖς
ἐν οἷς τοὺς φιλοσόφους ἰλιγγιῶντας ὁρῶσιν.
Ἔτι δὲ μᾶλλον ἐπιστήσομεν αὐτὸν ἅμα τῷ
προσάγειν τοῖς ποιήμασιν ὑπογράφοντες τὴν ποιητικὴν
ὅτι μιμητικὴ τέχνη καὶ δύναμίς ἐστιν ἀντίστροφος
τῇ ζῳγραφίᾳ. καὶ μὴ μόνον ἐκεῖνο τὸ
θρυλούμενον ἀκηκοὼς ἔστω, ζῳγραφίαν μὲν εἶναι
φθεγγομένην τὴν ποίησιν, ποίησιν δὲ σιγῶσαν τὴν
ζῳγραφίαν, ἀλλὰ πρὸς τούτῳ διδάσκωμεν αὐτὸν
ὅτι γεγραμμένην σαύραν ἢ πίθηκον ἢ Θερσίτου
πρόσωπον ἰδόντες ἡδόμεθα καὶ θαυμάζομεν οὐχ
ὡς καλὸν ἀλλ´ ὡς ὅμοιον. οὐσίᾳ μὲν γὰρ οὐ
δύναται καλὸν γενέσθαι τὸ αἰσχρόν· ἡ δὲ μίμησις,
ἄν τε περὶ φαῦλον ἄν τε περὶ χρηστὸν ἐφίκηται τῆς
ὁμοιότητος, ἐπαινεῖται. καὶ τοὐναντίον ἂν αἰσχροῦ
σώματος εἰκόνα καλὴν παράσχῃ, τὸ πρέπον καὶ τὸ
εἰκὸς οὐκ ἀπέδωκεν. γράφουσι δὲ καὶ πράξεις
ἀτόπους ἔνιοι, καθάπερ Τιμόμαχος τὴν Μηδείας
τεκνοκτονίαν καὶ Θέων τὴν Ὀρέστου μητροκτονίαν
καὶ Παρράσιος τὴν Ὀδυσσέως προσποίητον μανίαν
καὶ Χαιρεφάνης ἀκολάστους ὁμιλίας γυναικῶν
πρὸς ἄνδρας. ἐν οἷς μάλιστα δεῖ τὸν νέον ἐθίζεσθαι,
διδασκόμενον ὅτι τὴν πρᾶξιν οὐκ ἐπαινοῦμεν ἧς
γέγονεν ἡ μίμησις, ἀλλὰ τὴν τέχνην εἰ μεμίμηται
προσηκόντως τὸ ὑποκείμενον. ἐπεὶ τοίνυν καὶ
ποιητικὴ πολλάκις ἔργα φαῦλα καὶ πάθη μοχθηρὰ
καὶ ἤθη μιμητικῶς ἀπαγγέλλει, δεῖ τὸ θαυμαζόμενον
ἐν τούτοις καὶ κατορθούμενον μήτ´ ἀποδέχεσθαι
τὸν νέον ὡς ἀληθὲς μήτε δοκιμάζειν ὡς
καλόν, ἀλλ´ ἐπαινεῖν μόνον ὡς ἐναρμόττον τῷ
ὑποκειμένῳ προσώπῳ καὶ οἰκεῖον. ὥσπερ γὰρ
ὑὸς βοὴν καὶ ψόφον τροχιλίας καὶ πνευμάτων
ῥοῖζον καὶ θαλάττης κτύπον ἀκούοντες ἐνοχλούμεθα
καὶ δυσχεραίνομεν, ἂν δέ τις πιθανῶς ταῦτα
μιμῆται, καθάπερ Παρμένων τὴν ὗν καὶ Θεόδωρος
τὰς τροχιλίας, ἡδόμεθα· καὶ νοσώδη μὲν ἄνθρωπον
καὶ ὕπουλον ὡς ἀτερπὲς θέαμα φεύγομεν, τὸν δ´
Ἀριστοφῶντος Φιλοκτήτην καὶ τὴν Σιλανίωνος
Ἰοκάστην ὁμοίους φθίνουσι καὶ ἀποθνῄσκουσι
πεποιημένους ὁρῶντες χαίρομεν· οὕτως ὁ νέος
ἀναγιγνώσκων ἃ Θερσίτης ὁ γελωτοποιὸς ἢ Σίσυφος
ὁ φθορεὺς ἢ Βάτραχος ὁ πορνοβοσκὸς λέγων
ἢ πράττων πεποίηται, διδασκέσθω τὴν μιμουμένην
ταῦτα δύναμιν καὶ τέχνην ἐπαινεῖν, ἃς δὲ
διαθέσεις καὶ πράξεις μιμεῖται καὶ προβάλλεσθαι
καὶ κακίζειν. οὐ γάρ ἐστι ταὐτὸ τὸ καλὸν καὶ
καλῶς τι μιμεῖσθαι. καλῶς γάρ ἐστι τὸ πρεπόντως
καὶ οἰκείως, οἰκεῖα δὲ καὶ πρέποντα τοῖς
αἰσχροῖς τὰ αἰσχρά. καὶ γὰρ αἱ Δαμωνίδα τοῦ
χωλοῦ κρηπῖδες, ἃς ἀπολέσας εὔχετο τοῖς τοῦ
κλέψαντος ἐναρμόσαι ποσί, φαῦλαι μὲν ἦσαν
ἐκείνῳ δ´ ἥρμοττον. καὶ τὸ
εἴπερ γὰρ ἀδικεῖν χρή, τυραννίδος πέρι
κάλλιστον ἀδικεῖν
καὶ τὸ
τοῦ μὲν δικαίου τὴν δόκησιν ἄρνυσο
τὰ δ´ ἔργα τοῦ πᾶν δρῶντος· ἔνθα κερδανεῖς
καὶ
τάλαντον ἡ προίξ. μὴ λάβω; ζῆν δ´ ἔστι μοι
τάλαντον ὑπεριδόντι; τεύξομαι δ´ ὕπνου
προέμενος; οὐ δώσω δὲ κἀν Ἅιδου δίκην
ὡς ἠσεβηκὼς εἰς τάλαντον ἀργυροῦν;
μοχθηροὶ μέν εἰσι λόγοι καὶ ψευδεῖς, Ἐτεοκλεῖ δὲ
καὶ Ἰξίονι καὶ τοκογλύφῳ πρεσβύτῃ πρέποντες.
ἂν οὖν ὑπομιμνῄσκωμεν τοὺς παῖδας ὅτι ταῦτ´ οὐκ
ἐπαινοῦντες οὐδὲ δοκιμάζοντες ἀλλ´ ὡς ἄτοπα καὶ
φαῦλα φαύλοις καὶ ἀτόποις ἤθεσι καὶ προσώποις
περιτιθέντες γράφουσιν, οὐκ ἂν ὑπὸ τῆς δόξης
βλάπτοιντο τῶν ποιητῶν. ἀλλὰ τοὐναντίον ἡ πρὸς
τὸ πρόσωπον ὑποψία διαβάλλει καὶ τὸ πρᾶγμα καὶ
τὸν λόγον, ὡς φαῦλον ὑπὸ φαύλου καὶ λεγόμενον
καὶ πραττόμενον. οἷόν ἐστι καὶ τὸ τῆς συγκοιμήσεως
τοῦ Πάριδος ἐκ τῆς μάχης ἀποδράντος.
οὐδένα γὰρ ἄλλον ἀνθρώπων ἡμέρας συγκοιμώμενον
γυναικὶ ποιήσας ἢ τὸν ἀκόλαστον καὶ μοιχικὸν ἐν
αἰσχύνῃ δῆλός ἐστι καὶ ψόγῳ τιθέμενος τὴν τοιαύτην
ἀκρασίαν.
Ἐν δὲ τούτοις εὖ μάλα προσεκτέον εἴ τινας
ὁ ποιητὴς αὐτὸς ἐμφάσεις δίδωσι κατὰ τῶν λεγομένων
ὡς δυσχεραινομένων ὑπ´ αὐτοῦ. καθάπερ ὁ
Μένανδρος ἐν τῷ προλόγῳ τῆς Θαΐδος πεποίηκεν
ἐμοὶ μὲν οὖν ἄειδε τοιαύτην, θεά,
θρασεῖαν ὡραίαν δὲ καὶ πιθανὴν ἅμα,
ἀδικοῦσαν ἀποκλείουσαν αἰτοῦσαν πυκνά,
μηδενὸς ἐρῶσαν, προσποιουμένην δ´ ἀεί.
ἄριστα δ´ Ὅμηρος τῷ γένει τούτῳ κέχρηται· καὶ
γὰρ προδιαβάλλει τὰ φαῦλα καὶ προσυνίστησι τὰ
χρηστὰ τῶν λεγομένων. προσυνίστησι μὲν οὕτως
αὐτίκα μειλίχιον καὶ κερδαλέον φάτο μῦθον
καὶ
τὸν δ´ ἀγανοῖς ἐπέεσσιν ἐρητύσασκε παραστάς.
ἐν δὲ τῷ προδιαβάλλειν μονονοὺ μαρτύρεται καὶ
διαγορεύει μήτε χρῆσθαι μήτε προσέχειν ὡς οὖσιν
ἀτόποις καὶ φαύλοις. οἷον τόν τ´ Ἀγαμέμνονα
μέλλων διηγεῖσθαι τῷ ἱερεῖ χρώμενον ἀπηνῶς
προείρηκεν
ἀλλ´ οὐκ Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε θυμῷ,
ἀλλὰ κακῶς ἀφίει,
τουτέστιν ἀγρίως καὶ αὐθάδως καὶ παρὰ τὸ προσῆκον·
τῷ τ´ Ἀχιλλεῖ τοὺς θρασεῖς λόγους περιτίθησιν
οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ´ ἔχων, κραδίην δ´ ἐλάφοιο
τὴν αὑτοῦ κρίσιν ὑπειπὼν
Πηλεΐδης δ´ ἐξαῦτις ἀταρτηροῖς ἐπέεσσιν
Ἀτρεΐδην προσέειπε, καὶ οὔ πω λῆγε χόλοιο·
καλὸν γὰρ εἰκὸς οὐδὲν εἶναι μετ´ ὀργῆς καὶ αὐστηρῶς
λεγόμενον. ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν πράξεων
ἦ ῥα, καὶ Ἕκτορα δῖον ἀεικέα μήδετο ἔργα,
πρηνέα πὰρ λεχέεσσι Μενοιτιάδαο τανύσσας.
εὖ δὲ καὶ ταῖς ἐπιρρήσεσι χρῆται, καθάπερ τινὰ
ψῆφον ἰδίαν ἐπιφέρων τοῖς πραττομένοις ἢ λεγομένοις,
ἐπὶ μὲν τῆς μοιχείας τοῦ Ἄρεος τοὺς θεοὺς
ποιῶν λέγοντας
οὐκ ἀρετᾷ κακὰ ἔργα· κιχάνει τοι βραδὺς ὠκύν,
ἐπὶ δὲ τῆς τοῦ Ἕκτορος ὑπερφροσύνης καὶ μεγαλαυχίας
ὣς ἔφατ´ εὐχόμενος, νεμέσησε δὲ πότνια Ἥρη,
ἐπὶ δὲ τῆς Πανδάρου τοξείας
ὣς φάτ´ Ἀθηναίη, τῷ δὲ φρένας ἄφρονι πεῖθεν.
αὗται μὲν οὖν αἱ τῶν λόγων ἀποφάσεις καὶ δόξαι
παντός εἰσι κατιδεῖν τοῦ προσέχοντος· ἑτέρας δ´ ἐκ
τῶν πραγμάτων αὐτῶν παρέχουσι μαθήσεις, ὥσπερ
ὁ Εὐριπίδης εἰπεῖν λέγεται πρὸς τοὺς τὸν Ἰξίονα
λοιδοροῦντας ὡς ἀσεβῆ καὶ μιαρόν, "οὐ μέντοι
πρότερον αὐτὸν ἐκ τῆς σκηνῆς ἐξήγαγον ἢ τῷ
τροχῷ προσηλῶσαι." παρὰ δ´ Ὁμήρῳ σιωπώμενόν
ἐστι τὸ τοιοῦτο γένος τῆς διδασκαλίας, ἔχον
δ´ ἀναθεώρησιν ὠφέλιμον ἐπὶ τῶν διαβεβλημένων
μάλιστα μύθων, οὓς ταῖς πάλαι μὲν ὑπονοίαις
ἀλληγορίαις δὲ νῦν λεγομέναις παραβιαζόμενοι καὶ
διαστρέφοντες ἔνιοι μοιχευομένην φασὶν Ἀφροδίτην
ὑπ´ Ἄρεος μηνύειν Ἥλιον, ὅτι τῷ τῆς Ἀφροδίτης
ἀστέρι συνελθὼν ὁ τοῦ Ἄρεος μοιχικὰς ἀποτελεῖ
γενέσεις, Ἡλίου δ´ ἐπαναφερομένου καὶ καταλαμβάνοντος
οὐ λανθάνουσιν. τὸν δὲ τῆς Ἥρας
καλλωπισμὸν ἐπὶ τὸν Δία καὶ τὰς περὶ τὸν κεστὸν
γοητείας ἀέρος τινὰ κάθαρσιν εἶναι βούλονται τῷ
πυρώδει πλησιάζοντος, ὥσπερ οὐκ αὐτοῦ τὰς
λύσεις τοῦ ποιητοῦ διδόντος. ἐν μὲν γὰρ τοῖς
περὶ τῆς Ἀφροδίτης διδάσκει τοὺς προσέχοντας,
ὅτι μουσικὴ φαύλη καὶ ᾄσματα πονηρὰ καὶ λόγοι
μοχθηρὰς ὑποθέσεις λαμβάνοντες ἀκόλαστα ποιοῦσιν
ἤθη καὶ βίους ἀνάνδρους καὶ ἀνθρώπους τρυφὴν καὶ
μαλακίαν καὶ γυναικοκρασίαν ἀγαπῶντας
εἵματά τ´ ἐξημοιβὰ λοετρά τε θερμὰ καὶ εὐνάς.
διὸ καὶ τὸν Ὀδυσσέα τῷ κιθαρῳδῷ προστάττοντα
πεποίηκεν
ἀλλ´ ἄγε δὴ μετάβηθι καὶ ἵππου κόσμον ἄεισον,
καλῶς ὑφηγούμενος τὸ παρὰ τῶν φρονίμων καὶ
νοῦν ἐχόντων χρῆναι λαμβάνειν τοὺς μουσικοὺς
καὶ ποιητικοὺς τὰς ὑποθέσεις. ἐν δὲ τοῖς περὶ τῆς
Ἥρας ἄριστα τὴν ἀπὸ φαρμάκων καὶ γοητείας
καὶ μετὰ δόλου πρὸς τοὺς ἄνδρας ὁμιλίαν καὶ
χάριν ἔδειξεν οὐ μόνον ἐφήμερον καὶ ἁψίκορον
καὶ ἀβέβαιον οὖσαν, ἀλλὰ καὶ μεταβάλλουσαν εἰς
ἔχθραν καὶ ὀργήν, ὅταν τὰ τῆς ἡδονῆς ἀπομαρανθῇ.
τοιαῦτα γὰρ ὁ Ζεὺς ἀπειλεῖ καὶ λέγει πρὸς αὐτὴν
ὄφρα ἴδῃς ἤν τοι χραίσμῃ φιλότης τε καὶ εὐνή,
ἣν ἐμίγης ἐλθοῦσα θεῶν ἄπο καί μ´ ἀπάτησας.
ἡ γὰρ τῶν φαύλων διάθεσις ἔργων καὶ μίμησις ἂν
προσαποδῷ τὴν συμβαίνουσαν αἰσχύνην καὶ βλάβην
τοῖς ἐργασαμένοις, ὠφέλησεν οὐκ ἔβλαψε τὸν ἀκροώμενον.
οἱ γοῦν φιλόσοφοι παραδείγμασι χρῶνται,
νουθετοῦντες καὶ παιδεύοντες ἐξ ὑποκειμένων· οἱ
δὲ ποιηταὶ ταὐτὰ ποιοῦσι πλάττοντες αὐτοὶ πράγματα
καὶ μυθολογοῦντες. ὁ μὲν οὖν Μελάνθιος
εἴτε παίζων εἴτε σπουδάζων ἔλεγε διασῴζεσθαι
τὴν Ἀθηναίων πόλιν ὑπὸ τῆς τῶν ῥητόρων διχοστασίας
καὶ ταραχῆς· οὐ γὰρ ἀποκλίνειν ἅπαντας
εἰς τὸν αὐτὸν τοῖχον, ἀλλὰ γίγνεσθαί τινα τοῦ
βλάπτοντος ἀνθολκὴν ἐν τῇ διαφορᾷ τῶν πολιτευομένων.
αἱ δὲ τῶν ποιητῶν ὑπεναντιώσεις
πρὸς αὑτοὺς ἀνταναφέρουσαι τὴν πίστιν οὐκ ἐῶσιν
ἰσχυρὰν ῥοπὴν γενέσθαι πρὸς τὸ βλάπτον. ὅπου
μὲν οὖν αὐτοῖς τὸ τιθέναι σύνεγγυς ἐκφανεῖς ποιεῖ
τὰς ἀντιλογίας, δεῖ τῷ βελτίονι συνηγορεῖν ὥσπερ
ἐν τούτοις
πόλλ´, ὦ τέκνον, σφάλλουσιν ἀνθρώπους θεοί.
τὸ ῥᾷστον εἶπας, αἰτιάσασθαι θεούς.
καὶ πάλιν
χρυσοῦ σὲ πλήθει, τούσδε δ´ οὐ χαίρειν χρεών.
σκαιὸν τὸ πλουτεῖν κἄλλο μηδὲν εἰδέναι
καί
τί δῆτα θύειν δεῖ σε κατθανούμενον;
ἄμεινον· οὐδεὶς κάματος εὐσεβεῖν θεούς.
τὰ γὰρ τοιαῦτα τὰς λύσεις ἔχει προδήλους, ἄν,
ὥσπερ εἴρηται, πρὸς τὰ βελτίονα τῇ κρίσει τοὺς
νέους κατευθύνωμεν. ὅσα δ´ εἴρηται μὲν ἀτόπως
εὐθὺς δ´ οὐ λέλυται, ταῦτα δεῖ τοῖς ἀλλαχόθι πρὸς
τοὐναντίον εἰρημένοις ὑπ´ αὐτῶν ἀνταναιρεῖν, μὴ
ἀχθομένους τῷ ποιητῇ μηδὲ χαλεπαίνοντας ἀλλ´
ἐν ἤθει καὶ μετὰ παιδιᾶς λεγομένοις. εὐθύς, εἰ
βούλει, πρὸς τὰς Ὁμηρικὰς τῶν θεῶν ῥίψεις ὑπ´
ἀλλήλων καὶ τρώσεις ὑπ´ ἀνθρώπων καὶ διαφορὰς
καὶ χαλεπότητας
οἶσθα καὶ ἄλλον μῦθον ἀμείνονα τοῦδε νοῆσαι
καὶ νοεῖς νὴ Δία καὶ λέγεις κρεῖττον ἀλλαχόθι καὶ
βέλτιον τὰ τοιαῦτα
θεοὶ ῥεῖα ζώοντες
καὶ
τῷ ἔνι τέρπονται μάκαρες θεοὶ ἤματα πάντα
καὶ
ὣς γὰρ ἐπεκλώσαντο θεοὶ δειλοῖσι βροτοῖσι,
ζώειν ἀχνυμένοις· αὐτοὶ δέ τ´ ἀκηδέες εἰσίν.
αὗται γάρ εἰσιν ὑγιαίνουσαι περὶ θεῶν δόξαι καὶ
ἀληθεῖς, ἐκεῖνα δὲ πέπλασται πρὸς ἔκπληξιν ἀνθρώπων.
πάλιν Εὐριπίδου λέγοντος
πολλαῖσι μορφαῖς οἱ θεοὶ σοφισμάτων
σφάλλουσιν ἡμᾶς κρείσσονες πεφυκότες
οὐ χεῖρόν ἐστιν ὑπενεγκεῖν τό
εἰ θεοί τι δρῶσι φαῦλον, οὔκ εἰσιν θεοί,
βέλτιον εἰρημένον ὑπ´ αὐτοῦ. καὶ τοῦ Πινδάρου
σφόδρα πικρῶς καὶ παροξυντικῶς εἰρηκότος
χρὴ δὲ πᾶν ἔρδοντ´ ἀμαυρῶσαι τὸν ἐχθρόν,
ἀλλ´ αὐτός γε σὺ λέγεις ὅτι
τὸ πὰρ δίκαν
γλυκὺ πικροτάτα μένει τελευτά,
καὶ τοῦ Σοφοκλέους
τὸ κέρδος ἡδύ, κἂν ἀπὸ ψευδῶν ἴῃ,
καὶ μὴν σοῦ γ´ ἀκηκόαμεν ὡς
οὐκ ἐξάγουσι καρπὸν οἱ ψευδεῖς λόγοι.
πρὸς δ´ ἐκεῖνα τὰ περὶ τοῦ πλούτου
δεινὸς γὰρ ἕρπειν πλοῦτος ἔς τε τἄβατα
καὶ πρὸς βέβηλα, χὡπόθεν πένης ἀνὴρ
οὐδ´ ἐντυχὼν δύναιτ´ ἂν ὧν ἐρᾷ τυχεῖν.
καὶ γὰρ δυσειδὲς σῶμα καὶ δυσώνυμον
γλώσσῃ σοφὸν τίθησιν εὔμορφόν τ´ ἰδεῖν
ἀντιπαραθήσει πολλὰ τῶν Σοφοκλέους, ὧν καὶ
ταῦτ´ ἐστὶ
γένοιτο κἂν ἄπλουτος ἐν τιμαῖς ἀνήρ
καὶ
οὐδὲν κακίων πτωχός, εἰ καλῶς φρονεῖ
καὶ
ἀλλὰ τῶν πολλῶν καλῶν
τίς χάρις, εἰ κακόβουλος
φροντὶς ἐκτρέφει τὸν εὐαίωνα πλοῦτον;
ὁ δὲ Μένανδρος ἐπῆρε μὲν ἀμέλει τὴν φιληδονίαν
καὶ ὑπεχαύνωσε τοῖς ἐρωτικοῖς καὶ διαπύροις
ἐκείνοις
ἅπανθ´ ὅσα ζῇ καὶ τὸν ἥλιον βλέπει
τὸν κοινὸν ἡμῖν, δοῦλα ταῦτ´ ἔσθ´ ἡδονῆς.
πάλιν δ´ ἐπέστρεψε καὶ περιέσπασε πρὸς τὸ καλὸν
ἡμᾶς καὶ τὴν θρασύτητα τῆς ἀκολασίας ἐξέκοψεν
εἰπὼν
ὄνειδος αἰσχρὸς βίος ὅμως κἂν ἡδὺς ᾖ.
ταῦτα γὰρ ἐκείνοις μέν ἐστιν ὑπεναντία, βελτίω δὲ
καὶ χρησιμώτερα. δυεῖν οὖν θάτερον ἡ τοιαύτη
τῶν ἐναντίων ποιήσει παράθεσις καὶ κατανόησις,
ἢ παράξει πρὸς τὸ βέλτιον ἢ καὶ τοῦ χείρονος
ἀποστήσει τὴν πίστιν.
Ἂν δ´ αὐτοὶ μὴ διδῶσι τῶν ἀτόπως εἰρημένων
λύσεις, οὐ χεῖρόν ἐστιν ἑτέρων ἐνδόξων ἀποφάσεις
ἀντιτάττοντας ὥσπερ ἐπὶ ζυγοῦ ῥέπειν πρὸς τὸ
βέλτιον. οἷον τοῦ Ἀλέξιδος κινοῦντος ἐνίους ὅταν
λέγῃ
τὰς ἡδονὰς δεῖ συλλέγειν τὸν σώφρονα.
τρεῖς δ´ εἰσὶν αἵ γε τὴν δύναμιν κεκτημέναι
τὴν ὡς ἀληθῶς συντελοῦσαν τῷ βίῳ,
τὸ φαγεῖν τὸ πιεῖν τὸ τῆς Ἀφροδίτης τυγχάνειν·
τὰ δ´ ἄλλα προσθήκας ἅπαντα χρὴ καλεῖν,
ὑπομνηστέον ὅτι Σωκράτης τοὐναντίον ἔλεγε, τοὺς
μὲν φαύλους ζῆν τοῦ ἐσθίειν καὶ πίνειν ἕνεκα, τοὺς
δ´ ἀγαθοὺς ἐσθίειν καὶ πίνειν ἕνεκα τοῦ ζῆν. πρὸς
δὲ τὸν γράψαντα
ποτὶ τὸν πονηρὸν οὐκ ἄχρηστον ὅπλον ἁ
πονηρία,
τρόπον τινὰ συνεξομοιοῦσθαι κελεύοντα τοῖς πονηροῖς,
τὸ τοῦ Διογένους παραβαλεῖν ἔστιν· ἐρωτηθεὶς
γὰρ ὅπως ἄν τις ἀμύναιτο τὸν ἐχθρόν, "αὐτός,"
ἔφη, "καλὸς κἀγαθὸς γενόμενος." δεῖ δὲ τῷ Διογένει
καὶ πρὸς τὸν Σοφοκλέα χρήσασθαι· πολλὰς
γὰρ ἀνθρώπων μυριάδας ἐμπέπληκεν ἀθυμίας περὶ
τῶν μυστηρίων ταῦτα γράψας
ὡς τρισόλβιοι
κεῖνοι βροτῶν, οἳ ταῦτα δερχθέντες τέλη
μόλως´ ἐς Ἅιδου· τοῖσδε γὰρ μόνοις ἐκεῖ
ζῆν ἔστι, τοῖς δ´ ἄλλοισι πάντ´ ἐκεῖ κακά.
Διογένης δ´ ἀκούσας τι τοιοῦτο "τί λέγεις;"
ἔφη· "κρείττονα μοῖραν ἕξει Παταικίων ὁ κλέπτης
ἀποθανὼν ἢ Ἐπαμεινώνδας ὅτι μεμύηται;"
Τιμοθέῳ μὲν γὰρ ᾄδοντι τὴν Ἄρτεμιν ἐν τῷ
θεάτρῳ
μαινάδα θυιάδα φοιβάδα λυσσάδα
Κινησίας εὐθὺς ἀντεφώνησε "τοιαύτη σοι θυγάτηρ
γένοιτο." χαρίεν δὲ καὶ τὸ τοῦ Βίωνος πρὸς
τὸν Θέογνιν λέγοντα
πᾶς γὰρ ἀνὴρ πενίῃ δεδμημένος οὔτε τι εἰπεῖν
οὔτ´ ἔρξαι δύναται, γλῶσσα δέ οἱ δέδεται
"πῶς οὖν σὺ πένης ὢν φλυαρεῖς τοσαῦτα καὶ
καταδολεσχεῖς ἡμῶν;"
Δεῖ δὲ μηδὲ τὰς ἐκ τῶν παρακειμένων ἢ
συμφραζομένων παραλιπεῖν ἀφορμὰς πρὸς τὴν
ἐπανόρθωσιν, ἀλλ´ ὥσπερ οἱ ἰατροὶ τῆς κανθαρίδος
οὔσης θανασίμου τοὺς πόδας ὅμως καὶ τὰ πτερὰ
βοηθεῖν οἴονται καὶ ἀναλύειν τὴν δύναμιν, οὕτως
ἐν τοῖς ποιήμασι, κἂν ὄνομα κἂν ῥῆμα παρακείμενον
ἀμβλυτέραν ποιῇ τὴν πρὸς τὸ χεῖρον ἀπαγωγήν,
ἐπιλαμβάνεσθαι καὶ προσδιασαφεῖν, ὡς
ἐπὶ τούτων ἔνιοι ποιοῦσι
τοῦτό νύ που γέρας ἐστὶν ὀιζυροῖσι βροτοῖσι,
κείρασθαί τε κόμην βαλέειν τ´ ἀπὸ δάκρυ παρειῶν
καὶ
ὣς γὰρ ἐπεκλώσαντο θεοὶ δειλοῖσι βροτοῖσι,
ζώειν ἀχνυμένοις.
οὐ γὰρ ἁπλῶς εἶπε καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις ὑπὸ θεῶν
ἐπικεκλῶσθαι λυπηρὸν βίον, ἀλλὰ τοῖς ἄφροσι καὶ
ἀνοήτοις, οὓς δειλαίους καὶ οἰκτροὺς διὰ μοχθηρίαν
ὄντας εἴωθε "δειλοὺς" καὶ "ὀιζυροὺς" προσαγορεύειν.
Ἄλλος τοίνυν τρόπος ἐστὶ τὰς ἐν τοῖς ποιήμασιν
ὑποψίας πρὸς τὸ βέλτιον ἐκ τοῦ χείρονος
μεθιστὰς ὁ διὰ τῶν ὀνομάτων τῆς συνηθείας, περὶ
ὃν δεῖ τὸν νέον γεγυμνάσθαι μᾶλλον ἢ περὶ τὰς
λεγομένας γλώττας. ἐκεῖνο μὲν γὰρ φιλόλογον
καὶ οὐκ ἀηδὲς ὅτι "ῥιγεδανὸς" κακοθάνατός ἐστιν
εἰδέναι ("δάνον" γὰρ Μακεδόνες τὸν θάνατον καλοῦσι),
"καμμονίαν" δὲ νίκην Αἰολεῖς τὴν ἐξ
ἐπιμονῆς καὶ καρτερίας, Δρύοπες δὲ "πόπους"
τοὺς δαίμονας. τουτὶ δ´ ἀναγκαῖον καὶ χρήσιμον,
εἰ μέλλομεν ἐκ τῶν ποιημάτων ὠφεληθήσεσθαι
καὶ μὴ βλαβήσεσθαι, τὸ γιγνώσκειν πῶς τοῖς τῶν
θεῶν ὀνόμασιν οἱ ποιηταὶ χρῶνται καὶ πάλιν τοῖς
τῶν κακῶν καὶ ἀγαθῶν, καὶ τί τὴν Τύχην τί τὴν
Μοῖραν νοοῦντες ὀνομάζουσι, καὶ πότερον ταῦτα
τῶν ἁπλῶς ἢ τῶν πολλαχῶς λεγομένων ἐστὶ παρ´
αὐτοῖς, ὥσπερ ἄλλα πολλά. καὶ γὰρ "οἶκον"
ποτὲ μὲν τὴν οἰκίαν καλοῦσιν
οἶκον ἐς ὑψόροφον
ποτὲ δὲ τὴν οὐσίαν
ἐσθίεταί μοι οἶκος,
καὶ "βίοτον" ποτὲ μὲν τὸ ζῆν
ἀμενήνωσεν δέ οἱ αἰχμὴν
κυανοχαῖτα Ποσειδάων, βιότοιο μεγήρας
ποτὲ δὲ τὰ χρήματα
βίοτον δέ μοι ἄλλοι ἔδουσι,
καὶ τῷ "ἀλύειν" ποτὲ μὲν ἀντὶ τοῦ δάκνεσθαι καὶ
ἀπορεῖσθαι κέχρηται
ὣς ἔφαθ´, ἡ δ´ ἀλύους´ ἀπεβήσετο, τείρετο δ´ αἰνῶς
ποτὲ δ´ ἀντὶ τοῦ γαυριᾶν καὶ χαίρειν
ἦ ἀλύεις ὅτι Ἶρον ἐνίκησας τὸν ἀλήτην;
καὶ τῷ "θοάζειν" ἢ τὸ κινεῖσθαι σημαίνουσιν,
ὡς Εὐριπίδης
κῆτος θοάζον ἐξ Ἀτλαντικῆς ἁλός,
ἢ τὸ καθέζεσθαι καὶ θάσσειν, ὡς Σοφοκλῆς
τίνας πόθ´ ἕδρας τάσδε μοι θοάζετε
ἱκτηρίοις κλάδοισιν ἐξεστεμμένοι;
χάριεν δὲ καὶ τὸ τὴν χρείαν τῶν ὀνομάτων συνοικειοῦν
τοῖς ὑποκειμένοις πράγμασιν, ὡς οἱ
γραμματικοὶ διδάσκουσιν, ἄλλοτε πρὸς ἄλλην
δύναμιν λαμβάνοντες, οἷόν ἐστι
νῆ´ ὀλίγην αἰνεῖν, μεγάλῃ δ´ ἐνὶ φορτία θέσθαι.
τῷ μὲν γὰρ "αἰνεῖν" σημαίνεται τὸ ἐπαινεῖν, αὐτῷ
δὲ τῷ ἐπαινεῖν ἀντὶ τοῦ παραιτεῖσθαι νῦν κέχρηται,
καθάπερ ἐν τῇ συνηθείᾳ "καλῶς" φαμὲν "ἔχειν"
καὶ "χαίρειν" κελεύομεν, ὅταν μὴ δεώμεθα
μηδὲ λαμβάνωμεν. οὕτω δὲ καὶ τὴν "ἐπαινὴν
Περσεφόνειαν" ἔνιοί φασιν ὡς παραιτητὴν εἰρῆσθαι.
Ταύτην δὴ τὴν διαίρεσιν καὶ διάκρισιν τῶν
ὀνομάτων ἐν τοῖς μείζοσι καὶ σπουδαιοτέροις
παραφυλάττοντες ἀπὸ τῶν θεῶν ἀρχώμεθα διδάσκειν
τοὺς νέους ὅτι χρῶνται τοῖς τῶν θεῶν
ὀνόμασιν οἱ ποιηταὶ ποτὲ μὲν αὐτῶν ἐκείνων
ἐφαπτόμενοι τῇ ἐννοίᾳ, ποτὲ δὲ δυνάμεις τινὰς ὧν
οἱ θεοὶ δοτῆρές εἰσι καὶ καθηγεμόνες ὁμωνύμως
προσαγορεύοντες. οἷον εὐθὺς ὁ Ἀρχίλοχος, ὅταν
μὲν εὐχόμενος λέγῃ
κλῦθ´ ἄναξ Ἥφαιστε καί μοι σύμμαχος γουνουμένῳ
ἵλαος γενοῦ, χαρίζευ δ´ οἷάπερ χαρίζεαι,
αὐτὸν τὸν θεὸν ἐπικαλούμενος δῆλός ἐστιν· ὅταν
δὲ τὸν ἄνδρα τῆς ἀδελφῆς ἠφανισμένον ἐν θαλάττῃ
καὶ μὴ τυχόντα νομίμου ταφῆς θρηνῶν λέγῃ μετριώτερον
ἂν τὴν συμφορὰν ἐνεγκεῖν
εἰ κείνου κεφαλὴν καὶ χαρίεντα μέλεα
Ἥφαιστος καθαροῖσιν ἐν εἵμασιν ἀμφεπονήθη,
τὸ πῦρ οὕτως, οὐ τὸν θεὸν προσηγόρευσε. πάλιν
δ´ ὁ μὲν Εὐριπίδης εἰπὼν ἐν ὅρκῳ
μὰ τὸν μετ´ ἄστρων Ζῆν´ Ἄρη τε φοίνιον
αὐτοὺς τοὺς θεοὺς ὠνόμασε· τοῦ δὲ Σοφοκλέους
λέγοντος
τυφλὸς γάρ, ὦ γυναῖκες, οὐδ´ ὁρῶν Ἄρης
συὸς προσώπῳ πάντα τυρβάζει κακὰ
τὸν πόλεμον ἔστιν ὑπακοῦσαι, καθάπερ αὖ τὸν
χαλκὸν Ὁμήρου λέγοντος
τῶν νῦν αἷμα κελαινὸν ἐύρροον ἀμφὶ Σκάμανδρον
ἐσκέδας´ ὀξὺς Ἄρης.
πολλῶν οὖν οὕτω λεγομένων εἰδέναι δεῖ καὶ μνημονεύειν
ὅτι καὶ τῷ τοῦ Διὸς καὶ Ζηνὸς ὀνόματι
ποτὲ μὲν τὸν θεὸν ποτὲ δὲ τὴν τύχην πολλάκις δὲ
τὴν εἱμαρμένην προσαγορεύουσιν. ὅταν μὲν γὰρ
λέγωσι
Ζεῦ πάτερ, Ἴδηθεν μεδέων, κύδιστε μέγιστε,
δὸς νίκην Αἴαντι
καὶ
ὦ Ζεῦ, τίς εἶναί φησι σοῦ σοφώτερος;
τὸν θεὸν αὐτὸν λέγουσιν· ὅταν δὲ ταῖς αἰτίαις
πάντων τῶν γιγνομένων ἐπονομάζωσι τὸν Δία καὶ
λέγωσι
πολλὰς δ´ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄϊδι προΐαψεν
ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσι
οἰωνοῖσί τε δαῖτα, Διὸς δ´ ἐτελείετο βουλή,
τὴν εἱμαρμένην. οὐ γὰρ τὸν θεὸν ὁ ποιητὴς
οἴεται κακὰ μηχανᾶσθαι τοῖς ἀνθρώποις, ἀλλὰ τὴν
τῶν πραγμάτων ἀνάγκην ὀρθῶς ὑποδείκνυσιν, ὅτι
καὶ πόλεσι καὶ στρατοπέδοις καὶ ἡγεμόσιν, ἂν μὲν
σωφρονῶσιν, εὖ πράττειν πέπρωται καὶ κρατεῖν
τῶν πολεμίων, ἂν δ´ εἰς πάθη καὶ ἁμαρτίας ἐμπεσόντες
ὥσπερ οὗτοι διαφέρωνται πρὸς ἀλλήλους
καὶ στασιάζωσιν, ἀσχημονεῖν καὶ ταράττεσθαι καὶ
κακῶς ἀπαλλάττειν, κατὰ τὸν Σοφοκλέα·
εἱμαρμένον γὰρ τῶν κακῶν βουλευμάτων
κακὰς ἀμοιβάς ἐστι καρποῦσθαι βροτοῖς.
καὶ μὴν ὁ Ἡσίοδος τὸν Προμηθέα ποιῶν τῷ Ἐπιμηθεῖ
παρακελευόμενον
μή ποτε δῶρα
δέξασθαι πὰρ Ζηνὸς Ὀλυμπίου ἀλλ´ ἀποπέμπειν,
ἐπὶ τῇ τῆς τύχης δυνάμει τῷ τοῦ Διὸς ὀνόματι
κέχρηται· τὰ γὰρ τυχηρὰ τῶν ἀγαθῶν Διὸς δῶρα
κέκληκε, πλούτους καὶ γάμους καὶ ἀρχὰς καὶ
πάνθ´ ὅλως τὰ ἐκτός, ὧν ἡ κτῆσις ἀνόνητός ἐστι τοῖς
χρῆσθαι καλῶς μὴ δυναμένοις. διὸ καὶ τὸν Ἐπιμηθέα
φαῦλον ὄντα καὶ ἀνόητον οἴεται δεῖν φυλάττεσθαι
καὶ δεδιέναι τὰς εὐτυχίας, ὡς βλαβησόμενον
καὶ διαφθαρησόμενον ὑπ´ αὐτῶν. καὶ πάλιν ὅταν λέγῃ
μηδέ ποτ´ οὐλομένην πενίην θυμοφθόρον ἀνδρὶ
τέτλαθ´ ὀνειδίζειν, μακάρων δόσιν αἰὲν ἐόντων,
θεόσδοτον νῦν τὸ τυχηρὸν εἴρηκεν, ὡς οὐκ ἄξιον
ἐγκαλεῖν τοῖς διὰ τὴν τύχην πενομένοις, ἀλλὰ τὴν
μετ´ ἀργίας καὶ μαλακίας καὶ πολυτελείας ἀπορίαν
κακίζειν αἰσχρὰν καὶ ἐπονείδιστον οὖσαν. οὔπω
γὰρ αὐτὸ τοὔνομα τῆς τύχης λέγοντες, εἰδότες δὲ
τὴν τῆς ἀτάκτως καὶ ἀορίστως περιφερομένης
αἰτίας δύναμιν ἰσχυρὰν καὶ ἀφύλακτον οὖσαν
ἀνθρωπίνῳ λογισμῷ τοῖς τῶν θεῶν ὀνόμασιν
ἐξέφραζον, ὥσπερ ἡμεῖς καὶ πράγματα καὶ ἤθη
καὶ νὴ Δία καὶ λόγους καὶ ἄνδρας εἰώθαμεν δαιμονίους
καὶ θείους προσαγορεύειν. οὕτω δὴ τὰ
πολλὰ τῶν ἀτόπως περὶ τοῦ Διὸς λέγεσθαι δοκούντων
ἐπανορθωτέον, ὧν ἐστι καὶ ταῦτα
δοιοὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται ἐν Διὸς οὔδει
κηρῶν ἔμπλειοι, ὁ μὲν ἐσθλῶν, αὐτὰρ ὁ δειλῶν
καὶ
ὅρκια μὲν Κρονίδης ὑψίζυγος οὐκ ἐτέλεσσεν,
ἀλλὰ κακὰ φρονέων τεκμαίρεται ἀμφοτέροισι
καὶ
τότε γάρ ῥα κυλίνδετο πήματος ἀρχὴ
Τρωσί τε καὶ Δαναοῖσι Διὸς μεγάλου διὰ βουλάς,
ὡς περὶ τῆς τύχης ἢ τῆς εἱμαρμένης λεγομένων, ἐν
αἷς τὸ ἀσυλλόγιστον ἡμῖν τῆς αἰτίας σημαίνεται καὶ
ὅλως οὐ καθ´ ἡμᾶς. ὅπου δὲ τὸ προσῆκον καὶ κατὰ
λόγον καὶ εἰκός ἐστιν, ἐνταῦθα κυρίως ὀνομάζεσθαι
τὸν θεὸν νομίζωμεν, ὥσπερ ἐν τούτοις
αὐτὰρ ὁ τῶν ἄλλων ἐπεπωλεῖτο στίχας ἀνδρῶν,
Αἴαντος δ´ ἀλέεινε μάχην Τελαμωνιάδαο·
Ζεὺς γάρ οἱ νεμέσα ὅτ´ ἀμείνονι φωτὶ μάχοιτο
καὶ
Ζεὺς γὰρ τὰ μὲν μέγιστα φροντίζει βροτῶν,
τὰ μικρὰ δ´ ἄλλοις δαίμοσιν παρεὶς ἐᾷ.
Σφόδρα δὲ δεῖ καὶ τοῖς ἄλλοις ὀνόμασι προσέχειν,
κατὰ πολλὰ πράγματα κινουμένοις καὶ μεθισταμένοις
ὑπὸ τῶν ποιητῶν. οἷόν ἐστι καὶ τὸ τῆς ἀρετῆς.
ἐπεὶ γὰρ οὐ μόνον ἔμφρονας παρέχεται καὶ
δικαίους καὶ ἀγαθοὺς ἐν πράξεσι καὶ λόγοις, ἀλλὰ
καὶ δόξας ἐπιεικῶς καὶ δυνάμεις περιποιεῖται,
παρὰ τοῦτο ποιοῦνται καὶ τὴν εὐδοξίαν ἀρετὴν
καὶ τὴν δύναμιν, ὀνομάζοντες ὥσπερ "ἐλαίαν" τὸν
ἀπὸ τῆς ἐλαίας, καὶ "φηγὸν" τὸν ἀπὸ τῆς φηγοῦ
καρπὸν ὁμωνύμως τοῖς φέρουσιν. οὐκοῦν ὁ νέος
ἡμῖν, ὅταν μὲν λέγωσι
τῆς δ´ ἀρετῆς ἱδρῶτα θεοὶ προπάροιθεν ἔθηκαν
καὶ
τῆμος σφῇ ἀρετῇ Δαναοὶ ῥήξαντο φάλαγγας
καὶ
εἰ δὲ θανεῖν θέμις, ὧδε θανεῖν καλόν,
εἰς ἀρετὴν καταλυσαμένους βίον,
εὐθὺς οἰέσθω λέγεσθαι ταῦτα περὶ τῆς ἀρίστης καὶ
θειοτάτης ἕξεως ἐν ἡμῖν, ἣν ὀρθότητα λόγου καὶ
ἀκρότητα λογικῆς φύσεως καὶ διάθεσιν ὁμολογουμένην
ψυχῆς νοοῦμεν. ὅταν δ´ ἀναγιγνώσκῃ πάλιν
τό τε
Ζεὺς δ´ ἀρετὴν ἄνδρεσσιν ὀφέλλει τε μινύθει τε
καὶ τὸ
πλούτῳ δ´ ἀρετὴ καὶ κῦδος ὀπηδεῖ,
μὴ "καθήσθω" τοὺς πλουσίους ἐκπεπληγμένος
καὶ "τεθηπὼς" καθάπερ ὤνιον εὐθὺς ἀργυρίου
τὴν ἀρετὴν ἔχοντας, μηδ´ ἐπὶ τῇ τύχῃ κεῖσθαι τὴν
αὑτοῦ φρόνησιν αὔξειν ἢ κολούειν νομίζων, ἀλλ´
ἀντὶ δόξης ἢ δυνάμεως ἢ εὐτυχίας ἤ τινος ὁμοίου
τῇ ἀρετῇ κεχρῆσθαι τὸν ποιητὴν ἡγείσθω. καὶ
γὰρ τῇ κακότητι ποτὲ μὲν ἰδίως σημαίνουσι κακίαν
καὶ μοχθηρίαν ψυχῆς, ὡς Ἡσίοδος
τὴν μὲν γὰρ κακότητα καὶ ἰλαδὸν ἔστιν ἑλέσθαι,
ποτὲ δ´ ἄλλην τινὰ κάκωσιν ἢ δυστυχίαν, ὡς
Ὅμηρος
αἶψα γὰρ ἐν κακότητι βροτοὶ καταγηράσκουσιν.
ἐπεὶ καὶ τὴν εὐδαιμονίαν ἐξαπατηθείη τις ἂν οὕτω
τοὺς ποιητὰς οἰόμενος λέγειν, ὡς οἱ φιλόσοφοι
λέγουσι τὴν παντελῆ τῶν ἀγαθῶν ἕξιν ἢ κτῆσιν ἢ
καὶ τελειότητα βίου κατὰ φύσιν εὐροοῦντος, ἀλλ´
οὐχὶ καταχρωμένους πολλάκις τὸν πλούσιον εὐδαίμονα
καλεῖν ἢ μακάριον καὶ τὴν δύναμιν ἢ τὴν
δόξαν εὐδαιμονίαν. Ὅμηρος μὲν γὰρ ὀρθῶς κέχρηται
τοῖς ὀνόμασιν
ὣς οὔ τοι χαίρων τοῖσδε κτεάτεσσιν ἀνάσσω
καὶ Μένανδρος
ἔχω δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος
καλοῦμ´ ὑπὸ πάντων, μακάριος δ´ ὑπ´ οὐδενός,
Εὐριπίδης δὲ πολλὴν ἐργάζεται ταραχὴν καὶ
σύγχυσιν ὅταν λέγῃ
μή μοι γένοιτο λυπρὸς εὐδαίμων βίος
καὶ
τί τὴν τυραννίδ´, ἀδικίαν εὐδαίμονα,
τιμᾷς;
ἂν μή τις, ὥσπερ εἴρηται, ταῖς μεταφοραῖς καὶ
καταχρήσεσι τῶν ὀνομάτων ἕπηται. ταῦτα μὲν
οὖν ἱκανὰ περὶ τούτων.
Ἐκεῖνο δ´ οὐχ ἅπαξ ἀλλὰ πολλάκις ὑπομνηστέον
ἐστὶ τοὺς νέους, ἐνδεικνυμένους αὐτοῖς ὅτι
μιμητικὴν ἡ ποίησις ὑπόθεσιν ἔχουσα κόσμῳ μὲν
καὶ λαμπρότητι χρῆται περὶ τὰς ὑποκειμένας
πράξεις καὶ τὰ ἤθη, τὴν δ´ ὁμοιότητα τοῦ ἀληθοῦς
οὐ προλείπει, τῆς μιμήσεως ἐν τῷ πιθανῷ τὸ
ἀγωγὸν ἐχούσης. διὸ καὶ κακίας καὶ ἀρετῆς
σημεῖα μεμιγμένα ταῖς πράξεσιν ἡ μὴ παντάπασι
τῆς ἀληθείας ὀλιγωροῦσα συνεκφέρει μίμησις,
ὥσπερ ἡ Ὁμήρου πολλὰ πάνυ τοῖς Στωϊκοῖς
χαίρειν φράζουσα, μήτε τι φαῦλον ἀρετῇ προσεῖναι
μήτε κακίᾳ χρηστὸν ἀξιοῦσιν, ἀλλὰ πάντως μὲν
ἐν πᾶσιν ἁμαρτωλὸν εἶναι τὸν ἀμαθῆ, περὶ πάντα
δ´ αὖ κατορθοῦν τὸν ἀστεῖον. ταῦτα γὰρ ἐν ταῖς
σχολαῖς ἀκούομεν· ἐν δὲ τοῖς πράγμασι καὶ τῷ βίῳ
τῶν πολλῶν κατὰ τὸν Εὐριπίδην
οὐκ ἂν γένοιτο χωρὶς ἐσθλὰ καὶ κακά,
ἀλλ´ ἔστι τις σύγκρασις.
ἄνευ δὲ τοῦ ἀληθοῦς μάλιστα μὲν ἡ ποιητικὴ τῷ
ποικίλῳ χρῆται καὶ πολυτρόπῳ. τὸ γὰρ ἐμπαθὲς
καὶ παράλογον καὶ ἀπροσδόκητον, ᾧ πλείστη μὲν
ἔκπληξις ἕπεται πλείστη δὲ χάρις, αἱ μεταβολαὶ
παρέχουσι τοῖς μύθοις· τὸ δ´ ἁπλοῦν ἀπαθὲς καὶ
ἄμουσον. ὅθεν οὔτε νικῶντας ἀεὶ πάντα ποιοῦσι
τοὺς αὐτοὺς οὔτ´ εὐημεροῦντας οὔτε κατορθοῦντας.
ἀλλ´ οὐδὲ τοῖς θεοῖς, ὅταν εἰς ἀνθρωπίνας ἐμπέσωσι
πράξεις, ἀπαθέσι χρῶνται καὶ ἀναμαρτήτοις, ἵνα μηδαμοῦ
τό τε ταράττον καὶ τὸ ἐκπλῆττον ἀργῇ τῆς
ποιήσεως ἀκίνδυνον καὶ ἀναγώνιστον γιγνόμενον.
Οὕτως οὖν τούτων ἐχόντων ἐπάγωμεν τοῖς
ποιήμασι τὸν νέον μὴ τοιαύτας ἔχοντα δόξας περὶ
τῶν καλῶν ἐκείνων καὶ μεγάλων ὀνομάτων, ὡς
ἄρα σοφοὶ καὶ δίκαιοι οἱ ἄνδρες ἦσαν, ἄκροι τε
βασιλεῖς καὶ κανόνες ἀρετῆς ἁπάσης καὶ ὀρθότητος.
ἐπεὶ βλαβήσεται μεγάλα δοκιμάζων πάντα καὶ
τεθηπώς, μὴ δυσχεραίνων δὲ μηδὲν μηδ´ ἀκούων
μηδ´ ἀποδεχόμενος τοῦ ψέγοντος αὖ τοὺς τοιαῦτα
πράττοντας καὶ λέγοντας
αἲ γάρ, Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον,
μήτε τις οὖν Τρώων θάνατον φύγοι, ὅσσοι ἔασι,
μήτε τις Ἀργείων, νῶιν δ´ ἐκδῦμεν ὄλεθρον,
ὄφρ´ οἶοι Τροίης ἱερὰ κρήδεμνα λύοιμεν
καὶ
οἰκτροτάτην δ´ ἤκουσα ὄπα Πριάμοιο θυγατρὸς
Κασσάνδρης, τὴν κτεῖνε Κλυταιμνήστρη δολόμητις
ἀμφ´ ἐμοὶ
καὶ
παλλακίδι προμιγῆναι, ἵν´ ἐχθήρειε γέροντα.
τῇ πιθόμην καὶ ἔρεξα
καὶ
Ζεῦ πάτερ, οὔ τις σεῖο θεῶν ὀλοώτερος ἄλλος.
μηδὲν οὖν ἐπαινεῖν ἐθιζέσθω τοιοῦτον ὁ νέος, μηδὲ
προφάσεις λέγων μηδὲ παραγωγάς τινας εὐπρεπεῖς
ἐπὶ πράγμασι φαύλοις μηχανώμενος πιθανὸς ἔστω
καὶ πανοῦργος, ἀλλ´ ἐκεῖνο μᾶλλον οἰέσθω, μίμησιν
εἶναι τὴν ποίησιν ἠθῶν καὶ βίων, καὶ ἀνθρώπων οὐ
τελείων οὐδὲ καθαρῶν οὐδ´ ἀνεπιλήπτων παντάπασιν,
ἀλλὰ μεμιγμένων πάθεσι καὶ δόξαις ψευδέσι
καὶ ἀγνοίαις, διὰ δ´ εὐφυΐαν αὑτοὺς πολλάκις μετατιθέντων
πρὸς τὸ κρεῖττον. ἡ γὰρ τοιαύτη παρασκευὴ
τοῦ νέου καὶ διάνοια, τοῖς μὲν εὖ λεγομένοις
καὶ πραττομένοις ἐπαιρομένου καὶ συνενθουσιῶντος,
τὰ δὲ φαῦλα μὴ προσιεμένου καὶ δυσχεραίνοντος,
ἀβλαβῆ παρέξει τὴν ἀκρόασιν. ὁ δὲ πάντα θαυμάζων
καὶ πᾶσιν ἐξοικειούμενος καὶ καταδεδουλωμένος
τῇ δόξῃ τὴν κρίσιν ὑπὸ τῶν ἡρωϊκῶν
ὀνομάτων, ὥσπερ οἱ τὴν Πλάτωνος ἀπομιμούμενοι
κυρτότητα καὶ τὴν Ἀριστοτέλους τραυλότητα,
λήσεται πρὸς πολλὰ τῶν φαύλων εὐχερὴς γενόμενος.
δεῖ δὲ μὴ δειλῶς μηδ´ ὥσπερ ὑπὸ δεισιδαιμονίας
ἐν ἱερῷ φρίττειν ἅπαντα καὶ προσκυνεῖν,
ἀλλὰ θαρραλέως ἐθιζόμενον ἐπιφωνεῖν μηδὲν ἧττον
τοῦ "ὀρθῶς" καὶ "πρεπόντως" τὸ "οὐκ ὀρθῶς"
καὶ "οὐ προσηκόντως." οἷον ὁ Ἀχιλλεὺς ἐκκλησίαν
συνάγει τῶν στρατιωτῶν νοσούντων, ἀσχάλλων
μὲν ἀργοῦντι τῷ πολέμῳ μάλιστα πάντων διὰ
τὴν ἐν ταῖς στρατείαις ἐπιφάνειαν αὐτοῦ καὶ
δόξαν, ἰατρικὸς δ´ ὢν καὶ μεθ´ ἡμέραν ἐνάτην ᾗ
ταῦτα κρίνεσθαι πέφυκεν αἰσθόμενος οὐκ οὖσαν συνήθη
τὴν νόσον οὐδὲ συνεστῶσαν ἀπὸ κοινῶν αἰτιῶν,
ἀναστὰς οὐ δημαγωγεῖ πρὸς τὸν ὄχλον, ἀλλὰ τῷ
βασιλεῖ γίγνεται σύμβουλος
Ἀτρείδη, νῦν ἄμμε πάλιν πλαγχθέντας ὀίω
ἂψ ἀπονοστήσειν,
ὀρθῶς ταῦτα καὶ μετρίως καὶ πρεπόντως. τοῦ δὲ
μάντεως δεδιέναι φήσαντος τὴν ὀργὴν τοῦ δυνατωτάτου
τῶν Ἑλλήνων, οὐκέτ´ ὀρθῶς οὐδὲ μετρίως,
ἐπομόσας μηδένα προσοίσειν χεῖρας αὐτῷ ζῶντος
αὐτοῦ, προστίθησιν
οὐδ´ ἢν Ἀγαμέμνονα εἴπῃς,
ἐνδεικνύμενος ὀλιγωρίαν καὶ περιφρόνησιν τοῦ ἄρχοντος.
ἐκ δὲ τούτου μᾶλλον παροξυνθεὶς ἐπὶ τὸ
ξίφος φέρεται σφάττειν διανοούμενος, οὔτε πρὸς
τὸ καλὸν ὀρθῶς οὔτε πρὸς τὸ συμφέρον. εἶτ´
αὖθις μετανοήσας
ἂψ ἐς κουλεὸν ὦσε μέγα ξίφος, οὐδ´ ἀπίθησε
μύθῳ Ἀθηναίης,
ὀρθῶς πάλιν καὶ καλῶς, ὅτι τὸν θυμὸν ἐκκόψαι
παντάπασι μὴ δυνηθείς, ὅμως πρὶν ἀνήκεστόν τι
δρᾶσαι μετέστησε καὶ κατέσχεν εὐπειθῆ τῷ
λογισμῷ γενόμενον. πάλιν ὁ Ἀγαμέμνων ἐν μὲν
τοῖς περὶ τὴν ἐκκλησίαν γιγνομένοις καὶ λεγομένοις
ὑπ´ αὐτοῦ καταγέλαστός ἐστιν, ἐν δὲ τοῖς
περὶ Χρυσηίδα σεμνότερος καὶ βασιλικώτερος. ὁ
μὲν γὰρ Ἀχιλλεὺς ἀγομένης τῆς Βρισηίδος
δακρύσας ἑτάρων ἄφαρ ἕζετο νόσφι λιασθείς,
οὗτος δ´ αὐτὸς εἰς τὴν ναῦν ἐμβιβάζων καὶ παραδιδοὺς
καὶ ἀποπέμπων τὴν ἄνθρωπον ἣν ὀλίγῳ
πρόσθεν εἴρηκε τῆς γαμετῆς τῇ εὐνοίᾳ προκρίνειν,
οὐδὲν ἐρωτικὸν οὐδ´ αἰσχρὸν ἐποίησε. καὶ μὴν ὁ
Φοῖνιξ διὰ τὴν παλλακίδα κατάρατος ὑπὸ τοῦ
πατρὸς γενόμενος
"τὸν μὲν ἐγώ," φησί, "βούλευσα κατακτάμεν
ὀξέι χαλκῷ·
ἀλλά τις ἀθανάτων παῦσεν χόλον, ὅς ῥ´ ἐνὶ θυμῷ
δήμου θῆκε φάτιν καὶ ὀνείδεα πόλλ´ ἀνθρώπων,
ὡς μὴ πατροφόνος μετ´ Ἀχαιοῖσιν καλεοίμην."
ὁ μὲν οὖν Ἀρίσταρχος ἐξεῖλε ταῦτα τὰ ἔπη φοβηθείς·
ἔχει δὲ πρὸς τὸν καιρὸν ὀρθῶς, τοῦ Φοίνικος
τὸν Ἀχιλλέα διδάσκοντος οἷόν ἐστιν ὀργὴ καὶ ὅσα
διὰ θυμὸν ἄνθρωποι τολμῶσι, μὴ χρώμενοι λογισμῷ
μηδὲ πειθόμενοι τοῖς παρηγοροῦσι. καὶ γὰρ τὸν
Μελέαγρον ἐπεισάγει τοῖς πολίταις ὀργιζόμενον,
8εἶτα πραϋνόμενον, ὀρθῶς τὰ πάθη ψέγων, τὸ δὲ
μὴ συνακολουθεῖν ἀλλ´ ἀντιτάττεσθαι καὶ κρατεῖν
καὶ μετανοεῖν ἐπαινῶν ὡς καλὸν καὶ συμφέρον.
Ἐνταῦθα μὲν οὖν ἡ διαφορὰ πρόδηλος· ὅπου δ´
ἀσαφῆ τὰ τῆς γνώμης, διοριστέον οὕτω πως
ἐφιστάντας τὸν νέον. εἰ μὲν ἡ Ναυσικάα ξένον
ἄνδρα τὸν Ὀδυσσέα θεασαμένη καὶ παθοῦσα τὸ
τῆς Καλυψοῦς πάθος πρὸς αὐτόν, ἅτε δὴ τρυφῶσα
καὶ γάμων ὥραν ἔχουσα, τοιαῦτα μωραίνει πρὸς
τὰς θεραπαινίδας
αἲ γὰρ ἐμεῦ τοιόσδε πόσις κεκλημένος εἴη
ἐνθάδε ναιετάων, καί οἱ ἅδοι αὐτόθι μίμνειν,
ψεκτέον τὸ θράσος αὐτῆς καὶ τὴν ἀκολασίαν· εἰ δὲ
τοῖς λόγοις τοῦ ἀνδρὸς τὸ ἦθος ἐνιδοῦσα καὶ θαυμάσασα
τὴν ἔντευξιν αὐτοῦ πολὺν νοῦν ἔχουσαν
εὔχεται τοιούτῳ συνοικεῖν μᾶλλον ἢ πλωτικῷ τινι
καὶ ὀρχηστικῷ τῶν πολιτῶν, ἄξιον ἄγασθαι. πάλιν
τῆς Πηνελόπης τοῖς μνηστῆρσι προσδιαλεγομένης
οὐκ ἀπανθρώπως, ἐκείνων δ´ αὐτῇ χαριζομένων
ἱμάτια καὶ κόσμον ἄλλον, ἡδόμενος Ὀδυσσεὺς
οὕνεκα τῶν μὲν δῶρα παρέλκετο, θέλγε δὲ θυμόν,
εἰ μὲν ἐπὶ τῇ δωροδοκίᾳ καὶ πλεονεξίᾳ χαίρει, τὸν
κωμῳδούμενον ὑπερβάλλει μαστροπείᾳ Πολίαγρον
εὐδαίμων Πολίαγρος
οὐράνιον αἶγα πλουτοφόρον τρέφων·
εἰ δὲ μᾶλλον οἰόμενος ὑποχειρίους ἕξειν διὰ τὴν
ἐλπίδα θαρροῦντας καὶ τὸ μέλλον οὐ προσδοκῶντας,
λόγον ἔχει τὸ ἡδόμενον αὐτοῦ καὶ θαρροῦν.
ὁμοίως ἐπὶ τῇ διαριθμήσει τῶν χρημάτων, ἃ συνεξέθηκαν
οἱ Φαίακες αὐτῷ καὶ ἀπέπλευσαν, εἰ μὲν
ἀληθῶς ἐν ἐρημίᾳ τοσαύτῃ καὶ τῶν καθ´ αὑτὸν
ἀσαφείᾳ καὶ ἀδηλότητι γεγονὼς περὶ τῶν χρημάτων
φοβεῖται
μή τί οἱ οἴχωνται κοίλης ἐπὶ νηὸς ἔχοντες,
οἰκτίρειν ἄξιον ἢ βδελύττεσθαι νὴ Δία τὴν φιλοπλουτίαν·
εἰ δ´, ὥσπερ ἔνιοι λέγουσι, περὶ τῆς Ἰθάκης
ἀμφιδοξῶν οἴεται τὴν τῶν χρημάτων σωτηρίαν
ἀπόδειξιν εἶναι τῆς τῶν Φαιάκων ὁσιότητος (οὐ γὰρ
ἂν ἀκερδῶς φέροντας αὐτὸν εἰς ἀλλοτρίαν ἐκβαλεῖν
χώραν καὶ καταλιπεῖν, ἀποσχομένους τῶν χρημάτων),
οὔτε φαύλῳ τεκμηρίῳ χρῆται καὶ τὴν πρόνοιαν
ἄξιον ἐπαινεῖν. ἔνιοι δὲ καὶ τὴν ἔκθεσιν
αὐτὴν εἰ μὲν ἀληθῶς ἐγένετο καθεύδοντος ψέγουσι,
καὶ Τυρρηνοὺς ἱστορίαν τινά φασι διαφυλάττειν
ὡς ὑπνώδους φύσει τοῦ Ὀδυσσέως γενομένου καὶ
δυσεντεύκτου διὰ τοῦτο τοῖς πολλοῖς ὄντος. εἰ
δ´ οὐκ ἦν ἀληθὴς ὁ ὕπνος, ἀλλ´ αἰδούμενος μὲν
ἀποπέμψαι τοὺς Φαίακας ἄνευ ξενίων καὶ φιλοφροσύνης,
μὴ δυνάμενος δὲ τοὺς ἐχθροὺς λαθεῖν
ἐκείνων συμπαρόντων ἐχρήσατο τῆς ἀπορίας παρακαλύμματι,
κοιμωμένῳ ποιήσας ὅμοιον ἑαυτόν, ἀποδέχονται.
Καὶ ταῦτα δὴ τοῖς νέοις ὑποδεικνύοντες οὐκ
ἐάσομεν φορὰν πρὸς τὰ φαῦλα γίγνεσθαι τῶν
ἠθῶν ἀλλὰ τῶν βελτιόνων ζῆλον καὶ προαίρεσιν,
εὐθὺς τοῖς μὲν τὸ ψέγειν τοῖς δὲ τὸ ἐπαινεῖν ἀποδιδόντες.
μάλιστα δὲ τοῦτο ποιεῖν δεῖ ἐν ταῖς
τραγῳδίαις ὅσαι λόγους ἔχουσι πιθανοὺς καὶ
πανούργους ἐν πράξεσιν ἀδόξοις καὶ πονηραῖς.
οὐ πάνυ γὰρ ἀληθὲς τὸ τοῦ Σοφοκλέους λέγοντος
οὐκ ἔστ´ ἀπ´ ἔργων μὴ καλῶν ἔπη καλά·
καὶ γὰρ οὗτος εἴωθεν ἤθεσι φαύλοις καὶ ἀτόποις
πράγμασι λόγους ἐπιγελῶντας καὶ φιλανθρώπους
αἰτίας πορίζειν. καὶ ὁ σύσκηνος αὐτοῦ πάλιν ὁρᾷς
ὅτι τήν τε Φαίδραν καὶ προσεγκαλοῦσαν τῷ Θησεῖ
πεποίηκεν ὡς διὰ τὰς ἐκείνου παρανομίας ἐρασθεῖσαν
τοῦ Ἱππολύτου. τοιαύτην δὲ καὶ τῇ Ἑλένῃ
παρρησίαν κατὰ τῆς Ἑκάβης ἐν ταῖς Τρῳάσι
δίδωσιν, οἰομένῃ δεῖν ἐκείνην κολάζεσθαι μᾶλλον
ὅτι μοιχὸν αὐτῆς ἔτεκε. μηδὲν οὖν τούτων κομψὸν
ἡγεῖσθαι καὶ πανοῦργον ὁ νέος ἐθιζέσθω, μηδὲ
προσμειδιάτω ταῖς τοιαύταις εὑρησιλογίαις, ἀλλὰ
βδελυττέσθω τοὺς λόγους μᾶλλον ἢ τὰ ἔργα τῆς
ἀκολασίας.
Ἐπὶ πᾶσι τοίνυν καὶ τὸ τὴν αἰτίαν ἑκάστου
τῶν λεγομένων ἐπιζητεῖν χρήσιμόν ἐστιν. ὁ μὲν
γὰρ Κάτων ἔτι παιδάριον ὢν ἔπραττε μὲν ὃ προστάξειεν
ὁ παιδαγωγός, αἰτίαν δὲ καὶ λόγον
ἀπῄτει τοῦ προστάγματος· τοῖς δὲ ποιηταῖς οὐ
πειστέον ὥσπερ παιδαγωγοῖς ἢ νομοθέταις, ἂν μὴ
λόγον ἔχῃ τὸ ὑποκείμενον. ἕξει δέ, ἄνπερ χρηστὸν
ᾖ· ἂν δὲ μοχθηρόν, ὀφθήσεται κενὸν καὶ μάταιον.
ἀλλ´ οἱ πολλοὶ τῶν μὲν τοιούτων τὰς αἰτίας πικρῶς
ἀπαιτοῦσι καὶ διαπυνθάνονται πῶς λέλεκται
μηδέ ποτ´ οἰνοχόην τιθέμεν κρητῆρος ὕπερθεν
πινόντων
καὶ
ὃς δέ κ´ ἀνὴρ ἀπὸ ὧν ὀχέων ἕτερ´ ἅρμαθ´
ἵκηται,
ἔγχει ὀρεξάσθω.
8
τῶν δὲ μειζόνων ἀβασανίστως δέχονται τὴν πίστιν,
οἷα καὶ ταῦτ´ ἐστὶν
δουλοῖ γὰρ ἄνδρα, κἂν θρασύσπλαγχνός τις ᾖ,
ὅταν συνειδῇ μητρὸς ἢ πατρὸς κακά,
καὶ
σμικρὸν φρονεῖν χρὴ τὸν κακῶς πεπραγότα.
καίτοι ταῦτα τῶν ἠθῶν ἅπτεται καὶ τοὺς βίους
διαταράττει, κρίσεις ἐμποιοῦντα φαύλας καὶ δόξας
ἀγεννεῖς, ἂν μὴ πρὸς ἕκαστον αὐτῶν εἰθισμένοι
λέγωμεν "διὰ τί σμικρὸν φρονεῖν χρὴ τὸν κακῶς
πεπραγότα καὶ μὴ μᾶλλον ἀνταίρειν τῇ τύχῃ καὶ
ποιεῖν ὑψηλὸν ἑαυτὸν καὶ ἀταπείνωτον; διὰ τί δέ,
ἂν ἐκ πατρὸς φαύλου καὶ ἀνοήτου γεγονὼς αὐτὸς
ὦ χρηστὸς καὶ φρόνιμος, οὐ προσήκει μοι διὰ τὴν
ἐμὴν ἀρετὴν μέγα φρονεῖν ἀλλὰ καταπεπλῆχθαι
8καὶ ταπεινὸν εἶναι διὰ τὴν τοῦ πατρὸς ἀμαθίαν;"
ὁ γὰρ οὕτως ἀπαντῶν καὶ ἀντερείδων καὶ μὴ
παντὶ λόγῳ πλάγιον ὥσπερ πνεύματι παραδιδοὺς
ἑαυτὸν ἀλλ´ ὀρθῶς ἔχειν νομίζων τὸ "βλὰξ ἄνθρωπος
ἐπὶ παντὶ λόγῳ φιλεῖ ἐπτοῆσθαι," πολλὰ
διακρούσεται τῶν οὐκ ἀληθῶς οὐδ´ ὠφελίμως
λεγομένων. ταῦτα μὲν οὖν ἀβλαβῆ παρέξει τὴν
τῶν ποιημάτων ἀκρόασιν.
Ἐπεὶ δ´ ὥσπερ ἐν ἀμπέλου φύλλοις καὶ
κλήμασιν εὐθαλοῦσι πολλάκις ὁ καρπὸς ἀποκρύπτεται
8καὶ λανθάνει κατασκιαζόμενος, οὕτως ἐν
ποιητικῇ λέξει καὶ μυθεύμασι περικεχυμένοις
πολλὰ διαφεύγει τὸν νέον ὠφέλιμα καὶ χρήσιμα
(δεῖ δὲ τοῦτο μὴ πάσχειν μηδ´ ἀποπλανᾶσθαι τῶν
πραγμάτων, ἀλλ´ ἐμφύεσθαι μάλιστα τοῖς πρὸς
ἀρετὴν φέρουσι καὶ δυναμένοις πλάττειν τὸ ἦθος),
οὐ χεῖρόν ἐστι καὶ περὶ τούτων διελθεῖν ἐν βραχέσιν,
ἁψάμενον ὡς ἐν τύπῳ τῶν πραγμάτων, μήκη δὲ
καὶ κατασκευὰς καὶ παραδειγμάτων ὄχλον ἐῶντα
τοῖς ἐπιδεικτικώτερον γράφουσι. πρῶτον μὲν οὖν
8τὰ χρηστὰ καὶ τὰ φαῦλα γιγνώσκων ὁ νέος ἤθη
καὶ πρόσωπα τοῖς λεγομένοις προσεχέτω καὶ ταῖς
πράξεσιν ἃς ὁ ποιητὴς ἑκατέροις προσηκόντως
ἀποδίδωσιν· οἷον ὁ Ἀχιλλεὺς πρὸς τὸν Ἀγαμέμνονα
λέγει, καίπερ λέγων μετ´ ὀργῆς
οὐ γὰρ σοί ποτε ἶσον ἔχω γέρας, ὁππότ´ Ἀχαιοὶ
Τρώων ἐκπέρσως´ εὖ ναιόμενον πτολίεθρον,
ὁ δὲ Θερσίτης τῷ αὐτῷ λοιδορούμενος λέγει
8
πλεῖαί τοι χαλκοῦ κλισίαι, πολλαὶ δὲ γυναῖκες
εἰσὶν ἐνὶ κλισίῃς ἐξαίρετοι, ἅς τοι Ἀχαιοὶ
πρωτίστῳ δίδομεν, εὖτ´ ἂν πτολίεθρον ἕλωμεν,
καὶ πάλιν ὁ Ἀχιλλεὺς
αἴ κέ ποθι Ζεὺς
δῷσι πόλιν Τροίην εὐτείχεον ἐξαλαπάξαι,
ὁ δὲ Θερσίτης
ὅν κεν ἐγὼ δήσας ἀγάγω ἢ ἄλλος Ἀχαιῶν.
πάλιν τοῦ Ἀγαμέμνονος ἐν τῇ ἐπιπωλήσει τὸν
Διομήδην λοιδορήσαντος ὁ μὲν οὐδὲν ἀντεῖπεν
αἰδεσθεὶς βασιλῆος ἐνιπὴν αἰδοίοιο,
ὁ δὲ Σθένελος, οὗ μηδεὶς λόγος,
"Ἀτρείδη," φησί, "μὴ ψεύδε´ ἐπιστάμενος
σάφα εἰπεῖν.
ἡμεῖς τοι πατέρων μέγ´ ἀμείνονες εὐχόμεθ´ εἶναι."
ἡ γὰρ τοιαύτη διαφορὰ μὴ παρορωμένη διδάξει
τὸν νέον ἀστεῖον ἡγεῖσθαι τὴν ἀτυφίαν καὶ μετριότητα,
τὴν δὲ μεγαλαυχίαν καὶ περιαυτολογίαν
ὡς φαῦλον εὐλαβεῖσθαι. χρήσιμον δὲ καὶ τὸ τοῦ
Ἀγαμέμνονος κατανοεῖν ἐνταῦθα· τὸν μὲν γὰρ
Σθένελον ἀπροσαύδητον παρῆλθε, τοῦ δ´ Ὀδυσσέως
οὐκ ἠμέλησεν ἀλλ´ ἠμείψατο καὶ προσηγόρευσεν,
ὡς γνῶ χωομένοιο· πάλιν δ´ ὅ γε λάζετο μῦθον·
τὸ μὲν γὰρ πᾶσιν ἀπολογεῖσθαι θεραπευτικὸν καὶ
οὐκ ἀξιωματικόν· τὸ δὲ πάντων καταφρονεῖν
ὑπερήφανον καὶ ἀνόητον. ἄριστα δ´ ὁ Διομήδης
ἐν μὲν τῇ μάχῃ σιωπᾷ κακῶς ἀκούων ὑπὸ τοῦ
βασιλέως, μετὰ δὲ τὴν μάχην παρρησίᾳ χρῆται
πρὸς αὐτόν
ἀλκὴν μέν μοι πρῶτον ὀνείδισας ἐν Δαναοῖσιν.
Εὖ δ´ ἔχει καὶ φρονίμου διαφορὰν ἀνδρὸς καὶ
μάντεως πανηγυρικοῦ μὴ παραλιπεῖν. ὁ μὲν γὰρ
Κάλχας οὐ συνεῖδε τὸν καιρόν, ἀλλ´ ἐν πλήθει παρ´
οὐδὲν ἐποιήσατο κατηγορῆσαι τοῦ βασιλέως ὡς
τὸν λοιμὸν αὐτοῖς ἐπαγαγόντος· ὁ δὲ Νέστωρ
βουλόμενος ἐμβάλλειν λόγον ὑπὲρ τῶν πρὸς τὸν
8Ἀχιλλέα διαλλαγῶν, ἵνα μὴ διαβάλλειν δοκῇ τὸν
Ἀγαμέμνονα πρὸς τὸ πλῆθος ὡς ἁμαρτόντα καὶ
χρησάμενον ὀργῇ,
δαίνυ δαῖτα γέρουσιν· ἔοικέ τοι, οὔ τοι ἀεικές.
πολλῶν δ´ ἀγρομένων τῷ πείσεαι ὅς κεν ἀρίστην
βουλὴν βουλεύσῃ.
καὶ μετὰ τὸ δεῖπνον ἐξαποστέλλει τοὺς πρέσβεις·
τοῦτο γὰρ ἦν ἐπανόρθωσις ἁμαρτίας, ἐκεῖνο δὲ
κατηγορία καὶ προπηλακισμός.
Ἔτι δὲ καὶ τὰς ἐν τοῖς γένεσι διαφορὰς σκεπτέον,
ὧν τοιοῦτός ἐστιν ὁ τρόπος. οἱ μὲν Τρῶες ἐπίασι
μετὰ κραυγῆς καὶ θράσους, οἱ δ´ Ἀχαιοί
σιγῇ δειδιότες σημάντορας.
τὸ γὰρ ἐν χερσὶ τῶν πολεμίων ὄντων φοβεῖσθαι
τοὺς ἄρχοντας ἀνδρείας ἅμα καὶ πειθαρχίας
σημεῖον. ὅθεν ὁ μὲν Πλάτων ἐθίζει τοὺς ψόγους
φοβεῖσθαι καὶ τὰ αἰσχρὰ μᾶλλον ἢ τοὺς πόνους
καὶ τοὺς κινδύνους, ὁ δὲ Κάτων ἔλεγε φιλεῖν τοὺς
ἐρυθριῶντας μᾶλλον ἢ τοὺς ὠχριῶντας.
Ἔστι δὲ καὶ τῶν ἐπαγγελιῶν ἴδιος χαρακτήρ.
ὁ μὲν γὰρ Δόλων ἐπαγγέλλεται
τόφρα γὰρ ἐς στρατὸν εἶμι διαμπερές, ὄφρ´ ἂν
ἵκωμαι
νῆ´ Ἀγαμεμνονέην,
ὁ δὲ Διομήδης ἐπαγγέλλεται μὲν οὐδέν, ἧττον δ´
ἄν φησι φοβηθῆναι μεθ´ ἑτέρου πεμπόμενος. Ἑλληνικὸν
οὖν καὶ ἀστεῖον ἡ πρόνοια, βαρβαρικὸν δὲ
καὶ φαῦλον ἡ θρασύτης· καὶ δεῖ τὸ μὲν ζηλοῦν τὸ
δὲ δυσχεραίνειν. ἔχεται δέ τινος οὐκ ἀχρήστου
θεωρίας καὶ τὸ περὶ τοὺς Τρῶας καὶ τὸν Ἕκτορα
πάθος, τοῦ Αἴαντος αὐτῷ μονομαχεῖν μέλλοντος.
ὁ μὲν γὰρ Αἰσχύλος Ἰσθμοῖ πύκτου πληγέντος εἰς
τὸ πρόσωπον καὶ κραυγῆς γενομένης, "οἷον"
εἶπεν "ἡ ἄσκησίς ἐστιν. οἱ θεώμενοι βοῶσιν, ὁ
δὲ πληγεὶς σιωπᾷ." τοῦ δὲ ποιητοῦ λέγοντος ὅτι
τὸν Αἴαντα τῶν ὅπλων ποιούντων λαμπρὸν οἱ μὲν
Ἕλληνες ἔχαιρον ὁρῶντες,
Τρῶας δὲ τρόμος αἰνὸς ἐπήλυθε γυῖα ἕκαστον,
Ἕκτορί τ´ αὐτῷ θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι πάτασσε,
τίς οὐκ ἂν ἀγάσαιτο τὴν διαφοράν; τοῦ μὲν κινδυνεύοντος
ἡ καρδία πηδᾷ μόνον, ὥσπερ παλαίειν νὴ
Δί´ ἢ σταδιοδρομεῖν μέλλοντος, τῶν δὲ θεωμένων
τρέμει καὶ πάλλεται τὸ σῶμα δι´ εὔνοιαν καὶ φόβον
ὑπὲρ τοῦ βασιλέως. ἐνταῦθα δὲ καὶ τὴν τοῦ
κρατίστου πρὸς τὸν κάκιστον διαφορὰν ἀποθεωρητέον.
ὁ μὲν γὰρ Θερσίτης
ἔχθιστος δ´ Ἀχιλῆι μάλιστ´ ἦν ἠδ´ Ὀδυσῆι,
ὁ δ´ Αἴας ἀεί τε τῷ Ἀχιλλεῖ προσφιλὴς καὶ πρὸς
τὸν Ἕκτορα λέγει περὶ αὐτοῦ
νῦν μὲν δὴ σάφα εἴσεαι οἰόθεν οἶος
οἷοι καὶ Δαναοῖσιν ἀριστῆες μετέασι,
καὶ μετ´ Ἀχιλλῆα ῥηξήνορα θυμολέοντα.
καὶ τοῦτο μὲν Ἀχιλλέως τὸ ἐγκώμιόν ἐστι, τὰ δ´
ἑξῆς ὑπὲρ ἁπάντων εἴρηται χρησίμως
ἡμεῖς δ´ εἰμὲν τοῖοι οἳ ἂν σέθεν ἀντιάσαιμεν
καὶ πολέες,
οὔτε μόνον οὔτ´ ἄριστον ἀποφαίνων ἑαυτὸν ἀλλὰ
μετὰ πολλῶν ὁμοίως δυναμένων ἀμύνασθαι.
Ταῦτα μὲν οὖν ἱκανὰ περὶ διαφορᾶς, ἂν μὴ
κἀκεῖνο βουλώμεθα προσλαβεῖν, ὅτι τῶν Τρώων
ἑαλώκασι καὶ πολλοὶ ζῶντες, οὐδεὶς δὲ τῶν Ἀχαιῶν,
καὶ τῶν μὲν ὑποπεπτώκασιν ἔνιοι τοῖς πολεμίοις,
ὥσπερ ὁ Ἄδραστος, οἱ Ἀντιμάχου παῖδες, ὁ
Λυκάων, αὐτὸς ὁ Ἕκτωρ δεόμενος περὶ ταφῆς
τοῦ Ἀχιλλέως, ἐκείνων δ´ οὐδείς, ὡς βαρβαρικοῦ
τοῦ ἱκετεύειν καὶ ὑποπίπτειν ἐν τοῖς ἀγῶσιν ὄντος,
Ἑλληνικοῦ δὲ τοῦ νικᾶν μαχόμενον ἢ ἀποθνῄσκειν.
Ἐπεὶ δ´ ὥσπερ ἐν ταῖς νομαῖς ἡ μὲν μέλιττα
διώκει τὸ ἄνθος, ἡ δ´ αἲξ τὸν θαλλόν, ἡ δ´ ὗς τὴν
ῥίζαν, ἄλλα δὲ ζῷα τὸ σπέρμα καὶ τὸν καρπόν, οὕτως
ἐν ταῖς ἀναγνώσεσι τῶν ποιημάτων ὁ μὲν ἀπανθίζεται
τὴν ἱστορίαν, ὁ δ´ ἐμφύεται τῷ κάλλει καὶ
τῇ κατασκευῇ τῶν ὀνομάτων, καθάπερ ὁ Ἀριστοφάνης
περὶ τοῦ Εὐριπίδου φησί
χρῶμαι γὰρ αὐτοῦ τοῦ στόματος τῷ στρογγύλῳ·
οἳ δὲ τῶν πρὸς τὸ ἦθος εἰρημένων ὠφελίμως
ἔχονται, πρὸς οὓς δὴ νῦν ἡμῖν ὁ λόγος ἐστίν,
ὑπομιμνῄσκωμεν αὐτοὺς ὅτι δεινόν ἐστι τὸν μὲν
φιλόμυθον μὴ λανθάνειν τὰ καινῶς ἱστορούμενα
καὶ περιττῶς, μηδὲ τὸν φιλόλογον ἐκφεύγειν τὰ
καθαρῶς πεφρασμένα καὶ ῥητορικῶς, τὸν δὲ
φιλότιμον καὶ φιλόκαλον καὶ μὴ παιγνίας ἀλλὰ
παιδείας ἕνεκα ποιημάτων ἁπτόμενον ἀργῶς καὶ
ἀμελῶς ἀκούειν τῶν πρὸς ἀνδρείαν ἢ σωφροσύνην
8ἢ δικαιοσύνην ἀναπεφωνημένων, οἷα καὶ ταῦτ´
ἐστὶ
Τυδείδη, τί παθόντε λελάσμεθα θούριδος ἀλκῆς;
ἀλλ´ ἄγε δεῦρο, πέπον, παρ´ ἔμ´ ἵστασο· δὴ
γὰρ ἔλεγχος
ἔσσεται, εἴ κεν νῆας ἕλῃ κορυθαίολος Ἕκτωρ.
τὸ γὰρ ἐν κινδύνῳ τοῦ διαφθαρῆναι καὶ ἀπολέσθαι
μετὰ πάντων ὄντα τὸν φρονιμώτατον ὁρᾶν τὸ αἰσχρὸν
δεδοικότα καὶ τὸ ἐπονείδιστον ἀλλὰ μὴ τὸν
θάνατον, ἐμπαθῆ ποιήσει πρὸς ἀρετὴν τὸν νέον.
καὶ τῷ
χαῖρε δ´ Ἀθηναίη πεπνυμένῳ ἀνδρὶ δικαίῳ
τοιοῦτον ἐπιλογισμὸν δίδωσι, μήτε πλουσίῳ τινὶ
μήτε καλῷ τὸ σῶμα μήτ´ ἰσχυρῷ τὴν θεὸν χαίρουσαν
ἀλλὰ φρονίμῳ καὶ δικαίῳ ποιήσας. καὶ πάλιν
τὸν Ὀδυσσέα φάσκουσα μὴ περιορᾶν μηδὲ προλείπειν
οὕνεκ´ ἐπητής ἐστι καὶ ἀγχίνοος καὶ ἐχέφρων,
ἐνδείκνυται μόνον εἶναι τῶν ἡμετέρων θεοφιλὲς
καὶ θεῖον ἀρετήν, εἴγε δὴ τὰ ὅμοια χαίρειν τοῖς
ὁμοίοις πέφυκεν.
Ἐπεὶ δὲ μεγάλου δοκοῦντος εἶναι καὶ ὄντος τοῦ
κρατεῖν ὀργῆς μεῖζόν ἐστιν ἡ φυλακὴ καὶ ἡ πρόνοια
τοῦ μὴ περιπεσεῖν ὀργῇ μηδ´ ἁλῶναι, καὶ ταῦτα
δεῖ τοῖς ἀναγιγνώσκουσιν ὑποδεικνύειν μὴ παρέργως,
ὅτι τὸν Πρίαμον ὁ Ἀχιλλεὺς οὐκ ἀνασχετικὸς ὢν
οὐδὲ πρᾶος ἡσυχίαν ἄγειν κελεύει καὶ μὴ παροξύνειν
αὐτόν, οὕτως
μηκέτι νῦν μ´ ἐρέθιζε, γέρον (νοέω δὲ καὶ αὐτὸς
Ἕκτορά τοι λῦσαι, Διόθεν δέ μοι ἄγγελος ἦλθε)
μή σε, γέρον, οὐδ´ αὐτὸν ἐνὶ κλισίῃσιν ἐάσω,
καὶ ἱκέτην περ ἐόντα, Διὸς δ´ ἀλίτωμαι ἐφετμάς,
καὶ τὸν Ἕκτορα λούσας καὶ περιστείλας αὐτὸς ἐπὶ
τὴν ἀπήνην τίθησι, πρὶν ᾐκισμένον ὑπὸ τοῦ πατρὸς
ὀφθῆναι,
μὴ ὁ μὲν ἀχνυμένῃ κραδίῃ χόλον οὐκ ἐρύσαιτο,
παῖδα ἰδών, Ἀχιλῆι δ´ ὀρινθείη φίλον ἦτορ
καί ἑ κατακτείνειε, Διὸς δ´ ἀλίτηται ἐφετμάς.
τὸ γὰρ ἐπισφαλῶς πρὸς ὀργὴν ἔχοντα καὶ φύσει
τραχὺν ὄντα καὶ θυμοειδῆ μὴ λανθάνειν ἑαυτὸν
ἀλλ´ ἐξευλαβεῖσθαι καὶ φυλάττεσθαι τὰς αἰτίας καὶ
προκαταλαμβάνειν τῷ λογισμῷ πόρρωθεν ὅπως
οὐδ´ ἄκων τῷ πάθει περιπεσεῖται, θαυμαστῆς ἐστι
προνοίας. οὕτω δὲ δεῖ καὶ πρὸς μέθην τὸν φίλοινον
ἔχειν καὶ πρὸς ἔρωτα τὸν ἐρωτικόν· ὥσπερ
ὁ Ἀγησίλαος οὐχ ὑπέμεινεν ὑπὸ τοῦ καλοῦ φιληθῆναι
προσιόντος, ὁ δὲ Κῦρος οὐδ´ ἰδεῖν τὴν
Πάνθειαν ἐτόλμησε, τῶν ἀπαιδεύτων τοὐναντίον
ὑπεκκαύματα τοῖς πάθεσι συλλεγόντων καὶ πρὸς
ἃ μάλιστα κακῶς καὶ ὀλισθηρῶς ἔχουσιν αὑτοὺς
προϊεμένων. ὁ δ´ Ὀδυσσεὺς οὐ μόνον ἑαυτὸν
ἀνέχει θυμούμενον, ἀλλὰ καὶ τὸν Τηλέμαχον ἐκ
τοῦ λόγου συνιδὼν χαλεπὸν ὄντα καὶ μισοπόνηρον
ἀμβλύνει καὶ παρασκευάζει πόρρωθεν ἡσυχίαν
ἄγειν καὶ ἀνέχεσθαι, κελεύων
εἰ δέ μ´ ἀτιμήσουσι δόμον κάτα, σὸν δὲ φίλον κῆρ
τετλάτω ἐν στήθεσσι κακῶς πάσχοντος ἐμεῖο,
ἤν περ καὶ διὰ δῶμα ποδῶν ἕλκωσι θύραζε
ἢ βέλεσιν βάλλωσι· σὺ δ´ εἰσορόων ἀνέχεσθαι.
ὥσπερ γὰρ τοὺς ἵππους οὐκ ἐν τοῖς δρόμοις χαλινοῦσιν
ἀλλὰ πρὸ τῶν δρόμων, οὕτω τοὺς δυσκαθέκτους
πρὸς τὰ δεινὰ καὶ θυμοειδεῖς προκαταλαμβάνοντες
τοῖς λογισμοῖς καὶ προκαταρτύοντες
ἐπὶ τοὺς ἀγῶνας ἄγουσιν.
Δεῖ δὲ μηδὲ τῶν ὀνομάτων ἀμελῶς ἀκούειν,
ἀλλὰ τὴν μὲν Κλεάνθους παιδιὰν παραιτεῖσθαι·
κατειρωνεύεται γὰρ ἔστιν ὅτε προσποιούμενος
ἐξηγεῖσθαι τὸ
Ζεῦ πάτερ Ἴδηθεν μεδέων
καὶ τὸ
Ζεῦ ἄνα Δωδωναῖε
κελεύων ἀναγιγνώσκειν ὑφ´ ἕν, ὡς τὸν ἐκ τῆς γῆς
ἀναθυμιώμενον ἀέρα διὰ τὴν ἀνάδοσιν ἀναδωδωναῖον
ὄντα. καὶ Χρύσιππος δὲ πολλαχοῦ γλίσχρος
ἐστίν, οὐ παίζων ἀλλ´ εὑρησιλογῶν ἀπιθάνως, καὶ
παραβιαζόμενος εὐρύοπα Κρονίδην εἶναι τὸν δεινὸν
ἐν τῷ διαλέγεσθαι καὶ διαβεβηκότα τῇ δυνάμει τοῦ
λόγου.
Βέλτιον δὲ ταῦτα τοῖς γραμματικοῖς παρέντας
ἐκεῖνα μᾶλλον πιέζειν οἷς ἅμα τὸ χρήσιμον καὶ
πιθανὸν ἔνεστιν
οὐδέ με θυμὸς ἄνωγεν, ἐπεὶ μάθον ἔμμεναι ἐσθλὸς
8καὶ
πᾶσιν γὰρ ἐπίστατο μείλιχος εἶναι.
τήν τε γὰρ ἀνδρείαν ἀποφαίνων μάθημα καὶ τὸ
προσφιλῶς ἅμα καὶ κεχαρισμένως ἀνθρώποις ὁμιλεῖν
ἀπ´ ἐπιστήμης καὶ κατὰ λόγον γίγνεσθαι νομίζων
προτρέπει μὴ ἀμελεῖν ἑαυτῶν, ἀλλὰ μανθάνειν τὰ
καλὰ καὶ προσέχειν τοῖς διδάσκουσιν, ὡς καὶ τὴν
σκαιότητα καὶ τὴν δειλίαν ἀμαθίαν καὶ ἄγνοιαν
οὖσαν. σφόδρα δὲ τούτοις κἀκεῖνα σύμφωνά ἐστιν
ἃ λέγει περὶ τοῦ Διὸς καὶ τοῦ Ποσειδῶνος
ἦ μὰν ἀμφοτέροισιν ὁμὸν γένος ἠδ´ ἴα πάτρη,
ἀλλὰ Ζεὺς πρότερος γεγόνει καὶ πλείονα ᾔδει.
θειότατον γὰρ ἀποφαίνει τὴν φρόνησιν καὶ βασιλικώτατον,
ἐν ᾗ τίθεται τὴν μεγίστην ὑπεροχὴν τοῦ
Διός, ἅτε δὴ καὶ τὰς ἄλλας ἀρετὰς ἕπεσθαι ταύτῃ
νομίζων.
Ἐθιστέον δ´ ἅμα καὶ τούτων ἐγρηγορότως τὸν
νέον ἀκούειν
ψεῦδος δ´ οὐκ ἐρέει· μάλα γὰρ πεπνυμένος ἐστὶ
καὶ
Ἀντίλοχε, πρόσθεν πεπνυμένε, ποῖον ἔρεξας;
ᾔσχυνας μὲν ἐμὴν ἀρετήν, βλάψας δέ μοι ἵππους
καὶ
Γλαῦκε, τίη δὲ σὺ τοῖος ἐὼν ὑπέροπλον ἔειπας;
ὦ πέπον, ἦ τ´ ἐφάμην σε περὶ φρένας ἔμμεναι
ἄλλων,
ὡς οὔτε ψευδομένων τῶν φρονίμων οὔτε κακομαχούντων
ἐν τοῖς ἀγῶσιν οὔτε παρ´ ἀξίαν ἑτέροις
ἐγκαλούντων. καὶ τὸν Πάνδαρον δὲ πεισθῆναι
λέγων διὰ τὴν ἀφροσύνην τὰ ὅρκια συγχέαι δῆλός
ἐστιν οὐκ ἂν ἀδικῆσαι τὸν φρόνιμον ἡγούμενος.
ὅμοια δ´ ἔστι καὶ περὶ σωφροσύνης ὑποδεικνύειν
ἐφιστάντα τοῖς οὕτω λεγομένοις
τῷ δὲ γυνὴ Προίτου ἐπεμήνατο, δῖ´ Ἄντεια,
κρυπταδίῃ φιλότητι μιγήμεναι· ἀλλὰ τὸν οὔ τι
πεῖθ´ ἀγαθὰ φρονέοντα, δαΐφρονα Βελλεροφόντην
καὶ
ἡ δ´ ἤτοι τὸ πρὶν μὲν ἀναίνετο ἔργον ἀεικές,
δῖα Κλυταιμνήστρη· φρεσὶ γὰρ κέχρητ´ ἀγαθῇσιν·
ἐν μὲν οὖν τούτοις τῇ φρονήσει τὴν τοῦ σωφρονεῖν
αἰτίαν ἀποδίδωσιν, ἐν δὲ ταῖς παρὰ τὰς μάχας
κελεύσεσιν ἑκάστοτε λέγων
αἰδώς, ὦ Λύκιοι. πόσε φεύγετε; νῦν θοοὶ ἔστε
καὶ
ἀλλ´ ἐν φρεσὶ θέσθε ἕκαστος
αἰδῶ καὶ νέμεσιν· δὴ γὰρ μέγα νεῖκος ὄρωρεν
ἀνδρείους ἔοικε ποιεῖν τοὺς σώφρονας διὰ τὸ αἰδεῖσθαι
τὰ αἰσχρὰ καὶ τὰς ἡδονὰς δυναμένους ὑπερβαίνειν
καὶ τοὺς κινδύνους ὑφίστασθαι. ἀφ´ ὧν
καὶ Τιμόθεος ὁρμηθεὶς οὐ κακῶς ἐν τοῖς Πέρσαις
τοὺς Ἕλληνας παρεκάλει
σέβεσθ´ αἰδῶ συνεργὸν ἀρετᾶς δοριμάχου,
Αἰσχύλος δὲ καὶ τὸ πρὸς δόξαν ἔχειν ἀτύφως καὶ
μὴ διασοβεῖσθαι μηδ´ ἐπαίρεσθαι τοῖς παρὰ τῶν
πολλῶν ἐπαίνοις ἐν τῷ φρονεῖν τίθεται περὶ τοῦ
Ἀμφιαράου γράφων
οὐ γὰρ δοκεῖν ἄριστος ἀλλ´ εἶναι θέλει,
βαθεῖαν ἄλοκα διὰ φρενὸς καρπούμενος,
ἀφ´ ἧς τὰ κεδνὰ βλαστάνει βουλεύματα.
τὸ γὰρ ἐφ´ ἑαυτῷ καὶ τῇ διαθέσει τῇ περὶ αὑτὸν
οὔσῃ κρατίστῃ μεγαλοφρονεῖν νοῦν ἔχοντος ἀνδρός
ἐστι. πάντων οὖν ἀναγομένων εἰς τὴν φρόνησιν
ἀποδείκνυται πᾶν εἶδος ἀρετῆς ἐπιγιγνόμενον ἐκ
λόγου καὶ διδασκαλίας.
Ἡ μὲν οὖν μέλιττα φυσικῶς ἐν τοῖς δριμυτάτοις
ἄνθεσι καὶ ταῖς τραχυτάταις ἀκάνθαις ἐξανευρίσκει
τὸ λειότατον μέλι καὶ χρηστικώτατον, οἱ
δὲ παῖδες, ἂν ὀρθῶς ἐντρέφωνται τοῖς ποιήμασιν,
καὶ ἀπὸ τῶν φαύλους καὶ ἀτόπους ὑποψίας ἐχόντων
ἕλκειν τι χρήσιμον ἁμωσγέπως μαθήσονται καὶ
ὠφέλιμον. αὐτίκα γοῦν ὕποπτός ἐστιν ὁ Ἀγαμέμνων
ὡς διὰ δωροδοκίαν ἀφεὶς τῆς στρατείας
τὸν πλούσιον ἐκεῖνον τὸν τὴν Αἴθην χαρισάμενον
αὐτῷ
δῶρ´, ἵνα μή οἱ ἕποιθ´ ὑπὸ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν
ἀλλ´ αὐτοῦ τέρποιτο μένων· μέγα γάρ οἱ ἔδωκεν
Ζεὺς ἄφενος.
ὀρθῶς δέ γ´ ἐποίησεν, ὡς Ἀριστοτέλης φησίν,
ἵππον ἀγαθὴν ἀνθρώπου τοιούτου προτιμήσας·
8οὐδὲ γὰρ κυνὸς ἀντάξιος οὐδ´ ὄνου μὰ Δία δειλὸς
ἀνὴρ καὶ ἄναλκις, ὑπὸ πλούτου καὶ μαλακίας
διερρυηκώς. πάλιν αἴσχιστα δοκεῖ τὸν υἱὸν ἡ
Θέτις ἐφ´ ἡδονὰς παρακαλεῖν καὶ ἀναμιμνῄσκειν
ἀφροδισίων. ἀλλὰ κἀνταῦθα δεῖ παραθεωρεῖν τὴν
τοῦ Ἀχιλλέως ἐγκράτειαν, ὅτι τῆς Βρισηίδος
ἐρῶν ἡκούσης πρὸς αὐτόν, εἰδὼς τὴν τοῦ βίου
τελευτὴν ἐγγὺς οὖσαν οὐ σπεύδει τῶν ἡδονῶν
πρὸς ἀπόλαυσιν οὐδ´ ὥσπερ οἱ πολλοὶ πενθεῖ τὸν
φίλον ἀπραξίᾳ καὶ παραλείψει τῶν καθηκόντων,
ἀλλὰ τῶν μὲν ἡδονῶν διὰ τὴν λύπην ἀπέχεται,
ταῖς δὲ πράξεσι καὶ ταῖς στρατηγίαις ἐνεργός
ἐστι. πάλιν ὁ Ἀρχίλοχος οὐκ ἐπαινεῖται λυπούμενος
μὲν ἐπὶ τῷ ἀνδρὶ τῆς ἀδελφῆς διεφθαρμένῳ
κατὰ θάλατταν, οἴνῳ δὲ καὶ παιδιᾷ πρὸς τὴν
λύπην μάχεσθαι διανοούμενος. αἰτίαν μέντοι λόγον
ἔχουσαν εἴρηκεν
οὔτε τι γὰρ κλαίων ἰήσομαι οὔτε κάκιον
θήσω τερπωλὰς καὶ θαλίας ἐφέπων.
εἰ γὰρ ἐκεῖνος οὐδὲν ἐνόμιζεν ποιήσειν κάκιον τερπωλὰς
καὶ θαλίας ἐφέπων, πῶς ἡμῖν τὰ παρόντα
χεῖρον ἕξει φιλοσοφοῦσι καὶ πολιτευομένοις καὶ
προιοῦσιν εἰς ἀγορὰν καὶ καταβαίνουσιν εἰς Ἀκαδήμειαν
καὶ γεωργίαν ἐφέπουσιν; ὅθεν οὐδ´ αἱ
παραδιορθώσεις φαύλως ἔχουσιν αἷς καὶ Κλεάνθης
ἐχρήσατο καὶ Ἀντισθένης, ὁ μὲν εὖ μάλα τοὺς
Ἀθηναίους ἰδὼν θορυβήσαντας ἐν τῷ θεάτρῳ
τί δ´ αἰσχρὸν εἰ μὴ τοῖσι χρωμένοις δοκεῖ;
παραβάλλων εὐθὺς
αἰσχρὸν τό γ´ αἰσχρόν, κἂν δοκῇ κἂν μὴ δοκῇ,
ὁ δὲ Κλεάνθης περὶ τοῦ πλούτου
φίλοις τε δοῦναι σῶμά τ´ εἰς νόσους πεσὸν
δαπάναισι σῶσαι
μεταγράφων οὕτω
πόρναις τε δοῦναι σῶμά τ´ εἰς νόσους πεσὸν
δαπάναις ἐπιτρῖψαι.
καὶ ὁ Ζήνων ἐπανορθούμενος τὸ τοῦ Σοφοκλέους
ὅστις δὲ πρὸς τύραννον ἐμπορεύεται,
κείνου ´στὶ δοῦλος, κἂν ἐλεύθερος μόλῃ
μετέγραφεν
οὐκ ἔστι δοῦλος, ἢν ἐλεύθερος μόλῃ,
τῷ ἐλευθέρῳ νῦν συνεκφαίνων τὸν ἀδεᾶ καὶ μεγαλόφρονα
καὶ ἀταπείνωτον. τί δὴ κωλύει καὶ ἡμᾶς
ταῖς τοιαύταις ὑποφωνήσεσι τοὺς νέους παρακαλεῖν
πρὸς τὸ βέλτιον, οὕτω πως χρωμένους τοῖς λεγομένοις;
τόδ´ ἐστὶ τὸ ζηλωτὸν ἀνθρώποις, ὅτῳ
τόξον μερίμνης εἰς ὃ βούλεται πέσῃ.
οὔκ, ἀλλ´
ὅτῳ
τόξον μερίμνης εἰς ὃ συμφέρει πέσῃ.
τὸ γὰρ ἃ μὴ δεῖ βουλόμενον λαμβάνειν καὶ τυγχάνειν
οἰκτρόν ἐστι καὶ ἄζηλον. καὶ
οὐκ ἐπὶ πᾶσίν ς´ ἐφύτευς´ ἀγαθοῖς,
Ἀγάμεμνον, Ἀτρεύς.
δεῖ δέ σε χαίρειν καὶ λυπεῖσθαι.
μὰ Δία, φήσομεν, ἀλλὰ δεῖ σε χαίρειν, μὴ λυπεῖσθαι,
τυγχάνοντα μετρίων·
οὐ γὰρ ἐπὶ πᾶσίν ς´ ἐφύτευς´ ἀγαθοῖς
Ἀγάμεμνον, Ἀτρεύς.
αἰαῖ τόδ´ ἤδη θεῖον ἀνθρώποις κακόν,
ὅταν τις εἰδῇ τἀγαθόν, χρῆται δὲ μή.
θηριῶδες μὲν οὖν καὶ ἄλογον καὶ οἰκτρὸν εἰδότα
τὸ βέλτιον ὑπὸ τοῦ χείρονος ἐξ ἀκρασίας καὶ
μαλακίας ἄγεσθαι.
τρόπος ἔσθ´ ὁ πείθων τοῦ λέγοντος, οὐ λόγος.
καὶ τρόπος μὲν οὖν καὶ λόγος ἢ τρόπος διὰ λόγου,
καθάπερ ἱππεὺς διὰ χαλινοῦ καὶ διὰ πηδαλίου
κυβερνήτης, οὐδὲν οὕτω φιλάνθρωπον οὐδὲ συγγενὲς
ἐχούσης τῆς ἀρετῆς ὄργανον ὡς τὸν λόγον.
πρὸς θῆλυ νεύει μᾶλλον ἢ ´πὶ τἄρρενα
ὅπου προσῇ τὸ κάλλος, ἀμφιδέξιος.
ἦν δὲ βέλτιον εἰπεῖν
ὅπου προσῇ τὸ σῶφρον, ἀμφιδέξιος
8
ὡς ἀληθῶς καὶ ἰσόρροπος· ὁ δ´ ὑφ´ ἡδονῆς καὶ
ὥρας ὧδε κἀκεῖ μετοιακιζόμενος ἐπαρίστερος καὶ
ἀβέβαιος.
φόβος τὰ θεῖα τοῖσι σώφροσιν βροτῶν.
καὶ μὴν οὐδαμῶς, ἀλλὰ
θάρσος τὰ θεῖα τοῖσι σώφροσιν βροτῶν,
φόβος δὲ τοῖς ἄφροσι καὶ ἀνοήτοις καὶ ἀχαρίστοις,
ὅτι καὶ τὴν παντὸς αἰτίαν ἀγαθοῦ δύναμιν καὶ
ἀρχὴν ὡς βλάπτουσαν ὑφορῶνται καὶ δεδίασι. τὸ
μὲν οὖν τῆς ἐπανορθώσεως γένος τοιοῦτόν ἐστι.
Τὴν δ´ ἐπὶ πλέον τῶν λεγομένων χρῆσιν
ὑπέδειξεν ὀρθῶς ὁ Χρύσιππος, ὅτι δεῖ μετάγειν καὶ
διαβιβάζειν ἐπὶ τὰ ὁμοειδῆ τὸ χρήσιμον. ὅ τε γὰρ
Ἡσίοδος εἰπὼν
οὐδ´ ἂν βοῦς ἀπόλοιτ´, εἰ μὴ γείτων κακὸς εἴη
καὶ περὶ κυνὸς ταὐτὸ καὶ περὶ ὄνου λέγει καὶ περὶ
πάντων ὁμοίως τῶν ἀπολέσθαι δυναμένων. καὶ
πάλιν τοῦ Εὐριπίδου λέγοντος
τίς δ´ ἐστὶ δοῦλος τοῦ θανεῖν ἄφροντις ὤν;
ὑπακουστέον ὅτι καὶ περὶ πόνου καὶ νόσου ταὐτὰ
εἴρηκεν. ὡς γὰρ φαρμάκου πρὸς ἓν ἁρμόσαντος
νόσημα τὴν δύναμιν καταμαθόντες οἱ ἰατροὶ μετάγουσι
καὶ χρῶνται πρὸς ἅπαν τὸ παραπλήσιον,
οὕτω καὶ λόγον κοινοῦν καὶ δημοσιεύειν τὴν χρείαν
δυνάμενον οὐ χρὴ περιορᾶν ἑνὶ πράγματι συνηρτημένον
ἀλλὰ κινεῖν ἐπὶ πάντα τὰ ὅμοια, καὶ
τοὺς νέους ἐθίζειν τὴν κοινότητα συνορᾶν καὶ μεταφέρειν
ὀξέως τὸ οἰκεῖον, ἐν πολλοῖς παραδείγμασι
ποιουμένους μελέτην καὶ ἄσκησιν ὀξυηκοΐας, ἵνα
τοῦ Μενάνδρου λέγοντος
μακάριος ὅστις οὐσίαν καὶ νοῦν ἔχει
τοῦτο καὶ περὶ δόξης καὶ περὶ ἡγεμονίας καὶ περὶ
λόγου δυνάμεως εἰρῆσθαι νομίζωσι, τὴν δὲ πρὸς
τὸν Ἀχιλλέα τὸν ἐν Σκύρῳ καθήμενον ἐν ταῖς παρθένοις
γεγενημένην ἐπίπληξιν ὑπὸ τοῦ Ὀδυσσέως
σὺ δ´, ὦ τὸ λαμπρὸν φῶς ἀποσβεννὺς γένους,
ξαίνεις, ἀρίστου πατρὸς Ἑλλήνων γεγώς;
καὶ πρὸς τὸν ἄσωτον οἴωνται λέγεσθαι καὶ πρὸς τὸν
αἰσχροκερδῆ καὶ πρὸς τὸν ἀμελῆ καὶ ἀπαίδευτον
πίνεις, ἀρίστου πατρὸς Ἑλλήνων γεγώς,
ἢ κυβεύεις ἢ ὀρτυγοκοπεῖς ἢ καπηλεύεις ἢ τοκογλυφεῖς,
μηδὲν μέγα φρονῶν μηδ´ ἄξιον τῆς εὐγενείας;
μὴ πλοῦτον εἴπῃς. οὐχὶ θαυμάζω θεὸν
ὃν χὠ κάκιστος ῥᾳδίως ἐκτήσατο.
οὐκοῦν μηδὲ δόξαν εἴπῃς μηδὲ σώματος εὐμορφίαν
μηδὲ στρατηγικὴν χλαμύδα μηδ´ ἱερατικὸν στέφανον,
ὧν καὶ τοὺς κακίστους ὁρῶμεν τυγχάνοντας.
τῆς δειλίας γὰρ αἰσχρὰ γίγνεται τέκνα
καὶ ναὶ μὰ Δία τῆς ἀκολασίας καὶ τῆς δεισιδαιμονίας
καὶ τοῦ φθόνου καὶ τῶν ἄλλων νοσημάτων
ἁπάντων. ἄριστα δ´ εἰρηκότος Ὁμήρου τὸ
Δύσπαρι εἶδος ἄριστε
καὶ τὸ
Ἕκτορ εἶδος ἄριστε
(ψόγου γὰρ ἀποφαίνει καὶ λοιδορίας ἄξιον ᾧ μηδέν
ἐστιν ἀγαθὸν εὐμορφίας κάλλιον) ἐφαρμοστέον
τοῦτο καὶ τοῖς ὁμοίοις, κολούοντα τοὺς μεγαλοφρονοῦντας
ἐπὶ τοῖς μηδενὸς ἀξίοις, καὶ διδάσκοντα
τοὺς νέους ὄνειδος ἡγεῖσθαι καὶ λοιδορίαν τὸ
"χρήμασιν ἄριστε" καὶ "δείπνοις ἄριστε" καὶ
"παισὶν ἢ ὑποζυγίοις ἄριστε" καὶ νὴ Δία τὸ
λέγειν ἐφεξῆς "ἄριστε." δεῖ γὰρ ἐκ τῶν καλῶν
διώκειν τὴν ὑπεροχὴν καὶ περὶ τὰ πρῶτα πρῶτον
εἶναι καὶ μέγαν ἐν τοῖς μεγίστοις· ἡ δ´ ἀπὸ μικρῶν
δόξα καὶ φαύλων ἄδοξός ἐστι καὶ ἀφιλότιμος.
Τοῦτο δ´ ἡμᾶς εὐθὺς ὑπομιμνῄσκει τὸ παράδειγμα
τὸ τοὺς ψόγους ἀποθεωρεῖν καὶ τοὺς ἐπαίνους ἐν
τοῖς Ὁμήρου μάλιστα ποιήμασιν· ἔμφασις γὰρ
γίγνεται μεγάλη τοῦ τὰ σωματικὰ καὶ τυχηρὰ μὴ
μεγάλης ἄξια σπουδῆς νομίζειν. πρῶτον μὲν γὰρ ἐν
ταῖς δεξιώσεσι καὶ ἀνακλήσεσιν οὐ καλοὺς οὐδὲ
πλουσίους οὐδ´ ἰσχυροὺς προσαγορεύουσιν, ἀλλὰ
τοιαύταις εὐφημίαις χρῶνται
διογενὲς Λαερτιάδη, πολυμήχαν´ Ὀδυσσεῦ
καὶ
8
Ἕκτορ υἱὲ Πριάμοιο, Διὶ μῆτιν ἀτάλαντε
καὶ
ὦ Ἀχιλεῦ Πηλέος υἱέ, μέγα κῦδος Ἀχαιῶν
καὶ
δῖε Μενοιτιάδη, τῷ ἐμῷ κεχαρισμένε θυμῷ.
ἔπειτα λοιδοροῦσιν οὐδὲν ἐφαπτόμενοι τῶν σωματικῶν,
ἀλλὰ τοῖς ἁμαρτήμασι τοὺς ψόγους ἐπιφέροντες
οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ´ ἔχων, κραδίην δ´ ἐλάφοιο
καὶ
Αἶαν νεῖκος ἄριστε, κακοφραδὲς
καὶ
Ἰδομενεῦ, τί πάρος λαβρεύεαι; οὐδέ τί σε χρὴ
λαβραγόρην ἔμεναι
καὶ
Αἶαν ἁμαρτοεπὲς βουγάιε.
καὶ τέλος ὁ Θερσίτης ὑπὸ τοῦ Ὀδυσσέως οὐ χωλὸς
οὐ φαλακρὸς οὐ κυρτὸς ἀλλ´ ἀκριτόμυθος λοιδορεῖται,
τὸν δ´ Ἥφαιστον ἡ τεκοῦσα φιλοφρονουμένη
προσηγόρευσεν ἀπὸ τῆς χωλότητος
ὄρσεο κυλλοπόδιον, ἐμὸν τέκος.
οὕτως Ὅμηρος καταγελᾷ τῶν αἰσχυνομένων ἐπὶ
χωλότησιν ἢ τυφλότησιν, οὔτε ψεκτὸν ἡγούμενος
τὸ μὴ αἰσχρὸν οὔτ´ αἰσχρὸν τὸ μὴ δι´ ἡμᾶς ἀλλ´
ἀπὸ τύχης γιγνόμενον.
Δύο δὴ περιγίγνεται μεγάλα τοῖς τῶν ποιημάτων
ἐπιμελῶς ἐθιζομένοις ἀκούειν, τὸ μὲν εἰς μετριότητα,
μηδενὶ τύχην ἐπαχθῶς καὶ ἀνοήτως
ὀνειδίζειν, τὸ δ´ εἰς μεγαλοφροσύνην, αὐτοὺς
χρησαμένους τύχαις μὴ ταπεινοῦσθαι μηδὲ ταράττεσθαι,
φέρειν δὲ πράως καὶ σκώμματα καὶ
λοιδορίας καὶ γέλωτας, μάλιστα μὲν τὸ τοῦ Φιλήμονος
ἔχοντας πρόχειρον
ἥδιον οὐδὲν οὐδὲ μουσικώτερον
ἔστ´ ἢ δύνασθαι λοιδορούμενον φέρειν.
ἂν δὲ φαίνηταί τις ἐπιλήψεως δεόμενος, τῶν ἁμαρτημάτων
καὶ τῶν παθῶν ἐπιλαμβάνεσθαι, ὥσπερ ὁ
τραγικὸς Ἄδραστος, τοῦ Ἀλκμέωνος εἰπόντος πρὸς
αὐτὸν
ἀνδροκτόνου γυναικὸς ὁμογενὴς ἔφυς,
ἀπεκρίνατο
σὺ δ´ αὐτόχειρ γε μητρὸς ἥ ς´ ἐγείνατο.
καθάπερ γὰρ οἱ τὰ ἱμάτια μαστιγοῦντες οὐχ ἅπτονται
τοῦ σώματος, οὕτως οἱ δυστυχίας τινὰς ἢ
δυσγενείας ὀνειδίζοντες εἰς τὰ ἐκτὸς ἐντείνονται
κενῶς καὶ ἀνοήτως, τῆς ψυχῆς δ´ οὐ θιγγάνουσιν
οὐδὲ τῶν ἀληθῶς ἐπανορθώσεως δεομένων καὶ
δήξεως.
Καὶ μὴν ὥσπερ ἐπάνω πρὸς τὰ φαῦλα καὶ
βλαβερὰ ποιήματα λόγους καὶ γνώμας ἀντιτάττοντες
ἐνδόξων καὶ πολιτικῶν ἀνδρῶν ἐδοκοῦμεν
ἀφιστάναι καὶ ἀνακρούειν τὴν πίστιν, οὕτως ὅ τι ἂν
ἀστεῖον εὕρωμεν παρ´ αὐτοῖς καὶ χρηστόν, ἐκτρέφειν
χρὴ καὶ αὔξειν ἀποδείξεσι καὶ μαρτυρίαις φιλοσόφοις,
ἀποδιδόντας τὴν εὕρεσιν ἐκείνοις. καὶ γὰρ
δίκαιον καὶ ὠφέλιμον, ἰσχὺν τῆς πίστεως καὶ ἀξίωμα
προσλαμβανούσης, ὅταν τοῖς ἀπὸ σκηνῆς λεγομένοις
καὶ πρὸς λύραν ᾀδομένοις καὶ μελετωμένοις ἐν διδασκαλείῳ
τὰ Πυθαγόρου δόγματα καὶ τὰ Πλάτωνος
ὁμολογῇ, καὶ τὰ Χίλωνος παραγγέλματα καὶ τὰ
Βίαντος ἐπὶ τὰς αὐτὰς ἄγῃ γνώμας ἐκείνοις τοῖς
παιδικοῖς ἀναγνώσμασιν. ὅθεν οὐ παρέργως ὑποδεικτέον
ὅτι τὸ μὲν
τέκνον ἐμόν, οὔ τοι δέδοται πολεμήια ἔργα,
ἀλλὰ σύ γ´ ἱμερόεντα μετέρχεο ἔργα γάμοιο
καὶ τὸ
Ζεὺς γάρ τοι νεμεσᾷ, ὅτ´ ἀμείνονι φωτὶ μάχοιο
οὐδὲν διαφέρει τοῦ "γνῶθι σαυτόν," ἀλλὰ τὴν αὐτὴν
ἔχει διάνοιαν ἐκείνῳ· τὸ δὲ
νήπιοι, οὐδ´ ἴσασιν ὅσῳ πλέον ἥμισυ παντὸς
καὶ τὸ
ἡ δὲ κακὴ βουλὴ τῷ βουλεύσαντι κακίστη
ταὐτόν ἐστι τοῖς Πλάτωνος ἐν Γοργίᾳ καὶ Πολιτείᾳ
8δόγμασι περὶ τοῦ "τὸ ἀδικεῖν κάκιον εἶναι τοῦ ἀδικεῖσθαι"
καὶ τοῦ κακῶς πάσχειν τὸ ποιεῖν κακῶς
βλαβερώτερον. ἐπιρρητέον δὲ καὶ τῷ τοῦ Αἰσχύλου
θάρσει· πόνου γὰρ ἄκρον οὐκ ἔχει χρόνον
ὅτι τοῦτ´ ἐστὶ τὸ παρ´ Ἐπικούρου θρυλούμενον ἀεὶ
καὶ θαυμαζόμενον, ὡς "οἱ μεγάλοι πόνοι συντόμως
ἐξάγουσιν, οἱ δὲ χρόνιοι μέγεθος οὐκ ἔχουσιν." ὧν
τὸ μὲν εἴρηκεν ὁ Αἰσχύλος ἐναργῶς, τὸ δὲ τῷ
εἰρημένῳ παρακείμενόν ἐστιν· εἰ γὰρ ὁ μέγας καὶ
σύντονος οὐ παραμένει πόνος, οὐκ ἔστι μέγας ὁ
παραμένων οὐδὲ δυσκαρτέρητος. τὰ δὲ τοῦ Θέσπιδος
ταυτί
ὁρᾷς ὅτι Ζεὺς τῷδε πρωτεύει θεῶν,
οὐ ψεῦδος οὐδὲ κόμπον οὐ μῶρον γέλων
ἀσκῶν· τὸ δ´ ἡδὺ μοῦνος οὐκ ἐπίσταται
τί διαφέρει τοῦ "πόρρω γὰρ ἡδονῆς καὶ λύπης
ἵδρυται τὸ θεῖον," ὡς Πλάτων ἔλεγε; τὸ δὲ
φάσω μέγιστον
κῦδος ἔχειν ἀρετάν· πλοῦτος
δὲ καὶ δειλοῖσιν ἀνθρώπων ὁμιλεῖ
λεγόμενον ὑπὸ τοῦ Βακχυλίδου καὶ πάλιν ὑπὸ τοῦ
Εὐριπίδου παραπλησίως
ἐγὼ δ´
οὐδὲν πρεσβύτερον νομίζω
τᾶς σωφροσύνας, ἐπεὶ
τοῖς ἀγαθοῖς ἀεὶ ξύνεστι
καὶ τὸ
τί μάταν πέπασθε, πλούτῳ δ´ ἀρετὰν κατεργάσεσθαι
δοκεῖτ´; ἐν ἐσθλοῖς δὲ καθήσεσθ´ ἄνολβοι
ἆρ´ οὐκ ἀπόδειξίς ἐστιν ὧν οἱ φιλόσοφοι λέγουσι
περὶ πλούτου καὶ τῶν ἐκτὸς ἀγαθῶν, ὡς χωρὶς
ἀρετῆς ἀνωφελῶν ὄντων καὶ ἀνονήτων τοῖς ἔχουσι;
Τὸ γὰρ οὕτω συνάπτειν καὶ συνοικειοῦν τοῖς
δόγμασιν ἐξάγει τὰ ποιήματα τοῦ μύθου καὶ τοῦ
προσωπείου, καὶ σπουδὴν περιτίθησιν αὖ τοῖς χρησίμως
λεγομένοις· ἔτι δὲ προανοίγει καὶ προκινεῖ
τὴν τοῦ νέου ψυχὴν τοῖς ἐν φιλοσοφίᾳ λόγοις.
ἔρχεται γὰρ οὐκ ἄγευστος αὐτῶν παντάπασιν
οὐδ´ ἀνήκοος, οὐδ´ ἀκρίτως ἀνάπλεως ὧν ἤκουε
τῆς μητρὸς ἀεὶ καὶ τίτθης καὶ νὴ Δία τοῦ πατρὸς
καὶ τοῦ παιδαγωγοῦ, τοὺς πλουσίους εὐδαιμονιζόντων
καὶ σεβομένων, φριττόντων δὲ τὸν θάνατον
καὶ τὸν πόνον, ἄζηλον δὲ τὴν ἀρετὴν καὶ τὸ μηδὲν
ἄνευ χρημάτων καὶ δόξης ἀγόντων. οἷς ἀντίφωνα
τὰ τῶν φιλοσόφων ἀκούοντας αὐτοὺς τὸ πρῶτον
ἔκπληξις ἴσχει καὶ ταραχὴ καὶ θάμβος, οὐ προσιεμένους
οὐδ´ ὑπομένοντας, ἂν μὴ καθάπερ ἐκ
σκότους πολλοῦ μέλλοντες ἥλιον ὁρᾶν ἐθισθῶσιν
οἷον ἐν νόθῳ φωτὶ κεκραμένης μύθοις ἀληθείας
αὐγὴν ἔχοντι μαλακὴν ἀλύπως διαβλέπειν τὰ
τοιαῦτα καὶ μὴ φεύγειν. προακηκοότες γὰρ ἐν
τοῖς ποιήμασι καὶ προανεγνωκότες
τὸν φύντα θρηνεῖν εἰς ὅς´ ἔρχεται κακά,
τὸν δ´ αὖ θανόντα καὶ πόνων πεπαυμένον
χαίροντας εὐφημοῦντας ἐκπέμπειν δόμων
καὶ
ἐπεὶ τί δεῖ βροτοῖσι πλὴν δυεῖν μόνον,
Δήμητρος ἀκτῆς πώματός θ´ ὑδρηχόου;
καὶ
ἰὼ τυραννὶ βαρβάρων ἀνδρῶν φίλη
καὶ
ἡ βροτῶν τ´ εὐπραξία
τῶν τἀλάχιστα γίγνεται λυπουμένων
ἧττον ταράττονται καὶ δυσκολαίνουσι παρὰ τοῖς
φιλοσόφοις ἀκούοντες ὡς "ὁ θάνατος οὐδὲν πρὸς
ἡμᾶς" καὶ "ὁ τῆς φύσεως πλοῦτος ὥρισται" καὶ
"τὸ εὔδαιμον καὶ μακάριον οὐ χρημάτων πλῆθος
οὐδὲ πραγμάτων ὄγκος οὐδ´ ἀρχαί τινες ἔχουσιν
οὐδὲ δυνάμεις, ἀλλ´ ἀλυπία καὶ πραότης παθῶν καὶ
διάθεσις ψυχῆς τὸ κατὰ φύσιν ὁρίζουσα."
Διὸ καὶ τούτων ἕνεκα καὶ τῶν προειρημένων
ἁπάντων ἀγαθῆς δεῖ τῷ νέῳ κυβερνήσεως περὶ
τὴν ἀνάγνωσιν, ἵνα μὴ προδιαβληθεὶς ἀλλὰ μᾶλλον
προπαιδευθεὶς εὐμενὴς καὶ φίλος καὶ οἰκεῖος ὑπὸ
ποιητικῆς ἐπὶ φιλοσοφίαν προπέμπηται. |
|